بریده‌هایی از کتاب گسست

_ انصاف داشته باش! من با تو عاشقی‌ها کرده ام! فقط یازده غزل برای چشمانت سروده‌ام و تو می‌دانی غزل گفتن، در روزگاری که کلمات مبهم را در هم می‌پیچند و به اسم شعر سپید به خورد ملت می‌دهند، چقدر سخت است. من برای چشمان تو یازده غزل گفته‌ام! _ شماره آن غزل‌ها را از یاد نبرده‌ای ولی رنگ چشمانم را چرا!

همین حالا و برای من، ایمان یعنی درک این نکته که هستی گنگ و گیج نیست. در هستی غلغله‌ای برپاست. گفتگوی مبهمی جریان داره که ما هم بخشی از اونیم. بعضی‌ها ازش به رقص تعبیر می‌کنن. اگه رقص رو تلاشی برای برقراری ارتباطی بی‌کلام با هستی بدونیم، اینم می‌شه. بنابراین همین حالا و برای من ایمان یعنی درک انسجامی مبهم در هستی. یعنی ذرات هستی بی‌ربط و پراکنده از هم پخش نشدن. یعنی یک ریسمان نامریی که ما نمی‌بینیم همه ما رو به هم وصل می‌کنه...این‌طوری هم می‌شه گفت:" ایمان یعنی ارتباط". یادتون باشه ایمان از دل رابطه درمیاد. رابطه با خود. رابطه با دیگری. رابطه با طبیعت. رابطه با هستی. همین حالا و در همین لحظه این تعریفیه که از ایمان دارم و مجبور شدم اسم شما رو شش بار توش به کار ببرم خانوم هستی! حالا شد هفت بار! کی این اسم رو برای شما انتخاب کرده؟ انتخاب بسیار دقیقی بوده.

آدم هزار بار هم که بداند اساس جهان بر نیستی است و خوشبختی دمی است، استثنایی است خلاف قاعده و زودگذر، باز هم تا بوی مرگ را مستقیما زیر بینی‌اش حس نکند نمی‌فهمد "زندگی همین دم است

_ شما دوتا چرا این‌قدر خودتون رو مهم می‌دونید؟ میلیون‌ها آدم به این دنیا اومدن زندگی کردن و رفتن. هنوز هم این روند ادامه داره. بعضی زندگی رو لذت بخش دیدن، بعضی تلخ. هیچ پدر و مادری نمی‌دونن که بچه شون توی زندگی کیف می‌کنه یا اذیت می‌شه. زندگی یه هدیه دربسته است تا وقتی نرسه به آخرین دقایق ما نمی‌دونیم چی می‌شه. ما خیلی کم می‌دونیم الهام. در واقع این قدر کم که به ندونستن نزدیک تریم. چه کسی مسوول زندگی ماست؟ از ما سوال کردن؟ کسی دعوتمون کرده؟ باید از والدینمون ممنون باشیم برای اینکه هستیم؟ یا باید شاکی باشیم؟ بعدش چی می‌شه؟ آخرش چی می‌شه؟ خوب معلومه که می‌میریم... بعض

دنیا هرچه باشد، مرداب یا گلستان، تو نیلوفر باش!