بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند. به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند. در زندگی‌های شخصی و حرفه‌ای خود خطر نمی‌کنیم؛ زیرا می‌ترسیم در صورت خطاکردن قضاوت شویم، خجالت‌زده و بی‌اعتبار شویم، وجههٔ عمومی‌مان افول کند یا اخراج شویم. به‌طور خودآگاه یا ناخودآگاه از انجام هرکاری که از موفقیت در آن اطمینان نداریم، خودداری می‌کنیم تا از ناراحتی و تحقیر احتمالی آن اجتناب بورزیم.

پسران پیام کاملاً متفاوتی دریافت می‌کنند. به آن‌ها آموزش داده شده است که کاوش کنند، خشن بازی کنند، با تاب ارتفاع بگیرند، به بالای میلهٔ بارفیکس بروند و در تلاش برای انجام آن زمین بخورند. آن‌ها تشویق می‌شوند که تازه‌ها را امتحان کنند، اسباب‌بازی‌ها و ابزارها را تعمیر و سرهم‌بندی کنند و اگر در بازی ضربه خوردند، از جا بلند شوند و دوباره وارد زمین شوند. پسران از سنین کم برای ماجراجویی آماده شده‌اند. تحقیقات نشان داده است که آن‌ها آزادتر هستند که به‌تنهایی بازی کنند و تشویق می‌شوند که فعالیت‌های فیزیکی جسورانه‌تری را با هدایت و کمک کم‌تر از جانب والدین امتحان کنند. زمانی که پسران به نوجوانی رسیده‌اند و با کسی قرار ملاقات می‌گذارند یا به بزرگ‌سالی رسیده‌اند و در حال مذاکره برای اولین افزایش حقوق خود هستند، از قبل عادت داده شده‌اند که مدام ریسک‌پذیرباشند و معمولاً از شکست‌خوردن آشفته نمی‌شوند. برخلاف دختران، بابت ریسک‌کردن تحسین و تأیید دریافت می‌کنند؛ حتی اگر نتیجهٔ مناسبی نداشته باشد. به‌عبارت‌دیگر، پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.

«شجاع باش، نه بی‌نقص»

«چطور می‌تونم برای بی‌نقص‌بودن تلاش نکنم، وقتی دنیا به بی‌نقصی پاداش می‌ده؟»

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید. جنس «لطیف‌تر»

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست.

شجاعت فطری نیست. مردان ازلحاظ زیست‌شناختی جنس شجاع‌تر مقرر نشده‌اند و تستوسترون تک‌بلیت مخصوص شجاعت نیست.

بیش‌ازاندازه به کمال‌گرایی می‌پردازیم و به‌اندازهٔ کافی عمل نمی‌کنیم.

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است

اگر چند قدم اول را برندارید، همیشه در این فکر خواهید بود که چه‌چیزهایی را از دست داده‌اید. خیلی بهتر است در حین تلاش زمین بخورید تا این‌که هرگز تلاش نکنید.

در دنیایی که پر از پرنسس است، شهامت هات‌داگ‌بودن را داشته باشید

من عقیده دارم این نظام فکری «بی‌عیب باش یا ناکام بمان» بخش بزرگی است از دلیل نمایانی کم‌تر زنان در سمت‌های مدیریت ارشد، هیئت‌رئیسه، کنگره و تقریباً هرجایی که نگاه کنید.

«وظیفهٔ من این نیست که دوست داشته بشم. وظیفهٔ من اینه که منظورم رو برسونم.»

اما زیر آن لبخند روشن، اوضاع چندان آفتابی نیست.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

کمال‌گرایی ما را وادار می‌کند شمع را از دو سر بسوزانیم.

با شکست‌خوردن آموختم که چگونه عیب‌ونقص را بپذیرم.

اما حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم.