بریده‌هایی از کتاب نردبان شکسته

رفتارِ خودتخریبی فرضیاتِ اساسیِ اقتصاد را نقض می‌کند، چون به‌معنای روبرگرداندن از نتیجه‌ای با ارزشِ بهتر به‌نفع نتیجه‌ای بدتر است. چنین چیزی از دیدِ ناظری بیرونی غیرمنطقی‌ست.

اثرات مضر نابرابری بر روحیه و کار تیمی بیش از اثرات مثبت آن بر عملکرد تیم است.

اما چرا نابرابری در درآمد عملکرد را ضعیف می‌کند؟ ضعفِ اصلیِ این مسئله آن است که نابرابری ممکن است نارضایتی ایجاد کند و بنابراین همکاری و کار تیمی تضعیف می‌شود.

شاید نابرابری در درآمد باعث ایجاد انگیزه شود، اما موجب نارضایتی هم می‌شود.

نگرانی‌های اقتصادی به درگیری‌های نژادی شدت می‌بخشند.

نگرانی‌های اقتصادی به درگیری‌های نژادی شدت می‌بخشند.

نیت‌های خوب از ما در برابر سوگرایی‌های ناخواسته محافظت نمی‌کنند.

برای ارزیابیِ چگونگیِ رسوخِ ارزش‌ها و انتظاراتِ جامعه در ذهن‌مان باید به ذهن کودکان نگاه کرد: بهترین اسفنج‌های فرهنگیِ موجود.

تبعیضِ نژادی، از زمان رسیدن نخستین کشتیِ برده‌داری به امریکای شمالی در مستعمرهٔ انگلیسیِ جیمزتاون در سال ۱۶۱۹، بخشی از امریکا بوده است. برده‌داری پایه‌های آن‌چیزی را که سرانجام به ایالات متحده تبدیل شده، بالا برد.

کسانی‌که احساسِ ناتوانی و بی‌قدرتی می‌کنند، معمولاً به توطئه‌گریِ قدرتمندان اعتقاد دارند.

این فرض که جهان منظم و قابل‌پیش‌بینی‌ست، نوعی تکیه‌گاه ذهنی‌ست که اساسِ لازم برای تمام درک، تفکر و باورمان را تشکیل می‌دهد. ما در تولید الگوهای منظم چنان خوب عمل می‌کنیم که گاهی می‌تواند در توانایی‌مان برای تشخیص این‌که چه زمانی هیچ الگویی وجود ندارد اختلال ایجاد کند.

اطراف‌مان خیلی ساده توسط خودِ آن اشیا شکل می‌گیرد. همچنین در حالت عادی فکر می‌کنیم باورهای‌مان دربارهٔ جهان تحت‌تأثیر خودِ جهان به وجود می‌آیند. اما هم برداشت‌ها و هم باورهای‌مان تحت‌تأثیر نیازها و امیال‌مان در هر لحظه قرار دارند.

هرچه دنیای اقتصادیِ ما بیش‌تر از هم فاصله می‌گیرد، سیاست‌مان هم واگراتر می‌شود.

دوست داریم فکر کنیم کسانی‌که با ما موافق‌اند آگاه و بابصیرت‌اند و کسانی‌که با ما مخالف‌اند باید واقعیت را آن‌طور که هست ببینند و در این راه به کمک نیاز دارند. جرج کارلین در توضیح این پدیده می‌گوید: «تابه‌حال متوجه شده‌اید هر کس آهسته‌تر از شما رانندگی می‌کند احمق است و هر کس سریع‌تر از شما می‌راند دیوانه؟» این میل طبیعی برای باور به این‌که «ماییم که دنیا را دقیق می‌بینیم و هر کس نظر متفاوتی دارد احمق است» باعث تشدید تعارضات می‌شود.

آزمایش‌ها همان گفتهٔ جان بردفورد را یادآوری می‌کنند که «به آن‌جا خواهم رفت، اما با لطف پروردگار». اگر عمیقاً آزمایش‌های رفتاری را درک کنیم، باید فروتن و متواضع شویم. آن‌ها تصورِ ما مبنی‌بر این‌که همیشه بر موفقیت‌ها و شکست‌های خود کنترل داریم را به چالش می‌کشند. آن‌ها همچون جان بردفورد به ما یادآوری می‌کنند صرفاً محصول افکار، نقشه‌ها یا محرک‌های‌مان نیستیم.

صرف‌نظر از این‌که فقیر هستید یا از طبقهٔ متوسط، خودِ نابرابری می‌تواند محرک شما برای ارتکاب رفتار پرخطر باشد.

وقتی نیاز افزایش پیدا می‌کند، تمایل به خطرپذیری هم بالا می‌رود.

وقتی ثروتمند ثروتمندتر می‌شود، دیگران حس می‌کنند فقیرتر شده‌اند. این میل و گرایشِ درونی به توضیح این مسئله کمک می‌کند که چرا محله‌های دارای نابرابریِ بالا، جاهایی که خانه‌های باشکوه و خودروهای لوکس در چندقدمیِ خیابان‌های مخروبه قرار دارند، حس ژولیدگی را به‌طریقی در زندگیِ همگان افزایش می‌دهند.

«گداها به میلیونرها حسادت نمی‌کنند، هرچند به گداهای دیگری که موفق‌ترند غبطه می‌خورند.»

همان‌طور که چشم‌انداز تاریخی نشان می‌دهد، فقر و ثروت همیشه نسبی‌اند و به دارایی‌های دیگران در یک زمان و مکان خاص بستگی دارند.