بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

حرف من را که کمی دربارهٔ برنامه‌نویسی اطلاعات دارم، گوش کنید: همهٔ برنامه‌ها قابلیت دوباره‌نویسی دارند، ازجمله آن‌هایی که تعیین‌کنندهٔ این هستند که شما راه کمال و بی‌عیبی را انتخاب می‌کنید یا راه شجاعت را.

ممکن است در مدرسه جست‌وجو برای بی‌نقصی به‌نفع ما بوده باشد؛ اما در دنیای واقعی خبری از نمرات کامل نیست. به‌ناچار ما رشد می‌کنیم و به‌سرعت متوجه می‌شویم که قوانین تغییر یافته‌اند؛ ناگهان تمام آموزه‌های ما نتیجهٔ معکوس می‌دهند.

کم‌رویی مفرط و مهربان‌بودن ممکن است باعث شوند در کلاس درس ستارهٔ طلایی دریافت کنیم؛ اما زمانی که وارد دنیای واقعی می‌شویم، این ستاره‌ها از آسمان نخواهند بارید.

تلاش برای مادری بی‌نقص‌بودن شاید در زمین بازی باعث ستایش ضمنی ما شود؛ اما شجاعت لازم داریم که به فرزند خود اجازه دهیم آزادانه کاوش کند و مرتکب اشتباه شود، گرچه ازروی استیصال می‌خواهیم از او برای همیشه محافظت کنیم.

شاید با مو و بدن بی‌عیب‌ونقص بتوانیم با کسی قرار ملاقات بگذاریم؛ اما عاشق‌شدن و انجام دوبارهٔ همه این کارها بعد از شکسته‌شدن قلب‌مان به شجاعت نیاز دارد.

بی‌نقصی ممکن است به ما در اداره شهرت ببخشد؛ اما این شجاعت است که باعث می‌شود اظهارنظر کنیم و در مقابله با تبعیض جنسیتی و ستم در محیط کار از حق خود دفاع کنیم.

بی‌نقصی شاید در حد چند لحظهٔ گذرا احساس خوبی به ما دهد؛ اما شجاعت است که در سختی‌ها و خسارت‌های فائق‌نیامدنی به ما قدرت می‌دهد. با شجاعت، نه با بی‌نقصی، می‌توانیم زندگی‌ای بسازیم که فقط خوش‌ظاهر نیست، بلکه کاملاً و مسرورانه از آن ماست.

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است.

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است.

ه تنها چیزی که می‌تواند حقیقتاً از من محافظت کند شجاعت درونی من است.

از فیلترکردن مطالب اینستاگرام خود تا خوشحال‌کردن یار (یا تلاش برای پیداکردن یار «بی‌عیب‌ونقص») و پرورش فرزندان همه‌چیزتمام و سازگار (که بعد از یک سال خوردن شیر مادر به خوردن غذاهای خانگی ارگانیک روی می‌آورند)؛ از داشتن تناسب اندام و «نسبت‌به سن جوان به‌نظررسیدن» تا تلاش بی‌وقفه برای بی‌نظیربودن در کار، گردهمایی‌های اجتماعی، گروه‌ها و انجمن‌های کار خیریه، کلاس‌های سول سایکل و کراس فیت و هر مکان دیگر.

وقتی شروع می‌کنید به نوشتن کتابی دربارهٔ زنان و کمال‌گرایی، پدیده‌های مرتبط را همه‌جا می‌بینید. در فرودگاه‌ها، کافی شاپ‌ها، کنفرانس‌ها، آرایشگاه‌ها و هر مکانی که پا می‌گذاشتم، با این موضوع مکالمه‌ای به پا می‌کردم و زنانِ همواره آگاهانه آه می‌کشیدند یا پشت چشم نازک می‌کردند، سر تکان می‌دادند یا می‌خندیدند و در حین تعریف تجربهٔ شخصی خودشان ناراحت می‌شدند. برای من تعریف می‌کردند که چطور تمایل درونی بی‌وقفه به انجام بی‌کم‌وکاست کارها زندگی روزمره‌ی‌شان را هدایت می‌کند

دختران آسیب‌پذیر و لطیف تلقی می‌شوند و به‌طور غریزی قصد داریم از آن‌ها در مقابل آسیب و قضاوت محافظت کنیم. ازطرف‌دیگر پسران ما در گردش، کاوش، کثیف‌شدن، زمین‌خوردن و بله، حتی شکست‌خوردن، آزادی عمل دارند، همه به‌بهانهٔ این‌که به آن‌ها آموزش دهیم در کم‌ترین سن ممکن «مرد» باشند. حتی اکنون نیز باوجود همهٔ پیشرفت‌های اجتماعی‌مان، مردم هنوز هم در صورت تردید، محافظه‌کاری یا آسیب‌پذیری و گریهٔ پسرها معذب هستند.

آن‌ها به‌خاطر نمرات عالی، کمک‌رسانی، مؤدب و سازگاربودن بسیار تحسین می‌شوند و باز با مهربانی به‌خاطر نامرتبی، زورگویی یا شلوغ‌کاری سرزنش می‌شوند.

از دوران نوزادی، روزانه صدها بار به دختران گفته می‌شود که باید مهربان، مؤدب و آراسته باشند.

فرهنگ ما نسل‌هایی از دختران بی‌کم‌وکاست مانند اریکا تربیت کرده است که به زنانی تبدیل شده‌اند که از خطرکردن هراس دارند.

گرچه بی‌نهایت علاقه داشت در تیم تشویق‌کنندگان ورزشی باشد و فکر می‌کرد کار لذت‌بخشی خواهد بود، اما این کار را انجام نداد؛ زیرا دوستانش به او گفتند که پرش‌های آن خیلی دشوار بوده و او قطعاً مایل نخواهد بود خود را مضحکهٔ دیگران کند.

من این کتاب را می‌نویسم؛ زیرا باور دارم هر زن استحقاق آزادی از خفقان «کمال یا ناکامی» و زندگی شاد و بی‌پروایی را که در رؤیایش بوده است، دارد.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

هدف من ایجاد جنبش زنانهٔ گسترده‌ای است که همهٔ زنان را به پذیرش کاستی‌ها تشویق می‌کند تا بتوانند زندگی و جهان بهتری بسازند. دیگر نباید اجازه دهند فرصت‌ها از دست بروند و استعدادهای‌شان کم‌سو شوند و رؤیاهای‌شان به بعدها موکول شوند