بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

ما همواره فرصت داریم که صادقانه سئوال کنیم و توضیح بخواهیم، اما این کار را نمی‌کنیم. چون می‌ترسیم چیزها را آنطور که واقعاً هستند ببینیم.

۴) همیشه بیشترین تلاش‌تان را بکنید. تا جایی که می‌توانید از میثاق‌های جدید پیروی کنید. از خودِ مسیر لذت ببرید و صرفاً به دنبال نتیجه نباشید. تغییر و تحول صرفاً زمانی صورت می‌گیرد که اقدامات شما به تدریج تبدیل به عادت شوند، و عادات باعث تغییر ذات درونی‌تان می‌شوند.

مردم را در ذهن خودتان خلق نکنید. از این نترسید که آنها را به صورت کامل بشناسید و همینطور که هستند قبول‌شان کنید. تلاش نکنید کسی را عوض کنید، بخصوص کسانی را که دوست‌شان دارید. اگر بخواهید کسانی را که دوست‌شان دارید عوض کنید، پس آنها را با تمام وجود دوست ندارید؛ بلکه کسی را دوست دارید که در ذهن‌تان ساخته‌اید و اکنون می‌خواهید طرف مقابل‌تان را به آن شکل و قالب دربیاورید. کسی را پیدا کنید که لازم نباشد تغییرش دهید

ما متوجه نیستیم که چطور از کلام علیه خودمان استفاده می‌کنیم. به خودمان در آینه نگاه می‌کنیم و از ظاهرمان با صدای بلند انتقاد می‌کنیم یا به خودمان می‌گوییم که نمی‌توانیم موفق شویم. اگر شما این میثاق را توسط کلام‌تان بپذیرید، در این‌صورت نگرش‌تان نسبت به خودتان و تمام کسانی که اطراف‌تان هستند، بخصوص کسانی که دوست‌شان دارید، تغییر خواهد یافت

کسانی که بیشتر از همه ما را دوست دارند بیشتر احتمال دارد نظرات منفی در مورد ما مطرح کنند، بخصوص اگر در وضعیت روحی خوبی نباشند. و کلام آنها خیلی بیشتر از چیزی که قصد و هدف‌شان بوده روی ما تاثیر می‌گذارد. کسانی که ما را دوست دارند نمی‌دانند که چه می‌کنند، اما کلامی که بر زبان جاری می‌کنند همانند یک طلسم عمل می‌کند.

۳) تصورات باطل نکنید. در زمان ارتباط با دیگران، از سوال کردن بابت فهمیدن دقیق آنچه که نمی‌دانید، نهراسید. شفافیت، فضای دروغِ حدس و گمانه‌زنی را پاک خواهد کرد. ۴) همیشه بیشترین تلاش‌تان را بکنید. تا جایی که می‌توانید از میثاق‌های جدید پیروی کنید. از خودِ مسیر لذت ببرید و صرفاً به دنبال نتیجه نباشید. تغییر و تحول صرفاً زمانی صورت می‌گیرد که اقدامات شما به تدریج تبدیل به عادت شوند، و عادات باعث تغییر ذات درونی‌تان می‌شوند. مهمترین چیز، عمل است. و با هر گام جدید، مسیر رسیدن به آزادی و سعادتمندی، آسان‌تر خواهد شد.

و در اینجا، چهار میثاق «دون میگوئل روئیز»، به عنوان موهبتی ارزشمند، به صورت خلاصه مطرح می‌شوند: ۱) با کلام خود گناه نکنید. قدرت کلام را به یاد داشته باشید. از کلام‌تان علیه خودتان استفاده نکنید. این یعنی از گفتار نیک، حقیقت و عشق استفاده کنید، و نه از دروغ، شایعه و غیبت. هر چقدر بیشتر به خودتان عشق بورزید، کلام‌تان بی‌عیب‌ونقص‌تر خواهد بود. ۲) چیزی را به خود نگیرید. همه قضاوت‌های دیگران در مورد شما و اقدامات‌تان، حدس و گمان‌های آنها بر اساس واقعیت خودشان، بر اساس خواب فردی خودشان است. اینها هیچ ربطی به شما ندارند. باید این را درک کنید تا در برابر نظرات دیگران، مصون باشید.

آزادی یعنی خود بودن و بیان خود. اما بیشتر زندگی ما صرف جستجوی آزادی نمی‌شود، بلکه صرف پذیرفته شدن از سوی دیگران می‌شود، و ما هر کاری می‌کنیم که وجهه‌مان نزد دیگران خوب باشد. اولین گام به سوی آزادی درک این است که بدانیم آنطور که می‌خواهیم زندگی نمی‌کنیم.

آزادی یک تجربه درونی است که عملاً بستگی به شرایط دارد و احتمال وقوع آن وابسته به وجود واقعی خودِ فرد است. هر چند اکثر ما تلاش می‌کنیم فرد یا چیز دیگری را بابت فقدان آزادی‌مان سرزنش کنیم (دولت، مذهب، والدین، همسر، فرزندان، حتی آب‌وهوا)، اما حقیقتاً این خودمانیم که مانع آزادی‌مان هستیم.

بی‌عیب‌ونقص بودن یعنی عملکرد موافق با خود، یعنی پذیرش اقدامات خود، و سرزنش نکردن یا محکوم نکردن خود.

حقیقت هر یک از ما، باورها و توافقات درونی‌مان است که جهان‌بینی‌مان را مشخص می‌سازد

روش تشرف به مرگ به معنای پذیرش مرگ به عنوان استاد است. مرگ به ما می‌آموزد چطور حقیقتاً زنده باشیم. همه ما مرگ را در آغوش خواهیم کشید، ولی هیچ کدام نمی‌دانیم چه زمانی، اما به دلایلی طوری زندگی می‌کنیم که انگار قرار است تا ابد زندگی کنیم. فکر کردن به مرگ به ما می‌آموزد که خودمان باشیم و زنده بودن را با تمام وجود احساس کنیم، و بابت هر روزی که از خواب بیدار می‌شویم، سپاسگزار باشیم. مرگ به ما می‌آموزد به کسانی که دوست‌شان داریم عشق بورزیم، چون شاید آخرین روزی باشد که می‌توانیم آنها را ببینم. آیا وقتی بدانیم زمان‌مان برای دوست داشتن و عشق ورزیدن آنقدر کم است، باز هم زندگی‌مان را صرف دعوا می‌کنیم؟ همه آنچه که ما داریم می‌تواند در آنی از بین برود. آیا این دلیلی نیست برای آنکه همین الان شروع به قدرددانی بابت همه آنها بکنیم، شروع به زندگی واقعی؟

توجه یعنی ما انتخاب می‌کنیم برداشت خود را روی چه چیزی متمرکز نماییم. ما تمام چیزهای اطراف‌مان- تصویرها، صداها، بوها- را فقط زمانی درک می‌کنیم که توجه خود را روی آنها متمرکز کنیم.

در مورد کسانی که دوست‌شان داریم، وضعیت بغرنج‌تر است. ما به هر دلیلی فکر می‌کنیم که آنها می‌دانند چه فکری در سر داریم و بنابراین لازم نیست در مورد آنچه که می‌خواهیم یا نیاز داریم، حرفی به آنها بزنیم. و اگر با این فرضیات، توقعات ما برآورده نشوند، کاملاً مأیوس می‌شویم.

قصد یا نیت، بالاترین قدرت خلقت است

کسانی که بیشتر از همه ما را دوست دارند بیشتر احتمال دارد نظرات منفی در مورد ما مطرح کنند، بخصوص اگر در وضعیت روحی خوبی نباشند. و کلام آنها خیلی بیشتر از چیزی که قصد و هدف‌شان بوده روی ما تاثیر می‌گذارد. کسانی که ما را دوست دارند نمی‌دانند که چه می‌کنند، اما کلامی که بر زبان جاری می‌کنند همانند یک طلسم عمل می‌کند.

انسان فقط زمانی دستخوش تغییر می‌شود که خودش خواهان تغییر باشد.

فرد از همان اوایل کودکی به وسیله آموزش، اهلی یا تربیت می‌شود: اگر کودک قوانین تثبیت شده را نقض کند، بچه بدی است؛ اگر آنها را رعایت کند، بچه خوبی است. بنابراین، کودک در تلاش برای کسب توجه و پاداش، خیلی زود متوجه می‌شود که چه کاری باید انجام دهد. کودک به خاطر ترس از تنبیه و ترس از طرد شدن، خودِ واقعی‌اش را رها می‌کند و ماسکی را به چهره می‌زند که پدر و مادرش دوست دارند.

۳) تصورات باطل نکنید. در زمان ارتباط با دیگران، از سوال کردن بابت فهمیدن دقیق آنچه که نمی‌دانید، نهراسید. شفافیت، فضای دروغِ حدس و گمانه‌زنی را پاک خواهد کرد.

۲) چیزی را به خود نگیرید. همه قضاوت‌های دیگران در مورد شما و اقدامات‌تان، حدس و گمان‌های آنها بر اساس واقعیت خودشان، بر اساس خواب فردی خودشان است. اینها هیچ ربطی به شما ندارند. باید این را درک کنید تا در برابر نظرات دیگران، مصون باشید.