بریده‌هایی از کتاب آخرین امدادگر

در همین تاریکی شب، خداوند را شاهد می‌گیرم که در شغل شریف پاسداری، ذره‌ای در اعماق قلبم احساس خستگی و پشیمانی ندارم! خداوندا به فضل و کرمت محتاجم! اللّهُم الرزُقنی توفیق الشَهادة

شایستگان آنانند که قلب‌شان را عشق، تا آن‌جا انباشته است که ترس از مرگ، جایی برای ماندن ندارد... شایستگان جاودانانند! شهید سید مرتضی آوینی

جبهه فر هنگی را دریابید که‌امام‌مان تنها نماند.

یک لحظه به خودم می‌آیم، انگار درونم غوغاست... به فکر می‌روم. این من هستم؟ محمد حسن قاسمی؟ همان که به شوق شهادت، در لباس پاسداری سراز پا نمی‌شناخت؟

عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب است دادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است...

شعار زدگی آفت جان انسان‌هاست

*پای در راه نهیم که این راه رفتنی ست و نه گفتنی!

*هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده‌ای؟ من در میان جمع و دلم جای دیگر است...

به خاطر اهدای خون کمی ضعف دارم و رنگم پریده است. خون رفته جبران می‌شود، اما ای کاش به همین راحتی گناهان‌مان هم جبران می‌شدند... خدا کند رو سپید به دیدار حضرت عشق نایل شویم و آن دنیا، راهروهای بیمارستان شیخ نجار شهادت بدهند که ما برای مجاهدان راه حق کم نگذاشته‌ایم.

دنیا را ساخته‌اند که انسان ساخته شود؛ وگرنه، زادن آدمیزاد که دشوار نیست! انسان باش و انسان‌ها را دوست بدار حتی اگر فرسنگ‌ها آن سوی وطن خود باشی. اگر جانی در خطر است چه فرقی دارد هم وطنت باشد یا کسی هزاران کیلومتر دورتر از آن در جای دیگری از جهان؟ یاد بگیر جان انسان‌ها همیشه با ارزش است