بریده‌هایی از کتاب روزگار رفته

همیشه کسی بود که ناگهان وسط گفتگو مکث می‌کرد و با نیش باز به چراغ سقف یا پریز برق اشاره می‌کرد، «رفیق ستوان، صدا را شنیدی؟»

اخیراً چند جوان را دیدم که تی‌شرت‌هایی با تصویر داس و چکش و پرترهٔ لنین پوشیده بودند. آیا آن‌ها واقعاً می‌دانند کمونیسم چیست؟

نظام سوسیالیستی تمام جان و جهانشان بود و راه را بر هر چیز دیگری، حتی بر زندگی خودشان می‌بست. آن‌ها نمی‌توانستند از تاریخ پا پس بکشند، نمی‌توانستند تاریخ را رها کنند و یاد بگیرند بی‌آن زندگی کنند

قربانی و جلاد هر دو به یک اندازه فرومایه‌اند؛ درس عبرتِ اردوگاه‌های کار اجباری، درس برادری در فرومایگی است.

حتی نمی‌توانید به عمق نفرتم از آن کشور پی ببرید...

روی درهای اردوگاه زندان سولووکی شعاری بلشویکی نوشته بودند: «با مشت آهنین نوع بشر را به سوی خوشبختی سوق خواهیم داد.» هیچ دستورالعملی برای خوشبختی انسان وجود ندارد.

مردم همیشه ناگزیرند میانِ برخورداری از آزادی یا بهره‌مندی از ثبات و موفقیت یکی را انتخاب کنند؛ آزادیِ با رنج یا خوشبختی بدون آزادی؛ اکثر مردم دومی را انتخاب می‌کنند.