بریده‌هایی از کتاب نردبان شکسته

شواهد بسیاری وجود دارند که نشان می‌دهند فقر و نابرابری بر اندیشه و تصمیمات کسانی‌که در این شرایط زندگی می‌کنند اثرگذارند. اگر من یا شما مجبور به زندگی در این شرایط بودیم، احتمالاً ما هم مرتکب رفتارهای ناسالم می‌شدیم.

نابرابری ما را از هم جدا می‌کند و در جبهه‌هایی قرار می‌دهد که نه‌تنها براساس درآمد، بلکه براساس ایدئولوژی و نژاد از هم تفکیک شده‌اند، و به‌این‌ترتیب اعتماد به یکدیگر را کاهش می‌دهد. نابرابری اضطراب ایجاد می‌کند و باعث می‌شود از سلامت و شادیِ کم‌تری برخوردار باشیم.

مخالفان روزبه‌روز بیش‌تر شبیه دشمنان‌مان به نظر می‌رسند

«گداها به میلیونرها حسادت نمی‌کنند، هرچند به گداهای دیگری که موفق‌ترند غبطه می‌خورند.»

درست همان‌طور که مردم اغلب نابرابری را با فقر اشتباه می‌گیرند، غالباً هدفِ کاهشِ نابرابری را با هدف تقویت رشد اقتصادی اشتباه می‌گیرند. اما یافته‌های مربوط به نقش اساسیِ نابرابری در سلامت، تصمیم‌گیری، تقسیمات سیاسی و اجتماعی نشان می‌دهد رشد اقتصادی به‌خودی‌خود کافی نیست.

در تحقیقی، محققان خودروهایی را در تقاطع‌ها مشاهده کرده و مدل و وضعیت خودرو را ثبت کردند. آن‌ها همچنین ثبت کردند که این اتومبیل‌ها راه عابران پیاده یا سایر رانندگانی را که از نظر قانونی حق استفاده از راه را داشتند، چند بار بستند. هرچه اتومبیل گران‌تر به نظر می‌رسید، بیش‌تر راننده مسیر دیگران را می‌گرفت. در تحقیقی دیگر، محققان در یک سالن انتظار، کاسه‌ای آب‌نبات گذاشتند و به شرکت‌کنندگان گفتند آب‌نبات‌ها برای کودکانِ تحقیقی دیگر در نظر گرفته شده است. آن‌ها متوجه شدند افرادی که خودشان را در نردبان موقعیت در جایگاه بالاتری می‌دانند بیش‌تر احتمال دارد آب‌نبات را بخورند. بااین‌وجود تحقیقی دیگر نشان داد افرادی که درآمد بالاتری دارند درصدِ کم‌تری از درآمدشان را به امور خیریه اختصاص می‌دهند و این اختلاف در ایالت‌هایی که نابرابریِ درآمدیِ بالاتری دارند، بیش‌تر می‌شود

وزارت مسکن و شهرسازی ایالات متحده تحقیق تصادفیِ گسترده‌ای انجام داد. این تحقیق نشان داد جابه‌جایی یک خانواده از محله‌ای فقیرنشین باعث ایجاد تغییرات قابل‌توجهی در زندگی آن‌ها شده است. یک گروه به‌طور تصادفی برای دریافت تسهیلات مسکن انتخاب شدند که بتوانند با این کمک‌هزینه به جای دیگری نقل‌مکان کنند. یک گروه کنترل هم تسهیلات دریافت کردند، اما به جای دیگری نقل‌مکان نکردند. تسهیلات خیلی زیاد نبود، بنابراین درواقع خانواده‌ها از محلات بسیار فقیر به مناطقی با فقرِ کم‌تر منتقل شدند. بااین‌وجود، نتایج قابل‌ملاحظه بودند. احتمال این‌که فرزندانِ خانواده‌هایی که نقل‌مکان کردند پدر یا مادری مجرد شوند کم‌تر و احتمال این‌که در مدرسه بمانند و به دانشگاه بروند بیش‌تر است. آن‌ها در بیست‌وچندسالگی‌شان ۳۱ درصد بیش‌تر از کسانی‌که در محله‌های قدیمی‌شان اقامت داشتند، درآمد کسب کردند.

حدوداً از هر ده امریکایی چهار نفر هرگز منطقه‌ای را که در آن به دنیا آمده‌اند، ترک نمی‌کنند. ۲۰ درصدِ دیگر منطقه‌شان را تغییر می‌دهند، اما در ایالت خود باقی می‌مانند. مهاجران اغلب از فرصت اقتصادیِ بهتر انگیزه می‌گیرند و معمولاً به آن می‌رسند. متوسطِ درآمدِ آن‌ها بالاتر است و نسبت‌به کسانی‌که می‌مانندْ سطح تحصیلات بالاتری دارند. کسانی‌که می‌مانندْ بیش‌تر به شبکهٔ خانواده و دوستان‌شان تکیه می‌کنند. دورشدن از خانه یا باقی‌ماندنْ هر دو مستلزم کوتاه‌آمدن از خواسته‌هاست و هیچ پاسخ درستی برای همه وجود ندارد. اگر برای دورشدن از یک منطقه با میزان فقر زیادْ ابزار لازم را دارید، این کار اغلب عاقلانه است. اما این فرصت‌ها به‌قیمت کنارگذاشتنِ هنجارهای آشنای اجتماعی و ارزش‌های فرهنگی و خانوادهٔ گسترده‌ای خواهد بود که می‌توانند در بسیاری از سطوح از شما حمایت کنند.

به تعادل‌رسیدن در مقایسهْ نیازمندِ روشن‌بودنِ اهداف است. به‌عنوان مثال، آیا می‌خواهید تحصیلات‌تان را ادامه دهید یا جای پای‌تان را در حرفه‌تان محکم کنید؟ در چنین مواردی، مقایسه‌های انتخابیِ روبه‌بالا ممکن است سودمند باشند؛ البته نه با کسانی‌که صرفاً ثروتمند یا موفق‌اند، بلکه با افرادی که در حوزه‌های موردعلاقهٔ شما سرآمدند. از طرف دیگر، اگر شما کسی هستید که نیازهای اساسیِ خود را برآورده کرده یا از نیازهای اولیه‌اش فراتر رفته اما هنوز هم احساس می‌کنید داشته‌های‌تان به‌اندازهٔ کافی نیست، مقایسهٔ روبه‌پایین ممکن است تنظیمات‌تان را در راستای سلامتی متعادل کند.

مناطقی که در آن‌ها زندگی می‌کنید هرچه نابرابریِ بیش‌تری وجود داشته باشد، چشم‌اندازهای اقتصادی‌تان را بیش‌تر ثروت والدین‌تان مشخص می‌کند تا موفقیت خودتان.

آرمان‌های آرمان‌شهری همیشه به واقعیت‌های پادآرمان‌شهری تبدیل می‌شوند.

در تحقیقاتی به‌رهبری باویا موهان پژوهشگران متوجه شدند که وقتی مشتریان می‌فهمند یک شرکت نابرابریِ زیادی بین مدیرعامل و کارگران عادی دارد، می‌خواهند با خرید از یک رقیب با نابرابریِ کم، آن‌را مجازات کنند.

اقتصاددانی به اسم ریچارد ایسترلین تحقیقاتش را در دههٔ ۱۹۷۰ شروع کرد و بارهاوبارها فهمید در کشوری واحد، افراد ثروتمند خوشبخت‌ترند، اما فقط تا یک نقطه. تحقیقی گسترده و منتشرشده در سال ۲۰۱۰ نشان می‌دهد نقطهٔ عطف در امریکا حدود ۷۵ هزار دلار است. بالاتر از این میزان، تأثیر پول در سطح سلامتِ عاطفی ثابت می‌مانَد: کسانی‌که سالانه ۸۰ هزار دلار درآمد دارند، از کسانی‌که ۸ میلیون دلار درآمد دارند، کم‌تر خوشحال نیستند. ازآن‌جاکه بیش‌تر مردمِ کشور امریکا کم‌تر از ۷۵ هزار دلار درآمد دارند (درآمد متوسط خانوار امریکایی در سال ۲۰۱۵ حدود ۵۴ هزار دلار بود)، به‌طور منطقی می‌توان نتیجه گرفت رشد اقتصادیِ بیش‌تر باید میانگین خوشبختی را افزایش دهد. بااین‌همه نکتهٔ شگفت‌آور این است که این‌طور نیست. مردم به‌سرعت با وضعیت اقتصادی بالاترِ خود سازگار می‌شوند، چون هر افزایشِ درآمد به نقطه‌ای برای وضعیت عادیِ جدید تبدیل می‌شود. درنتیجه، با گذشت زمان، میانگین خوشبختی با رشد اقتصادی کاملاً بی‌ارتباط است. این یافتهٔ شگفت‌آور به «تناقض ایسترلین» معروف شده است.

ویلی ساتن، جنایتکار مشهور، به این سؤال که چرا از بانک‌ها سرقت می‌کرد، این‌طور جواب داد: «چون اون‌جا همون جاییه که پول هست.» اگر از بشردوستان سؤال کنیم چرا به فقرا کمک می‌کنند، ممکن است این‌طور جواب بدهند: «چون این‌جا همون جاییه که به کمک نیاز داره.»

فقرِ فقرا همان‌قدر به نابرابری منجر می‌شود که ثروتِ ثروتمندان.

بیرون‌کشیدنِ شخصی از چرخهٔ خودتخریبی بعد از ورود جدیِ او به آن چرخه، اگر نگوییم غیرممکن، دست‌کم دشوار است

شاید نابرابری در درآمد باعث ایجاد انگیزه شود، اما موجب نارضایتی هم می‌شود.

این‌که از ما بخواهند بیش از آن‌چه در توان‌مان است کار کنیم، اساساً تحریک‌کنندهٔ اضطراب است. مثل این است که بخواهید برای به‌خاطرسپردنِ یک شماره‌تلفن تمرکز کنید و در همین حین کسی کنارِ گوش‌تان اعداد را فریاد بزند

محل کار جایی‌ست که بیش‌ترِ افراد به‌طور مستقیم و روزانه نابرابری را در آن حس می‌کنند

نکتهٔ جالب ازمنظر روان‌شناسی این است که نیت کسی‌که حرف را زده است درنهایت اهمیتی ندارد؛ آن‌چه مهم است نحوهٔ تفسیر مخاطب از جملات اوست.