بریده‌هایی از کتاب نردبان شکسته

صرف‌نظر از این‌که فقیر هستید یا از طبقهٔ متوسط، خودِ نابرابری می‌تواند محرک شما برای ارتکاب رفتار پرخطر باشد.

وقتی نیاز افزایش پیدا می‌کند، تمایل به خطرپذیری هم بالا می‌رود.

حالا می‌فهمم بیش‌ازحد در زمان حال زندگی‌کردنْ تجربهٔ مشترکِ همهٔ کسانی‌ست که در فقر بزرگ شده‌اند.

می‌توان گفت خروجیِ محیطِ فقیر فقر است؛ همان‌طور که فقدان منابع به فقدان فرصت می‌انجامد.

وقتی افراد به‌اندازهٔ کافی ثروتمند می‌شوند که نیازهای اساسی‌شان را تأمین کنند، درآمدِ اضافیْ آن‌ها را در برابر نتایج بدِ زندگی محافظت نمی‌کند.

بیش‌ترِ ما خودمان را در هوش، پشتکار، پیروی از وجدان، بدمینتون و هر کیفیت مثبتِ دیگری بالاتر از حد متوسط می‌دانیم.

در ایالات متحده نیمی از تمامِ بارداری‌ها ناخواسته‌اند

ه در ایالات متحده نیمی از تمامِ بارداری‌ها ناخواسته‌اند

نابرابریْ کُنش‌ها و احساسات ما را به‌شیوه‌ای نظام‌مند و قابل‌پیش‌بینی و همین‌طور مکرر تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؛ باعث می‌شود کوته‌بین و مستعدِ هر گونه رفتار پرخطر شویم، و میل به قربانی‌کردنِ آیندهٔ امن‌مان برای لذتی آنّی افزایش یابد، باعث می‌شود میل بیش‌تری به تصمیم‌گیری‌های متناقض داشته باشیم، به افکار عجیب باور پیدا کنیم و به‌شکلی خرافاتی جهان را آن‌گونه ببینیم که می‌خواهیم باشد، نه آن‌گونه که هست.

اگر حس ناتوانی و ناامنی پتانسیل دیدنِ الگوها و باور به نظریه‌های توطئه را در افراد بیش‌تر می‌کند، می‌توان استدلال کرد باور مذهبی را هم تشدید می‌کند. مطالعات آرون کِی تأیید کرده‌اند وقتی افراد ناامید می‌شوند یا وقتی جهانْ بی‌نظم و غیرقابل‌پیش‌بینی به نظر می‌رسد، باورِ آن‌ها به خدای قدرتمندی که کلِ جهان را تحت کنترل دارد راسخ‌تر می‌شود.

تمایل به یافتنِ الگوهای معنادار در بی‌نظمی، همان‌طور که هیوم استدلال کرد، پدیده‌ای جهانی‌ست؛ اما در بعضی شرایط بیش‌تر اتفاق می‌افتد. به‌خصوص وقتی احساس ضعف می‌کنیم، دوست داریم الگوهای معنادار تولید کنیم. پیش‌بینی‌پذیری و به‌تبع آن قابلیت کنترل الگوها تاحدودی تسکین‌دهندهٔ فقدان قدرت و کنترل است.

نابرابریْ کُنش‌ها و احساسات ما را به‌شیوه‌ای نظام‌مند و قابل‌پیش‌بینی و همین‌طور مکرر تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؛ باعث می‌شود کوته‌بین و مستعدِ هر گونه رفتار پرخطر شویم، و میل به قربانی‌کردنِ آیندهٔ امن‌مان برای لذتی آنّی افزایش یابد، باعث می‌شود میل بیش‌تری به تصمیم‌گیری‌های متناقض داشته باشیم، به افکار عجیب باور پیدا کنیم و به‌شکلی خرافاتی جهان را آن‌گونه ببینیم که می‌خواهیم باشد، نه آن‌گونه که هست. نابرابری ما را از هم جدا می‌کند و در جبهه‌هایی قرار می‌دهد که نه‌تنها براساس درآمد، بلکه براساس ایدئولوژی و نژاد از هم تفکیک شده‌اند، و به‌این‌ترتیب اعتماد به یکدیگر را کاهش می‌دهد. نابرابری اضطراب ایجاد می‌کند و باعث می‌شود از سلامت و شادیِ کم‌تری برخوردار باشیم.

هدف این نیست که همهٔ نابرابری‌ها از بین بروند. این هدفی آرمان‌گرایانه است که هرگز الگویی عملی نبوده. آرمان‌های آرمان‌شهری همیشه به واقعیت‌های پادآرمان‌شهری تبدیل می‌شوند. درعوض، هدف این است که سطح نابرابری را در مقیاس انسانی‌تر تنظیم کنیم، موضوعی که به افراد برای رقابت و پیشرفت در زندگیِ خود، فضای کافی می‌دهد، بدون آن‌که رقابت اقتصادی را به رقابتی بدل کند که در آن، برنده همهٔ جایزه را برمی‌دارد.

از نظر عملی، کاهش نابرابری به‌معنای بالابردنِ پله‌های پایینِ نردبانِ اجتماعی و پایین‌آوردنِ بالاترین پله‌هاست.

بدیهی‌ست کوتاه‌کردنِ نردبان ـ یعنی کاهش نابرابری ـ درواقع سریع‌ترین و قدرتمندترین روش برای مقابله با مشکلات بسیاری‌ست

نابرابریِ شدیدی که امروزه در درآمدِ مدیرعاملان مشاهده می‌شود احتمالاً رضایت شغلی، عملکرد تیمی و کیفیت محصول را ضعیف می‌کند. ممکن است کارگران را ترغیب کند تنبلی کنند، دست به سرقت بزنند یا خراب‌کاری کنند. این تمایلات احتمالاً باتوجه‌به ناآگاهیِ عمومی مبنی‌بر میزانِ نابرابربودنِ مقیاس‌های واقعیِ دستمزد تاکنون ناگفته مانده است. اما با افزایش پاداش مدیرعامل، این امر روزبه‌روز بیش‌تر به اطلاعات عمومی تبدیل می‌شود.

کارگران فقط زمانی ممکن است از نابرابری ناراضی باشند که از وجود آن آگاهی داشته باشند.

«وقتی دربارهٔ فقر می‌نویسم، مجبور نیستم خیال‌پرداز خوبی باشم، چون حافظهٔ خوبی دارم.

ما شیفتهٔ موقعیت‌های اجتماعیِ عالی هستیم.

در یک تحلیل اقتصادیِ استاندارد، چنین استدلال می‌شود که تصور شخصیِ افراد از خودشان تا حد زیادی پوچ و بی‌اهمیت است