بریده‌هایی از کتاب نردبان شکسته

ذهنِ انسان معمولاً با رایانه مقایسه می‌شود، اما بیش‌تر شبیه اینترنت است: شبکهٔ متراکمی از اتصالات داخلی بین ایده‌ها و اطلاعات. درست مثل اینترنت، این شبکهٔ ارتباطات حاویِ مواردِ اضافه و بی‌معنی در کنار دانشِ ضروری‌ست. سوگرایی‌های ضمنیْ نتایج خام و سانسورنشدهٔ سفر در امتداد این روابط و پیوندها هستند. بازهم مثل اینترنت، گاهی آن‌چه در آن‌سوی پیوند به آن می‌رسیم آزاردهنده است.

وقتی افراد بالغ متعصبانه برخورد می‌کنند، می‌توانید انگشت‌تان را به‌سمت آن‌ها بگیرید و به آن‌ها برچسب نژادپرست، جنسیت‌زده و بیگانه‌هراس بزنید. اما وقتی کودکی چنین کاری انجام دهد، تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که با خجالت به آن گوش دهیم. کودکان بازتاب جامعه‌ای هستند که در آن بزرگ شده‌اند، بنابراین وقتی می‌شنویم که توهینی نژادی را به زبان می‌آورند، برای انسانیت ناراحت می‌شویم. این موضوع نشان‌دهندهٔ چه‌چیزی از فرهنگی‌ست که در آن یک مادر باید نگرانِ این باشد که فرزند پیش‌دبستانی‌اش چنین اصطلاحاتی را به کار خواهد برد؟ اگر کودکی دقیقاً چنین کاری انجام دهد، چه‌چیزی را نشان می‌دهد؟

فقرا صرفاً مذهبی‌تر از ثروتمندان نیستند؛ مذهبی‌بودنِ آن‌ها ابعاد مختلفی دارد. احتمال این‌که افراد کم‌درآمد انجیل را سخنانِ مستقیم خداوند و نه مجموعه‌ای عمومی از آموزه‌های الهی بدانند بیش‌تر است. احتمال بیش‌تری وجود دارد که فقرا به معجزه، درمانِ مبتنی‌بر باور و تسخیر شیطانی باور داشته باشند.

کشورهای ثروتمندتر معمولاً کم‌تر مذهبی‌اند. داده‌های مرکز تحقیقات پیو.

نابرابری افراد را وادار به پذیرش خطرهای بزرگ‌تر می‌کند و آیندهٔ مبهم به درپیش‌گرفتنِ راهبردِ غیرمحتاطانهٔ «سریع زندگی کن و جوان بمیر» در زندگی منجر می‌شود.

دیدیم کسانی‌که در ایالت‌ها و کشورهای نابرابرتر زندگی می‌کنند، در بسیاری از شاخص‌های سلامت ازجمله خشونت، مرگ‌ومیر نوزادان، چاقی و دیابت، بیماری‌های روانی و... نتایج ضعیفی دارند

درواقع می‌توان گفت خروجیِ محیطِ فقیر فقر است؛ همان‌طور که فقدان منابع به فقدان فرصت می‌انجامد.

طبیعت به خوشحالیِ ما اهمیتی نمی‌دهد. درحقیقت طبیعت به این‌که ما ژن‌های‌مان را منتقل خواهیم کرد یا نه اهمیتی نمی‌دهد. هیچ علاقه‌ای به حفظ یا ازبین‌رفتنِ خطِ خانوادگیِ ما، یا حتا انقراض کل گونهٔ انسان ندارد. طبیعت از هیچ نتیجهٔ مشخص یا هیچ گروه یا فرد خاصی حمایت نمی‌کند. طبیعت، خیلی ساده، تمامِ آن‌چیزی‌ست که اتفاق می‌افتد. بااین‌حال، طبیعت تصادفِ محض نیست، چون بعضی رفتارها منجربه انتقال کپی‌های بیش‌تری از بعضی ژن‌ها به نسل‌های بعد نسبت‌به ژن‌های دیگر می‌شوند. به‌این‌ترتیب، این رفتارهای موفق در نسل‌های آینده شایع‌تر خواهند بود.

می‌توان گفت خروجیِ محیطِ فقیر فقر است؛ همان‌طور که فقدان منابع به فقدان فرصت می‌انجامد.

محله‌های دارای نابرابریِ بالا، جاهایی که خانه‌های باشکوه و خودروهای لوکس در چندقدمیِ خیابان‌های مخروبه قرار دارند، حس ژولیدگی را به‌طریقی در زندگیِ همگان افزایش می‌دهند.

وقتی ثروتمند ثروتمندتر می‌شود، دیگران حس می‌کنند فقیرتر شده‌اند.

کسی‌که درآمد متوسط دارد، زندگی‌کردن در منطقه‌ای نابرابرتر خطر مواجهه با مشکلات زندگی را بیش‌تر می‌کند. به‌بیان‌دیگر، یک نفر از طبقهٔ متوسط در ایالت تگزاس، که سطح نابرابری در آن بالاست، در مقایسه با یک نفر از طبقهٔ متوسط در ایالت آیووا، که سطح نابرابریِ پایینی دارد، دچار مشکلات اجتماعی و سلامتیِ کم‌تری خواهد شد.

این‌که آیا پولِ کافی، خانهٔ به‌اندازهٔ کافی بزرگ یا خودرویی که به‌اندازهٔ کافی خوب باشد، داریم یا نه، احتمالاً بیش‌تر تحت‌تأثیر مقایسه‌های نسبی شکل می‌گیرند؛ چراکه برای این نوع گرسنگی هیچ حس‌گر و برای این نوع مزه هیچ جوانهٔ چشایی‌ای نداریم.

چندین تحقیق نشان داده‌اند که وقتی شرکت‌کنندگان در تحقیق دست به خریدوفروش سهام می‌زنند یا تصمیمات مالی می‌گیرند و پول به دست می‌آورند، مدار پاداش درست همان‌طور واکنش نشان می‌دهد که با غذا یا موادمخدر رفتار می‌کند.

معتبرترین یافته‌های روان‌شناسیِ اجتماعی این است که اگر شما آگاهانه به شخصی فکر کنید که به‌وضوح در زمینه‌ای بر شما برتری دارد، احساس‌تان نسبت‌به خود در مقایسه با زمانی‌که هرگز به آن شخص فکر نکرده‌اید، بدتر خواهد شد. به‌همین‌ترتیب، اگر به کسی فکر کنید که به‌نوعی از شما پایین‌تر است، این مقایسه باعث می‌شود احساس بهتری نسبت‌به خودتان پیدا کنید.

حسِ فقیربودن است که اهمیت دارد، نه صرفاً فقیر «بودن»

خیلی چیزها به میزان درک ما از اختلافات و تفاوت‌های میانِ داراها و ندارها بستگی دارد. اگر از مردم بپرسید آیا معتقدند نابرابریِ بسیار زیادی وجود دارد یا نه، موقعیت شخصی آن‌ها باعث سوگراییِ پاسخ‌شان خواهد شد. کسانی‌که برای زنده‌ماندن تقلا می‌کنند، معمولاً سطح نابرابری را بسیار بالا می‌دانند؛ اما کسانی‌که از سیستم موجود نفع می‌برند، خواهند گفت همه‌چیز به‌نظر روی روال است.

در طول سال‌ها، صدها تحقیق اثر ووبگون را تکرار کرده‌اند. این تحقیقات نشان دادند بیش‌ترِ ما خودمان را در هوش، پشتکار، پیروی از وجدان، بدمینتون و هر کیفیت مثبتِ دیگری بالاتر از حد متوسط می‌دانیم. هرچه برای صفتی ارزش بیش‌تری قائل باشیم، امتیازی که به خودمان می‌دهیم بالاتر است.

هرچه برای صفتی ارزش بیش‌تری قائل باشیم، امتیازی که به خودمان می‌دهیم بالاتر است

اگر تابه‌حال ترفیع گرفته‌اید، ظرف چند ماه به درآمد جدیدتان عادت کرده‌اید و دوباره حس کرده‌اید مثل گذشته زنده‌اید تا چک دستمزدتان را نقد کنید، پس خودتان هم آن‌را تجربه کرده‌اید. وقتی موفقیت‌های‌تان رشد می‌کنند، استانداردهای مقایسه‌تان هم رشد می‌کنند. برخلاف ستون‌های دقیقِ ارقام که دفتر کل بانک را تشکیل می‌دهند، موقعیت اجتماعی همیشه هدفی متحرک است، چون براساس مقایسهٔ مداوم با دیگران تعریف می‌شود.