بریده‌هایی از کتاب ستاره بخش

هیچ‌کدام نمی‌توانستند مصیبتی را که در آن غرق بودند به زبان بیاورند، بنابراین مکالمهٔ آن‌ها حالتی تصنعی پیدا کرده بود.

در این هوا که به‌راحتی تنفسش کردی، با اطمینانی حیات‌بخش و قلبی آرام به درون کشیدی، صبح در کوهستان از خواب برخاستی و اندیشیدی، من اینجا هستم، همان‌جا که باید باشم. کارن بیلکسِن بیرونِ آفریقا

کتابداران بیلی‌ویل یک تیم بودند. بله و یک تیم هوای همدیگر را دارند؛ اما بعضی وقت‌ها تنها کارِ درست تنهابودن است.

او تصورش را هم نمی‌کرد در زندگی بعدی‌اش و بین گپ‌زدنِ مؤدبانهٔ هنگام نوشیدن چای زنانی را ملاقات کند که اینقدر با آن‌ها حس هماهنگی کند و اینقدر به آن‌ها نزدیک باشد.

همیشه راه برون‌رفتی هست. شاید زشت باشه. شاید احساسی به تو بده انگار زمین زیر پات خالی شده؛ ولی همیشه یه راهی برای دورزدن هست.

«خب شاید اون فقط کاری رو می‌کرده که بقیه با او کرده بودن: ادامه‌دادنِ شایعه بدون توجهِ درست به حقایق.»

مارجری به‌آرامی گفت: «هیس! اینقدر غیبت نکنین. آلیس دوستمونه.» ایزی مخالفت کرد: «من منظور بدی نداشتم.» مارجری گفت: «باز هم دلیل نمی‌شه که غیبت به حساب نیاد.»

شما دخترها سخت تلاش می‌کنین و گاهی اون‌قدری که لیاقتش رو دارین بهتون بها داده نمی‌شه.

«من خوشم می‌آد یه چیزی باشه که مشتاقانه انتظارش رو بکشم.»

قبل‌ازاین، هیچ‌وقت جنازه‌ای ندیده بود، اما یک‌جوری اینجا، در احاطهٔ موسیقی و گرمای مردم اطراف گَرِت، به‌سختی می‌شد از بودن در نزدیکیِ جنازه احساس شوک یا ناراحتی کرد.

یک بار یکی از خاله‌های موردعلاقه‌اش به او گفته بود بهترین راه برای ازسرگذراندن زندگی این است که به چیزها زیاد فکر نکنیم؛ بنابراین آلیس این اتفاقات را در چمدانی گذاشت و ته کمد ذهنش انداخت، مثل چمدان‌های بی‌شمارِ دیگری که قبلاً هم همین کار را با آن‌ها کرده بود.

مردمِ کنتاکی بسیار مؤدب‌تر از مردم انگلستان بودند. در انگلستان اگر کسی بیش‌ازحد دوستانه به غریبه‌ای سلام می‌کرد مورد ظن قرار می‌گرفت.

آن کشیش به‌قدری طولانی صحبت کرد که جماعت صبرشان لبریز شد و همه به‌اتحاد تصمیم گرفتند با صدای آواز خود صدای او را قطع کنند، تااین‌که متوجه منظورشان شد و نسبتاً عصبانی بساط مذهبی خود را جمع کرد.

ناگهان صدای آوازِ نانسی را در دوردست می‌شنود: «آه، چه صلح‌ها که قربانی می‌کنیم! آه، چه دردهای نالازمی که تحمل می‌کنیم...»

«با طلبِ دانش دنیایتان را بزرگ‌تر می‌کنید.»

«با طلبِ دانش دنیایتان را بزرگ‌تر می‌کنید.»

«می‌دونی بدترین چیز درمورد کتک‌خوردن از یه مرد چیه؟ دردش نیست. اینه که توی اون لحظه متوجه می‌شی که زن‌بودن واقعاً یعنی چی، اینه که مهم نیست چقدر باهوش باشی، چقدر بهتر بحث کنی، یا چقدر بهتر از اون‌ها باشی، همین. اون لحظه می‌فهمی که اون‌ها همیشه می‌تونن با یه مشت ساکتت کنن. به همین راحتی.»

بهترین راه برای ازسرگذراندن زندگی این است که به چیزها زیاد فکر نکنیم؛

«این همون چیزیه که مردم نمی‌بینن. توی شهرهاشون گیر کردن، با اون‌همه سروصدا و دود و جعبه‌های کوچیکی که بهش می‌گن خونه. اون بالا می‌شه نفس کشید. صدای شهر رو نمی‌شنوی که یه‌ریز حرف می‌زنه. هیچ‌کس چشمش به تو نیست، غیراز خدا. و فقط خودتی و درخت‌ها و پرنده‌ها و رودخونه و آسمون و آزادی. اون بیرون برای روح مفیده.»

با خود فکر می‌کرد چطور می‌تواند در خانه‌ای پر از آدم‌های دیگر باشد و هنوز احساس کند تنهاترین انسان روی زمین است.