بریده‌هایی از کتاب نامه

بابا از کلمهٔ «تورم» برای توضیح این‌که چرا دیگر نان نمی‌خوردیم استفاده می‌کرد. تورم یعنی قیمت چیزی یک شبه از دو دلار می‌رسید به پنج دلار.

حدس می‌زنم سفر به اروپا عوضم کرد. برای اولین بار به نظرم می‌آمد متفاوت بودن چیز بدی نیست. در واقع یک‌جورهایی باحال هم بود.

تمبر در زیمبابوه خیلی گران بود. نان هم همین‌طور بود؛ چای و شیر و خیلی چیزهای دیگر که قبلاً مرتب می‌خوردیم حالا کمیاب شده بودند. تورم همین‌طور داشت بیشتر می‌شد و معنی‌اش این بود که توان حقوق پدرم برای تهیهٔ غذا کمتر و کمتر می‌شد.

به لطف کیتلین آن سال کریسمس مرغ خوردیم که نسبت به زندگی دوستان و همسایه‌هایمان معجزه‌ای بود. در زیمبابوه اگر غذا داشته باشی تقسیم می‌کنی و برای همین همسایه‌هایمان هم با ما مرغ خوردند.

«کجا زندگی می‌کنین؟»، «از کجا می‌تونم کت و شلوار بگیرم؟» حرفم را قطع کرد «مارتین، کاملاً مشخصه پسر بااستعدادی هستی. تو هم مثل من باید بری دانشگاه. این تنها راهیه که می‌تونی موفق بشی.»

برای اولین بار به نظرم می‌آمد متفاوت بودن چیز بدی نیست. در واقع یک‌جورهایی باحال هم بود.

فکر می‌کردم بیشتر بچه‌ها هر جا که زندگی کنند، زندگی‌شان تقریباً شبیه من است.

جوانی، نه کودکی است، نه بزرگسالی؛ جایی است میان این دو. جایی است برای بالا و پایین رفتن‌های متناوب بین کودکی و بزرگسالی، برای افتادن‌ها و بلندشدن‌هایی که اگر نباشند، کودکی تا ابد باقی می‌ماند. «تجربهٔ جوانی» جستجوی این لحظه‌های سخت در زندگی آدم‌هایی از دنیاهای متفاوت است؛ روایت لحظهٔ ایستادن بر لبهٔ بزرگسالی.

یادم رفت بنویسم، بالاترین نمرات را در کل موتاری گرفته‌ام. می‌خواهم از خدا و شما به‌خاطر نهایت حمایت مادی و معنوی‌تان تشکر کنم. از شنیدن این‌که تو (کیت) یک ماشین زیبا کادو گرفته‌ای خیلی خوشحال شدم. در مورد یک خرگوش دیگر هم خیلی تبریک می‌گویم. از این‌که اسمش را گذاشتی لوئس ناراحت نیستم و فکر می‌کنم این دوستی‌مان را مستحکم‌تر می‌کند. خوشحالم عکس‌هایی را که فرستادیم دوست داشتید. می‌خواستم برای پول کریسمسی که فرستادی هم تشکر کنم. از لطف زیاد توست. آن پول دوباره پس‌اندازمان را زیاد کرد. خیلی ممنون. همه سلام‌های گرم‌شان را برایتان می‌فرستند و امیدوارند همیشه بهترین‌ها برایتان اتفاق بیفتد. دوستدار و ارادتمند شما، مارتین

می‌دانم شاید ساده‌لوحانه به نظر بیاید اما آن زمان به‌عنوان یک دختر دوازه‌ساله همان‌طوری فکر می‌کردم که الان فکر می‌کنم: بدون توجه به رنگ پوست‌هایمان همه‌مان یکسان هستیم

تا آن لحظه اصلاً به نژاد فکر نکرده بودم و حتی بعد از آن دلم نمی‌خواست مارلنا یا هر بچهٔ سیاه‌پوست دیگری در هتفیلد را متفاوت با خودم ببینم، برای مارتین هم همین‌طور بود.