بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

متأسفانه فشار برای بی‌عیب‌ونقص‌بودن قطعاً فقط در تخیل ما نیست، و این مسئله که چنین چیزی برای مردان وجود ندارد نیز همین‌طور است.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند. به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند. در زندگی‌های شخصی و حرفه‌ای خود خطر نمی‌کنیم؛ زیرا می‌ترسیم در صورت خطاکردن قضاوت شویم، خجالت‌زده و بی‌اعتبار شویم، وجههٔ عمومی‌مان افول کند یا اخراج شویم. به‌طور خودآگاه یا ناخودآگاه از انجام هرکاری که از موفقیت در آن اطمینان نداریم، خودداری می‌کنیم تا از ناراحتی و تحقیر احتمالی آن اجتناب بورزیم.

کنارگذاشتنِ ترس از بی‌نقص‌نبودن راحت‌تر از آن است که فکر می‌کنید.

زمانی که با چالش یا فرصت «ترسناکی» مواجه شده‌اید و با خود تعمق می‌کنید که چه‌کاری انجام دهید، از خود بپرسید در همین شرایط به یک فرد دیگر چه توصیه‌ای می‌کردید

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست.

تلاش برای مادری بی‌نقص‌بودن شاید در زمین بازی باعث ستایش ضمنی ما شود؛ اما شجاعت لازم داریم که به فرزند خود اجازه دهیم آزادانه کاوش کند و مرتکب اشتباه شود، گرچه ازروی استیصال می‌خواهیم از او برای همیشه محافظت کنیم.

مهربان‌بودن به ما ترفیع جایگاه و قدرت نمی‌دهد و مسلماً باعث افزایش حقوق نمی‌شود. مددکاریِ بیش از اندازه ما را در موقعیت‌ها و روابطی قرار می‌دهد که لزوماً تمایل به حضور در آن‌ها نداریم. تلاش برای مؤدب‌بودن و ساکت‌ماندن احساس انزجار به ما می‌دهد؛ زیرا وقتی عمو جو جوک نژادپرستانه می‌گفت، به او نگفتیم که دهانش را ببندد یا زمانی که همکاری اعتبار ایده‌ای را به‌نام خود ثبت کرد، اعتراضی نکردیم. کم‌رویی مفرط و مهربان‌بودن ممکن است باعث شوند در کلاس درس ستارهٔ طلایی دریافت کنیم؛ اما زمانی که وارد دنیای واقعی می‌شویم، این ستاره‌ها از آسمان نخواهند بارید.

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست. نظر خود را بیان کنید... اما حتماً هنگام اظهارنظر لبخند بزنید. به کم‌تر از ارزش خود قانع نشوید... اما مؤدبانه آن‌را درخواست کنید. سخت تلاش کنید... اما آن‌را آسان جلوه دهید.

«همه فکر می‌کنن من اهمیت نمی‌دم؛ ولی حقیقت نداره. احساس می‌کنم هر حرفی بزنم، به مسئلهٔ بزرگی تبدیل می‌شه و همه وارد اون می‌شن و با من دشمنی می‌کنن، به‌خاطر همین به خودم زحمت نمی‌دم.»

از عبارت «من اشتباه کردم» مستقیم «من افتضاح هستم» را نتیجه‌گیری می‌کنند و به‌ندرت به این مسئله فکر می‌کنند که «می‌توانم دفعهٔ بعد آن‌را بهتر انجام دهم».

دلیلی برای این رفتار و احساس زنان وجود دارد. هیچ ارتباطی به بیولوژی ندارد و فقط مربوط به شیوهٔ تربیتی ماست. از سنین کم به دختران آموزش داده شده است که محافظه‌کار باشند، تلاش کنند بالاترین نمره را برای خوشحالی والدین و معلم‌ها کسب کنند، مراقب باشند خیلی از میله‌های بازی پارک بالا نروند تا سقوط نکنند و آسیب نبینند، آرام و مطیعانه بنشینند، زیبا باشند، سازگار و دل‌پذیر باشند تا دوست داشته شوند. والدین و معلمان خوش‌نیتْ ما را به‌سوی فعالیت‌هایی هدایت می‌کنند که در آن‌ها موفق هستیم تا خوش بدرخشیم و ما را از فعالیت‌هایی که استعداد طبیعی خوبی در آن‌ها نداریم، دور می‌کنند تا احساسات و معدل نمرات‌مان خدشه‌دار نشوند.

وقتی به‌دنبال کمال هستیم ممکن است در مشاغل، روابط و موقعیت‌هایی گرفتار شویم که لزوماً علاقه‌ای به آن‌ها نداریم. فکر می‌کنیم انجام کارهای لازم باعث شادی و رضایت می‌شود، اما نهایتاً به انتهای فهرست کارها می‌رسیم و با خود فکر می‌کنیم که چرا خوشحال نیستیم.

وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

وقت آن رسیده است که قبل از امتحان‌کردن تسلیم نشویم؛ زیرا وقتی در مقابل مسئله‌ای چالش‌برانگیز یا ناآسان تسلیم می‌شویم، در حالتی از نارضایتی و سکون گرفتار می‌شویم که دل‌سردکننده است. ما در رابطه‌های اذیت‌کننده و در گروه‌های دوستی ناراحت‌کننده و در شغل‌های عذاب‌دهنده می‌مانیم. ما اجازه می‌دهیم افکار خوب‌مان از ریشه پژمرده شوند و از بین بروند؛ یا بدتر از آن، با عذاب، موفقیت دیگران را در زمینه‌ای تماشا می‌کنیم که می‌دانیم باید دنبال می‌کردیم.

تمایل به بی‌عیب‌ونقص‌بودن بر سلامت ما هم اثر مخربی دارد؛ چراکه تعمق دربارهٔ کوچک‌ترین اشتباه یا نگرانی بابت ناراحتی فرد، یا کاری که انجام دادیم و حرفی که زدیم، باعث بی‌خوابی می‌شود. به‌دلیل این‌که آموزش دیده‌ایم به هر قیمتی که شده، مفید و انعطاف‌پذیرباشیم، در تلاش برای انجام همهٔ این امور خود را از پا می‌اندازیم و درنهایت خسته می‌شویم، تحلیل می‌رویم و حتی بیمار می‌شویم؛ زیرا بخش بسیار زیادی از زمان و نیروی خود را صرف دیگران می‌کنیم.

از زمانی که دختر کوچکی بودم، همواره قصد داشتم بهترین باشم. هر کاری که انجام می‌دادم تلاشی بود به‌منظور باهوش و شایسته به‌نظررسیدن من و ایجاد فرصت‌هایی که من را باهوش و کارآمد جلوه دهند. همهٔ این انتخاب‌های من برای ساخت «من بی‌نقص» بود؛ زیرا باور داشتم که نتیجهٔ آن زندگی بی‌نقص خواهد بود.

تصور کنید می‌توانستید از سرزنش بی‌رحمانهٔ خود به‌دلیل خطاهای انسانی دست بردارید و احساس گناه و فشار خفقان‌آور بی‌نقص‌بودن را کنار بگذارید و نفس بکشید. اگر در مقابله با هر تصمیم، گزینهٔ شجاعانه‌تر را انتخاب می‌کردید و راه جسورانه‌تر را پیش بگیرید چطور؟ آیا خوشحال‌تر خواهید بود؟ آیا آن‌طور که آرزو داشتید، دنیا را تحت‌تأثیر قرار خواهید داد؟ من باور دارم پاسخ هر دو پرسش مثبت است

به‌عبارت‌دیگر، پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.

کاری خلاف آن‌چه اضطراب‌تان به شما می‌گوید، انجام دهید. اضطراب شما همواره فریاد خواهد زد که بدوید، پنهان شوید و از انجام کاری جا بزنید. پس چنین کاری نکنید! اگر به شما می‌گوید که به آن رویداد بازاریابی نروید، چون احساس معذب‌بودن خواهید کرد، بروید.

احتمالاً نوعی از این ضرب‌المثل را شنیده‌اید می‌گوید شجاعت غیاب ترس نیست؛ بلکه عمل باوجود آن است. زیرا زمانی که با ترس خود مقابله می‌کنید، قدرت را از آن سلب می‌کنید. این به سلاح مخفی شما تبدیل می‌شود که کمک می‌کند از خیانت بی‌نقصی فرار کنید و به‌دنبال خواستهٔ حقیقی خود بروید.