بریده‌هایی از کتاب نماز در قرآن

إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً وَ إِذا مَسَّهُ الْخَیرُ مَنُوعاً إِلَّا الْمُصَلِّینَ «معارج، ۱۹-۲۲» همانا انسان، بی‌تاب و حریص آفریده شده است. هرگاه بدی به او رسد، نالان است. و هرگاه خیری به او رسد، بخیل است. مگر نمازگزاران.

قُلْ لِعِبادِی الَّذِینَ آمَنُوا یقِیمُوا الصَّلاةَ وَ ینْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرًّا وَ عَلانِیةً مِنْ قَبْلِ أَنْ یأْتِی یوْمٌ لا بَیعٌ فِیهِ وَ لا خِلالٌ (ابراهیم، ۳۱) (ای پیامبر) به بندگان من (آنان) که ایمان آورده‌اند، بگو: نماز را برپا دارند، و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم، پنهان و آشکار انفاق کنند قبل از آن که روزی فرا رسد که در آن نه دادوستدی باشد و نه دوستی و رابطه‌ای.

کسانی که نماز را سبک می‌شمرند، مانند زنانی هستند که سقط جنین می‌کنند، نه می‌توان آنان را حامله نامید و نه می‌توان به آنان بچّه‌دار گفت.

کسانی که نماز را سبک می‌شمرند، مانند زنانی هستند که سقط جنین می‌کنند، نه می‌توان آنان را حامله نامید و نه می‌توان به آنان بچّه‌دار گفت.

الَّذِینَ إِنْ مَکنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ (حج، ۴۱) کسانی که اگر آنان را در زمین به قدرت رسانیم، نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌دهند و (دیگران را) به خوبی‌ها دعوت می‌کنند و از بدی‌ها باز می‌دارند و پایان همهٔ امور برای خداست. نکته‌ها: اگر قدرت و امکانات، در دست افراد صالح باشد، بهره‌برداری صحیح می‌کنند و اگر در اختیار نااهلان قرار گیرد سوء استفاده می‌کنند. بنا بر این دنیا و قدرت، برای گروهی نعمت و برای گروهی وسیلهٔ بدبختی است و قرآن از هر دو نمونه یاد کرده است: اگر مؤمنان به قدرت برسند، به سراغ نماز و زکات و امر به معروف می‌روند ولی انسان‌های منحرف و نااهل، اگر قدرتمند شوند کارشان طغیان است،

پیامبر اسلام (ص) فرمود: آنکه نماز خود را تباه سازد، در قیامت در کنار قارون و هامان خواهد بود. وای بر کسی که از نماز خود مواظبت نکند.

و نیز فرمود: «مَنْ ضَیعَ الصَلاةَ فَهُوَ لِغَیرِها اضْیعُ» کسی که نماز را سبک شمارد و ضایع کند، نسبت به غیر نماز، تضییع بیشتری خواهد داشت.

«أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوک الشَّمْسِ إِلی غَسَقِ اللَّیلِ وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ إِنَّ قُرْآنَ الْفَجْرِ کانَ مَشْهُوداً»

پیام‌ها: ۱. تولیت و تعمیر مسجد شرایطی دارد: الف: از جهت اعتقادی، ایمان به مبدأ و معاد. «آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ» ب: از نظر عملی، برپا داشتن نماز و پرداخت زکات. «أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ» ج: از جهت روحی، شجاعت و نفوذناپذیری. «لَمْ یخْشَ إِلَّا اللَّهَ» (اگر متولّی مسجد، شجاع باشد، مسجد نیز کانون حرکت‌های ضدّ ظلم خواهد بود) ۲. وظیفهٔ متولّیان مساجد و تعمیرکنندگان آنها، رسیدگی به محرومان است. «إِنَّما یعْمُرُ» … «آتَی الزَّکاةَ» ۳. ایمان از عمل جدا نیست، «آمَنَ» … «وَ أَقامَ» نماز از زکات جدا نیست، «أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ» و مسجد از انقلاب جدا نیست. «مَساجِدَ اللَّهِ» … «وَ لَمْ یخْشَ» ۴. با وجود ایمان، عمل صالح، نماز، زکات و شجاعت، باز هم مغرور نشویم، هنوز خطر انحراف وجود دارد. «فَعَسی أُولئِک أَنْ یکونُوا مِنَ الْمُهْتَدِینَ»

۲۳. نماز و افزایش ظرفیت‌ها إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً وَ إِذا مَسَّهُ الْخَیرُ مَنُوعاً إِلَّا الْمُصَلِّینَ «معارج، ۱۹-۲۲» همانا انسان، بی‌تاب و حریص آفریده شده است. هرگاه بدی به او رسد، نالان است. و هرگاه خیری به او رسد، بخیل است. مگر نمازگزاران.