بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

ز کلام‌تان علیه خودتان استفاده نکنید. این یعنی از گفتار نیک، حقیقت و عشق استفاده کنید، و نه از دروغ، شایعه و غیبت. هر چقدر بیشتر به خودتان عشق بورزید، کلام‌تان بی‌عیب‌ونقص‌تر خواهد بود.

مرگ به ما می‌آموزد به کسانی که دوست‌شان داریم عشق بورزیم، چون شاید آخرین روزی باشد که می‌توانیم آنها را ببینم. آیا وقتی بدانیم زمان‌مان برای دوست داشتن و عشق ورزیدن آنقدر کم است، باز هم زندگی‌مان را صرف دعوا می‌کنیم؟ همه آنچه که ما داریم می‌تواند در آنی از بین برود. آیا این دلیلی نیست برای آنکه همین الان شروع به قدرددانی بابت همه آنها بکنیم، شروع به زندگی واقعی؟

چگونه می‌توانیم زخم‌های ذهنی‌مان را مداوا کنیم؟ اولین کار این است که تمام آنهایی که ما را رنجانده‌اند و به ما آسیب زده‌اند، ببخشیم. و این بخشش، اول از همه برای خاطر خود شماست، نه برای آنهایی که به شما آسیب زده‌اند، چون عشق به خود باعث می‌شود اجازه ندهید درون‌تان انبوهی از تجربیات منفی را حمل کنید صرفاً به این دلیل که حاضر به بخشش و فراموش کردن آنها نشده‌اید.

دنیا همانطوری هست که شما آن را می‌بینید. وقتی از دریچه ناامیدی و غم و اندوه به آن نگاه کنیم، آنگاه چه هوا بارانی باشد چه آفتابی، دنیا جای ترسناکی خواهد بود.

جوهره لوح وجودی هر انسانی در ابتدا پاک و معصوم است، پس شما می‌توانید تنها با خودتان بودن، به تعالی و کمال واقعی برسید.

تُولتِک‌ها بر این باورند که برای فردی که از نظر درونی به آزادی رسیده، زندگی در بهشت بر روی همین کره خاکی نیز امکان‌پذیر است، اما اگر وانمود کنید که به این آزادی رسیده‌اید، این زندگی برای‌تان ممکن نخواهد بود، چون در ذهن شما باید قدرددانی و عشق ورزیدن به دیگران، بیشتر از خودتان اهمیت داشته باشد و باید خودِ واقعی‌تان را متجلی سازید.

اگر کسی در خیابان شما را احمق خطاب کند، این مسئله مربوط به خود آن فرد است، نه شما. او از کجا می‌داند شما چه انسانی هستید؟ کلام فقط زمانی مهم است که شما آن را قبول کنید. وقتی ما چیزی را به خود می‌گیریم، به آنچه که در مورد ما گفته شده صحه گذاشته و اهمیت می‌دهیم. احمقانه است که فکر کنیم تک‌تک چیزها به ما مربوط است و باید آن را جدی بگیریم.

همین موافقت و پذیرش، تبدیل به باور شده است، و باور نیز به نوبه خود ایمان را رقم زده، و ایمان یعنی باور بی قیدوشرطِ چیزی. بنابراین، ما باورهای دیگران را پذیرفته‌ایم.

تصور کنید که ذهن انسان همانند پوست است. وقتی به پوست سالم دست می‌زنید، احساس بسیار خوشایندی پیدا می‌کنید. اما اگر پوست شما زخمی شده و چرک کرده باشد، وقتی به آن دست بزنید، احساس درد و ناراحتی می‌کنید. حالا تصور کنید که همه انسان‌ها دچار ناراحتی پوستی باشند. هیچ‌کس نمی‌تواند به دیگری دست بزند، چون به او آسیب می‌رساند و احساس درد ایجاد می‌کند. هیچ‌کس دیگری را در آغوش نمی‌گیرد.

«تو به این دنیا آمده‌ای برای زندگی کردن، شادبودن و عشق ورزیدن، نه برای اینکه زندگی را فدای مراقبه کنی. سعی کن مراقبه‌ات را به دو ساعت در روز کاهش دهی تا بتوانی دوری از هدف اصلی‌ات، یعنی لذت بردن از خودِ زندگی را به حداقل برسانی.»

فقط عمل کردن است که زندگی موفقی را خلق می‌کند. عمل نکردن یعنی دست رد زدن به سینه زندگی. عمل کردن یعنی شکوفایی فردی و تحقق ایده‌های شخصی. زندگی، یک تمرین بزرگ است.

اگر نکته‌ای منفی در طرف مقابل‌مان ببینیم، فرض می‌کنیم که عشق‌مان باعث تغییر آن می‌شود. اما هیچکس فقط به این دلیل که کسی او را دوست دارد، تغییر نمی‌کند. انسان فقط زمانی دستخوش تغییر می‌شود که خودش خواهان تغییر باشد. وقتی چنین فردی ما را آزرده‌خاطر کند، مستقیماً این باور به سراغ‌مان می‌آید که چرا بیشتر تلاش نکردیم ویژگی‌های منفی او را بشناسیم. اینجاست که حس پشیمانی پدیدار می‌گردد، و حالا همه عواطف ما درگیر سَمّ احساسیِ ایجاد شده می‌شود. پس شروع می‌کنیم به سرزنش این فرد بابت انتخابی که خودمان داشته‌ایم.

ما چیزی را کسب می‌کنیم که به آن باور داریم و اگر شما شروع کنید به دیدن افراد به نحوی که هیچ چیز را از آنها به خود نگیرید، در این‌صورت در برابر کلام و عمل آنها هرگز حساس و آسیب‌پذیر نخواهید بود.

ما تمام چیزهای اطراف‌مان- تصویرها، صداها، بوها- را فقط زمانی درک می‌کنیم که توجه خود را روی آنها متمرکز کنیم.

قبول واقعیت، مهمترین شرط برای بی‌نقص بودن است، بر عکسِ دروغ که جادوی سیاه ایجاد می‌کند.