بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

شجاعت لازم است تا به خود استراحت دهید و اجازه دهید فرزندان‌تان ببینند که ارتکاب اشتباه بد نیست و برای آن‌ها الگوی شفقت با خود باشید. شجاعت لازم است تا دختر بی‌عیب‌ونقص درون خود را بازنشسته کنیم و او را با الگوی زن شجاع جدید معاوضه کنیم.

یک بار در کنفرانسی در کالیفرنیا با زنی آشنا شدم که از من پرسید: «چطور می‌تونم برای بی‌نقص‌بودن تلاش نکنم، وقتی دنیا به بی‌نقصی پاداش می‌ده؟» جواب من این بود که شاید دبیرستان یا دانشگاه به بی‌نقصی پاداش دهد؛ اما در دنیای واقعی مسئله تفاوت دارد. دنیای حقیقی به شجاعت پاداش می‌دهد.

حیرت‌آور است که بشنوید فشار وارد بر آن‌ها برای داشتن تصویری بی‌عیب‌ونقص در زندگی مجازی تا چه حد سرسختانه و درعین‌حال طبیعی است.

ساکت، آرام، متواضع، سخت‌کوش، دوست‌داشتنی، صمیمی؛ به‌راحتی می‌توان دید که چگونه این ستایش‌ها در کودکی ما را قرین افتخار می‌کردند؛ اما به‌عنوان زنان بالغ کمک چندانی به ما نمی‌کنند.

درعوضِ آن‌که خود و توانایی‌های خود را مقوله‌ای در حال پیشرفت بدانیم، شکست را محکومیت قطعی ارزش‌مان می‌دانیم.

اما اگر مدام آن‌ها را از لبه‌های تیز و برنده دور کنیم، چطور می‌توان از آن‌ها انتظار داشت که قوی باشند و بعداً وقتی در زندگی با انتقاد و شکست واقعی روبه‌رو می‌شوند، از درون فرونریزند؟

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.

نتیجهٔ این خدمتِ سمی به خوشی دیگران این است که به‌سرعت موضوع زندگی شما افکار دیگران می‌شود و شاید میزان کمی از آنْ خواسته‌ها، نیازها و باورهای درونی خودتان باشد؛ چه برسد به آن‌چه شایستگی‌اش را دارید. ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم.

وقتی به او پیشنهاد داد که لحن ایمیل خود به یکی از فروشندگان را ملایم‌تر بنویسد تا او را عصبانی نکند، همسرش پاسخ داد: «وظیفهٔ من این نیست که دوست داشته بشم. وظیفهٔ من اینه که منظورم رو برسونم.»

هدف من ایجاد جنبش زنانهٔ گسترده‌ای است که همهٔ زنان را به پذیرش کاستی‌ها تشویق می‌کند تا بتوانند زندگی و جهان بهتری بسازند. دیگر نباید اجازه دهند فرصت‌ها از دست بروند و استعدادهای‌شان کم‌سو شوند و رؤیاهای‌شان به بعدها موکول شوند.

وقتی تظاهر به ظاهری فریبنده و بی‌عیب‌ونقص می‌کنیم، به روابط و قلب خود آسیب می‌رسانیم؛ این لایهٔ حفاظتی ممکن است ضعف‌ها و عیب‌های ما را از نگاه دیگران حفظ کند، اما همچنین ما را از عزیزان‌مان دور می‌کند و مانع شکل‌گیری روابط باارزش و قابل‌اعتماد می‌شود.

مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید.

می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

همهٔ این انتخاب‌های من برای ساخت «من بی‌نقص» بود؛ زیرا باور داشتم که نتیجهٔ آن زندگی بی‌نقص خواهد بود.

شجاعت تضمین نمی‌کند که همه‌چیز به‌خوبی پیش خواهد رفت. فقط تضمین می‌کند که ایرادی ندارد اگر به‌خوبی پیش نرفت.

بی‌نقصی «بازی یا همه‌چیز یا هیچ‌چیز» است؛ یا پیروز می‌شوید یا شکست می‌خورید. هیچ پیروزی کوچکی وجود ندارد؛ فقط برای تلاش‌تان نمرهٔ کامل به دست نخواهید آورد. اگر به‌دنبال بی‌نقصی هستید و در هر چیزی شکست بخورید، می‌تواند واقعاً باعث نابودی شما شود. ازطرف‌دیگر وقتی به‌دنبال تعالی هستید، اجازه نمی‌دهید که شکستْ شما را به زمین بزند؛ زیرا این نوعی بازی پیروزی یا شکست نیست. تعالی نوعی بودن است، نه هدفی که به آن برخورد کنید یا از دست بدهید. به شما کمک می‌کند که صرف‌نظر از نتیجهٔ نهایی، به تلاش خود افتخار کنید.

بسیاری از ما زمان، توجه و حتی پول خود را صرف افراد و اهدافی می‌کنیم که برای‌مان اولویت ندارند؛ زیرا مایل به خدشه‌دارکردن احساسات دیگران نیستیم (اما بیش‌تر به این دلیل که نمی‌خواهیم نظرشان دربارهٔ ما تغییر کند).

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند. به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند. در زندگی‌های شخصی و حرفه‌ای خود خطر نمی‌کنیم؛ زیرا می‌ترسیم در صورت خطاکردن قضاوت شویم، خجالت‌زده و بی‌اعتبار شویم، وجههٔ عمومی‌مان افول کند یا اخراج شویم. به‌طور خودآگاه یا ناخودآگاه از انجام هرکاری که از موفقیت در آن اطمینان نداریم، خودداری می‌کنیم تا از ناراحتی و تحقیر احتمالی آن اجتناب بورزیم. هیچ نقش و مسئولیتی را به عهده نمی‌گیریم، مگر آن‌که مطمئن باشیم انتظارات را برآورده کرده‌ایم یا فراتر از حد انتظار بوده‌ایم.