بریده‌هایی از کتاب ترک عادت قضاوت نادرست

وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، درواقع درباره خودمان قضاوت نادرست می‌کنیم. وقتی درباره جنبه‌ای از دیگران قضاوت می‌کنیم درواقع نشانه آن است که آن را در خودمان دوست نداریم. شاید این بیانگر جراحت روحی عمیقی است که علاقه‌ای به التیام آن نداریم. اغلب دیگران جراحات روانی ما را آشکار می‌کنند. وقتی این اتفاق می‌افتد، درباره آن‌ها قضاوت نادرست می‌کنیم، درحالی‌که باید بپذیریم این ناراحتی ماست.

وقتی درباره دیگران حرف می‌زنیم و درباره رفتارشان قضاوت می‌کنیم، انگار حالمان بهتر می‌شود، خودمان را عاقل‌تر، مدبرتر، باهوش‌تر و سالم‌تر از بقیه می‌پنداریم.

علت ریشه‌ای و اساسی همه قضاوت‌های نادرست، ترس از به اندازه کافی خوب‌نبودن است، ترس از اینکه شایسته عشق نباشم و ایمنی مشمول حال من نشود.

وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، درواقع درباره خودمان قضاوت نادرست می‌کنیم. وقتی درباره جنبه‌ای از دیگران قضاوت می‌کنیم درواقع نشانه آن است که آن را در خودمان دوست نداریم.

باید تصدیق کنیم حمله به کسی که به ما حمله کرده است، حملات بیشتری را سبب می‌شود. اگر می‌خواهیم خود را از این چرخه معیوب نجات دهیم، باید به تاریکی نور بپاشیم و راهش این است که بر افکار قضاوت‌کننده خود نظارت کنیم.

ابراهام هیکس می‌گوید: «باور فقط فکری است که مرتب به آن می‌اندیشید». شما با تکرار باورهای خود حقیقت خود را خلق می‌کنید.

«باور فقط فکری است که مرتب به آن می‌اندیشید»

تعریف من از قضاوت نادرست کاملاً رک و راست و مستقیم است: جداافتادن از عشق. درست در لحظه‌ای که خود را متفاوت از دیگران می‌بینیم، گرفتار نظام باور کاذب می‌شویم و از طبیعت خود فاصله می‌گیریم که همان عشق است.

من همه‌روزه با قضاوت نادرست دست‌وپنجه نرم می‌کنم. تا بخواهید نادرست قضاوت می‌کنم، از خارجی‌ها و غریبه‌ها برای نظرات و باورهای سیاسی‌شان انتقاد می‌کنم، در رسانه اجتماعی به بهانه اینکه آشنایانم مطالب بی‌ربط می‌نویسند، از آن‌ها انتقاد می‌کنم، درباره افراد برای تأدیب فرزندانشان نقد و قضاوت نادرست می‌کنم، از دختری که جلوی من در صف بیش از اندازه آهسته راه می‌رود، انتقاد می‌کنم، از شوهرم به دلیل اینکه مطابق میل من رفتار نمی‌کند، انتقاد می‌کنم و درباره‌اش قضاوت نادرست می‌کنم و البته خودم را در زمینه‌های گوناگون زیر ذره‌بین می‌گذارم و قضاوت نادرست می‌کنم. سال‌ها درباره کارم حرف می‌زدم و بر رفتارم صحه می‌گذاشتم و اشکالی را متوجه خودم نمی‌دیدم. وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، حق‌به‌جانب می‌شویم. وقتی به آسیب‌پذیری خود فکر می‌کنیم، وقتی احساس ناامنی می‌کنیم، در مقام قضاوت نادرست درباره دیگران برمی‌آییم و وقتی درباره دیگران حرف می‌زنیم و درباره رفتارشان قضاوت می‌کنیم، انگار حالمان بهتر می‌شود، خودمان را عاقل‌تر، مدبرتر، باهوش‌تر و سالم‌تر از بقیه می‌پنداریم.

در بسیاری موارد قضاوت نادرست بزرگ‌ترین سازوکار دفاعی ما بوده است. ما از آن برای دفاع از خود در برابر آسیب‌پذیری‌هایمان استفاده کرده‌ایم. از آن می‌ترسیم که اگر گارد خود را باز بگذاریم و با دیگران رفتار مهرطلبانه داشته باشیم، دیگر ایمنی و امنیت نخواهیم داشت.

در پس دیوار قضاوت، احساسات عمیق ناپسندبودن و شرم نهفته است. وقتی احساس می‌کنیم از دیگران جدا هستیم، احساس شرم در ما آزاد می‌شود. احساس تنهایی می‌کنیم، احساس می‌کنیم به اندازه کافی خوب نیستیم، سزاوار عشق نیستیم و شایسته ارتباط و پیوند و اتصال نیستیم. شرم دشوارترین احساسی است که می‌پذیریم، ما برای اجتناب از آن دست به هر کاری می‌زنیم. ما با فرافکنی آن از طریق قضاوت، در برابرش مقاومت می‌کنیم و بعد به‌عنوان راهی برای راحت‌شدن از جراحات روانی، به قضاوت نادرست متکی می‌شویم.

وقتی درباره جنبه‌ای از دیگران قضاوت می‌کنیم درواقع نشانه آن است که آن را در خودمان دوست نداریم. شاید این بیانگر جراحت روحی عمیقی است که علاقه‌ای به التیام آن نداریم. اغلب دیگران جراحات روانی ما را آشکار می‌کنند.

عادت انتقادکردن و بدشمردن دیگران را باید رها کنیم. راه شناسایی اینکه در شرایط قضاوت نادرست نیستید این است که احساس خوب نداشته باشید، احساس کنید شرایط تدافعی دارید، احساس ترس یا احساس کنید که مورد حمله قرار گرفته‌اید. این نشانه آن است که از عشق فاصله گرفته و ترس را انتخاب کرده‌اید.

تکرار قضاوت نادرست عادت را شکل می‌دهد. اگر رفتاری را بارها و بارها تکرار کنید، گذرگاه‌های عصبی خود را تقویت می‌کنید. با گذشت زمان این رفتار طبیعت دوم می‌شود و هرچه انگاره قضاوت نادرست را بیشتر تکرار کنید، آن را بیشتر باور می‌کنید. ابراهام هیکس می‌گوید: «باور فقط فکری است که مرتب به آن می‌اندیشید». شما با تکرار باورهای خود حقیقت خود را خلق می‌کنید.

وقتی احساس می‌کنیم کسی به ما حمله کرده است، واکنش و جواب ما حمله متقابل است. خود را مجاز به ضد حمله می‌دانیم تا در برابر حمله از خود دفاع کنیم که فقط باعث جدایی بیشتر می‌شود و بر ابعاد مسئله می‌افزاید.