بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

هیچ‌چیز هیجان‌انگیزتر از احساس هیجانی نیست که از تمرین فعالیت‌های کوچک شجاعانه به شما دست خواهد داد!

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم

می‌بینم که در زمینه‌هایی که تجربه ندارند، داوطلب نمی‌شوند؛ درحالی‌که آقایان قاطعانه به زمینه‌های ناشناخته وارد می‌شوند، بدون آن‌که سر سوزنی بابت شکست‌خوردن یا احمقانه به‌نظررسیدن نگران باشند. دلیلی برای این رفتار و احساس زنان وجود دارد. هیچ ارتباطی به بیولوژی ندارد و فقط مربوط به شیوهٔ تربیتی ماست. از سنین کم به دختران آموزش داده شده است که محافظه‌کار باشند، تلاش کنند بالاترین نمره را برای خوشحالی والدین و معلم‌ها کسب کنند، مراقب باشند خیلی از میله‌های بازی پارک بالا نروند تا سقوط نکنند و آسیب نبینند، آرام و مطیعانه بنشینند، زیبا باشند، سازگار و دل‌پذیر باشند تا دوست داشته شوند

وقتی دربارهٔ نمرات و مقاله‌های دانشگاهی فرزندان خود وسواس نشان ندهیم، به آن‌ها کمک می‌کنیم لذت یادگیری را ببینند.

بدین‌گونه مأموریت مادام‌العمر من در دختر، دوست، کارمند و مادری بی‌عیب‌ونقص‌بودن آغاز شد. می‌دانم که در این راه تنها نیستم. ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

باور قوی‌بودن پسران و ضعیف‌بودن و نیاز دختران به حفاظت‌شدن به‌طور وسیع و عمیق، درون ما جای گرفته است.

تحقیقات نشان می‌دهند که والدین کمک‌های مستقیم‌تر و اخطار بیش‌تری به دختران‌شان می‌دهند، درحالی‌که تشویق و راهنمایی پسران‌شان از فاصلهٔ دورتری است و بعد آن‌ها را رها می‌کنند تا خود بر چالش‌های فیزیکی غلبه کنند. ما با حفاظت فیزیکی دختران کار را آغاز می‌کنیم و نازپرورده‌کردن از همان نقطه ادامه پیدا می‌کند.

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

فشار درونیِ مطیع‌بودن با افزایش سن بیش‌تر می‌شود.

دختران بسیار بیش‌تر از پسران به خواسته‌ها جواب مثبت می‌دهند؛ حتی زمانی که می‌خواهند (و حتی نیاز دارند) که جواب منفی بدهند. به‌خاطر داشته باشید، سازگاری در دی‌ان‌ای عاطفی آن‌ها حک شده است. وقتی از دخترها می‌پرسم که اگر دوستی از آن‌ها کاری را تقاضا کند که وقت و تمایل آن‌را ندارند چه‌کار می‌کنند، تقریباً همهٔ آن‌ها می‌گویند که آن‌را انجام خواهند داد.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست.

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم.

تمایل به بی‌عیب‌ونقص‌بودن بر سلامت ما هم اثر مخربی دارد؛ چراکه تعمق دربارهٔ کوچک‌ترین اشتباه یا نگرانی بابت ناراحتی فرد، یا کاری که انجام دادیم و حرفی که زدیم، باعث بی‌خوابی می‌شود. به‌دلیل این‌که آموزش دیده‌ایم به هر قیمتی که شده، مفید و انعطاف‌پذیرباشیم، در تلاش برای انجام همهٔ این امور خود را از پا می‌اندازیم و درنهایت خسته می‌شویم، تحلیل می‌رویم و حتی بیمار می‌شویم؛ زیرا بخش بسیار زیادی از زمان و نیروی خود را صرف دیگران می‌کنیم.

والدین و معلمان خوش‌نیتْ ما را به‌سوی فعالیت‌هایی هدایت می‌کنند که در آن‌ها موفق هستیم تا خوش بدرخشیم و ما را از فعالیت‌هایی که استعداد طبیعی خوبی در آن‌ها نداریم، دور می‌کنند تا احساسات و معدل نمرات‌مان خدشه‌دار نشوند. البته که قصدشان خیر است؛ هیچ پدرومادری مایل به دیدن صدمه، ناامیدی یا دل‌سردی دخترش نیست. حفاظ نرمی که اطراف ما پیچیده شده با عشق و مراقبت همراه است، به همین دلیل هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که چقدر این مسئله ما را از ریسک‌پذیری و دنبال‌کردن رؤیاها در بزرگ‌سالی مجزا و دور می‌کند.

زنان بسیاری فقط اموری را انجام می‌دهند که در آن عالی هستند و به‌ندرت فراتر از حد اعتمادبه‌نفس و راحتی‌شان پا می‌گذارند. من این مسئله را در نقاط مختلف کشور بارهاوبارها از زبان هزاران زن صرف‌نظر از نژاد، سن و شرایط اقتصادی‌شان شنیده‌ام.

پس با آن دختر بی‌نقص خداحافظی کنید و شجاع باشید. این قدرت از آن شماست که باید آن‌را به دست آورید.

هیچ‌کس با نظام فکری ثابت متولد نشده است؛ درواقع همهٔ ما به‌طور قراردادی تمایل به‌یادگیری و رشد داریم. زمانی که کودکان شروع به ارزشیابی خود می‌کنند (من باهوش هستم/ من باهوش نیستم) ترس از رویارویی‌ها نیز آغاز می‌شود. خوش‌بختانه، به‌عنوان افراد بالغ، می‌توانیم با تمرین شجاعت در حال حاضر این ذهنیت قدیمی را از میان برداریم.