بریده‌هایی از کتاب نردبان شکسته

نابرابری باعث بیماری و کوتاه‌شدنِ عمر می‌شود. بخشی از این اثر به‌دلیل تولید رفتارهای ناسالم است.

تحقیق دیگری نشان می‌دهد زندگی در ایالتی که درگیر نابرابریِ بالاست، احتمالِ سیگارکشیدن، پرخوری و ورزشِ کم را در میان ساکنان افزایش می‌دهد.

کسانی‌که در ایالت‌ها و کشورهای نابرابرتر زندگی می‌کنند، در بسیاری از شاخص‌های سلامت ازجمله خشونت، مرگ‌ومیر نوزادان، چاقی و دیابت، بیماری‌های روانی و... نتایج ضعیفی دارند.

نابرابری افراد را وادار به پذیرش خطرهای بزرگ‌تر می‌کند و آیندهٔ مبهم به درپیش‌گرفتنِ راهبردِ غیرمحتاطانهٔ «سریع زندگی کن و جوان بمیر» در زندگی منجر می‌شود. ارتباطاتِ روشنی میان وسوسهٔ لذت‌بردن از خوشی‌های زودگذر در مقابل چشم‌پوشی از آن‌ها به‌نفع سلامت بلندمدت وجود دارد.

بین کشورهای توسعه‌یافته از نظر اقتصادی، نابرابریِ بالا با امید به زندگی پایین در ارتباط است.

۵-۳. بین کشورهای توسعه‌یافته از نظر اقتصادی، نابرابریِ بالا با امید به زندگی پایین در ارتباط است.

نانسی آدلرِ روان‌شناس و همکارانش متوجه شدند تصور مردم از موقعیت خود در نردبانِ موقعیتْ پیش‌بینی‌کنندهٔ بهتری نسبت‌به درآمدِ واقعی و سطح تحصیل آن‌هاست. درحقیقت تیم آدلر، با همکاریِ مارموت، تحقیق دربارهٔ کارمندان خدمات کشوری را بازنگری کردند و از سوژه‌ها خواستند موقعیت‌شان در نردبان موقعیت را بسنجند. بعد از مقایسه ثابت شد ارزیابی‌های ذهنیِ سوژه‌ها از جایگاه خودشان نسبت‌به دیگران بهتر از موقعیتِ شغلی‌شان سلامتِ آن‌ها را پیش‌بینی می‌کند. تحلیل‌های آدلر نشان می‌دهد وضعیت شغلی شکل‌دهندهٔ موقعیت ذهنی است و این حس ذهنی از موقعیت و جایگاه به‌نوبهٔ خود سلامت فرد را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

در کشورهای ثروتمند موقعیت اجتماعی و نرخ مرگ‌ومیر باهم ارتباط خطی دارند. این مثال برگرفته از تحقیق مارموت درخصوص کارمندان خدمات کشوری بریتانیا در سال ۲۰۰۴ است.

وقتی داده‌های هر کشور را واکاوی می‌کنیم، متوجه ارتباط بسیار روشن بین پول و سلامت می‌شویم. هرچه پولِ بیش‌تری داشته باشید، از سلامتِ بهتر برخوردار خواهید بود و احتمالاً عمر طولانی‌تری خواهید داشت. برای مثال تفاوتِ ثروتمندترین و فقیرترین کدهای پستی در امریکا را از نظر نرخ مرگ‌ومیر در نظر بگیرید. در ثروتمندترین کدهای پستی، نرخ مرگ‌ومیر سالانه حدود ۵۰ مرگ در هر ۱۰ هزار نفر است. در فقیرترین کدهای پستی، این رقم تقریباً دو برابر شده و به ۹۰ مرگ در هر ۱۰ هزار نفر می‌رسد. هر قدم به‌سمت ثروت به‌معنای اضافه‌شدنِ سال‌های بیش‌تر به طول عمر است.

وقتی مخالفان به دشمن تبدیل شوند، می‌توان هر کاری را در واکنش به آن‌ها توجیه کرد.

آزمایش‌های رفتاری و داده‌های تاریخی هر دو نتیجهٔ یکسانی را نشان می‌دهند: هرچه دنیای اقتصادیِ ما بیش‌تر از هم فاصله می‌گیرد، سیاست‌مان هم واگراتر می‌شود. این‌که کسانی را که آن‌سوی راهروی هواپیما نشسته‌اند افراد خوش‌نیتی بدانیم که در اهداف با ما اشتراک‌نظر دارند و تنها در بهترین ابزارِ رسیدن به آن‌ها مخالف ما هستند، روزبه‌روز سخت‌تر می‌شود. درحقیقت، مخالفان روزبه‌روز بیش‌تر شبیه دشمنان‌مان به نظر می‌رسند.

هرچه بالا و پایینِ نردبانِ موقعیت از هم دورتر شوند، شکافِ بیش‌تری در سیاست‌مان به وجود می‌آید.

حسِ برتربودن از نظر موقعیتْ این احساس را در وجودمان تقویت می‌کند که ما واقعیت را می‌بینیم و مخالفان‌مان فریب خورده و اغفال شده‌اند.

وقتی اقلیتِ برترْ فاصلهٔ بیش‌تر و بیش‌تری از طبقهٔ کارگرِ کفِ اجتماع می‌گیرد، می‌توانیم منتظر تغییر در آرای سیاسی‌شان باشیم. اقلیتِ برترْ منافع شخصی‌شان را با اصول بنیادین و ذاتی اشتباه می‌گیرند و مخالفان‌شان را خوار می‌شمرند. اگر آن‌ها مخالفانِ سیاسیِ خود را ناکارآمد، غیرمنطقی یا بی‌اخلاق بدانند، انگیزه‌ای برای سازش یا توافق نخواهند داشت.

«تابه‌حال متوجه شده‌اید هر کس آهسته‌تر از شما رانندگی می‌کند احمق است و هر کس سریع‌تر از شما می‌راند دیوانه؟» این میل طبیعی برای باور به این‌که «ماییم که دنیا را دقیق می‌بینیم و هر کس نظر متفاوتی دارد احمق است» باعث تشدید تعارضات می‌شود. روان‌شناسی به اسم لی راس استدلال کرده که اگر من جهان را آن‌گونه که هست می‌بینم و شما با من مخالف باشید، آن‌وقت تنها چند توجیه معدود برای توضیح رفتار شما خواهم داشت: «صلاحیت ندارید، غیرمنطقی هستید، شاید هم شیطان‌صفت باشید. به‌هرحال نمی‌توانم قانع‌تان کنم.»

«تابه‌حال متوجه شده‌اید هر کس آهسته‌تر از شما رانندگی می‌کند احمق است و هر کس سریع‌تر از شما می‌راند دیوانه؟» این میل طبیعی برای باور به این‌که «ماییم که دنیا را دقیق می‌بینیم و هر کس نظر متفاوتی دارد احمق است» باعث تشدید تعارضات می‌شود. روان‌شناسی به اسم لی راس استدلال کرده که اگر من جهان را آن‌گونه که هست می‌بینم و شما با من مخالف باشید، آن‌وقت تنها چند توجیه معدود برای توضیح رفتار شما خواهم داشت: «صلاحیت ندارید، غیرمنطقی هستید، شاید هم شیطان‌صفت باشید. به‌هرحال نمی‌توانم قانع‌تان کنم.»

«تابه‌حال متوجه شده‌اید هر کس آهسته‌تر از شما رانندگی می‌کند احمق است و هر کس سریع‌تر از شما می‌راند دیوانه؟» این میل طبیعی برای باور به این‌که «ماییم که دنیا را دقیق می‌بینیم و هر کس نظر متفاوتی دارد احمق است» باعث تشدید تعارضات می‌شود. روان‌شناسی به اسم لی راس استدلال کرده که اگر من جهان را آن‌گونه که هست می‌بینم و شما با من مخالف باشید، آن‌وقت تنها چند توجیه معدود برای توضیح رفتار شما خواهم داشت: «صلاحیت ندارید، غیرمنطقی هستید، شاید هم شیطان‌صفت باشید. به‌هرحال نمی‌توانم قانع‌تان کنم.»

افراد معمولاً به سیاست‌هایی رأی می‌دهند که حس می‌کنند همسو با منافع شخصیِ آن‌هاست، خواه واقعاً این‌طور باشد، خواه نباشد. همچنین دیدیم این حسِ همسویی با منافع شخصی به نحوهٔ مقایسهٔ خود با دیگران ربط دارد. وقتی شکافِ بین دارا و ندار افزایش می‌یابد، می‌توان انتظار داشت وزن اثراتِ مقایسه‌های اجتماعی سنگین و سنگین‌تر شود.

شرکت‌کنندگانی که حس می‌کردند نسبتاً ثروتمندند، کم‌تر از توزیع مجدد ثروت حمایت کردند؛ اما کسانی‌که احساس فقیربودن داشتند، بیش‌تر از توزیع مجدد ثروت حمایت کردند. متوسط درآمد و سطح تحصیلِ هر دو گروه یکسان بود. تنها تفاوتِ آن‌ها به حس فقیرتر یا ثروتمندتربودن نسبت‌به همتایان‌شان برمی‌گشت. مقایسه‌های اجتماعی به بروز تفاوت در باورهای سیاسی منجر شد. این تحقیق همچنین نشان می‌دهد شهروندان در کل، و به‌رغم آن‌که اکثراً نسبت‌به آن‌چه واقعاً به‌سود آن‌هاست ناآگاه‌اند، براساس منافع اقتصادیِ خودشان رأی می‌دهند.

شرکت‌کنندگانی که حس می‌کردند نسبتاً ثروتمندند، کم‌تر از توزیع مجدد ثروت حمایت کردند؛ اما کسانی‌که احساس فقیربودن داشتند، بیش‌تر از توزیع مجدد ثروت حمایت کردند. متوسط درآمد و سطح تحصیلِ هر دو گروه یکسان بود. تنها تفاوتِ آن‌ها به حس فقیرتر یا ثروتمندتربودن نسبت‌به همتایان‌شان برمی‌گشت. مقایسه‌های اجتماعی به بروز تفاوت در باورهای سیاسی منجر شد.