بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم.

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم.

به‌گفتهٔ الگوی من هیلاری کلینتون، ترجیح می‌دهم در حین تلاش گرفتار شوم تا این‌که اصلاً گرفتار نشوم.

تحقیقات نشان می‌دهند که والدین کمک‌های مستقیم‌تر و اخطار بیش‌تری به دختران‌شان می‌دهند، درحالی‌که تشویق و راهنمایی پسران‌شان از فاصلهٔ دورتری است و بعد آن‌ها را رها می‌کنند تا خود بر چالش‌های فیزیکی غلبه کنند. ما با حفاظت فیزیکی دختران کار را آغاز می‌کنیم و نازپرورده‌کردن از همان نقطه ادامه پیدا می‌کند.

کمال‌گرایی ساده یا تک‌بعدی نیست. گره پیچیده‌ای از باورها، انتظارات و ترس‌های مادام‌العمر است. رفتار ما در برابر آن گیج‌کننده و بی‌ثبات است: آن‌را تغذیه می‌کنیم؛ اما به‌شدت آرزو می‌کنیم که از آن خلاص شویم.

بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم. برای برخی دختران مانند روث، این راه ازدواج‌کردن و بچه‌دارشدن بود؛ برای دیگران این راه تلاش خستگی‌ناپذیر برای پیشرفت‌کردن است.

خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست.

حالا از دختران انتظار می‌رود که مهربان اما قوی، مؤدب اما جسور، سازگار اما ره‌گشا و پیشرو، و قدرتمند اما همچنین زیبا باشند. همهٔ این امتیازات در فرهنگی است که بی‌نقصیِ بی‌دردسر را ستایش می‌کند و آن‌ها را جوری به تصویر می‌کشد که گویا ذره‌ای هم برای آن تلاش نمی‌کنند.

«کمالْ سبب ایجاد کمال بیش‌تر می‌شود. هربار که دانش‌آموزی بیش‌ازحد درس می‌خوانَد یا چیزی را پنج مرتبه بازنویسی می‌کند و نمرهٔ خوبی کسب می‌کند، بیش‌تر متقاعد می‌شود که باید این کار را همواره انجام دهد تا موفق شود.»

همراه با آموزش برنامه‌نویسی، ما شجاعت را نیز به آن‌ها آموختیم. می دانید، برنامه‌نویسی فرایند بی‌پایان آزمون و خطاست که گاهی تنها یک نقطه‌ویرگول مرز میان شکست و موفقیت را معین می‌کند. برنامه فرومی‌ریزد و اغلب چندین و چند بار تلاش لازم است تا لحظهٔ معجزه‌آسای ساخت آن‌چیزی که در ذهن دارید فرابرسد.

گر به سوابقم تا آن زمان نگاهی می‌انداختید که دانشکدهٔ حقوق ییل و به‌دنبال آن زنجیره‌ای از شغل‌های آبرومند در دنیای تجارت را شامل می‌شد، احتمالاً فکر می‌کردید آدم فعال و پردل‌وجرئتی هستم. اما فعال‌بودن و پردل‌وجرئت‌بودن لزوماً یکسان نیستند

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست

همان‌طور که دختران بالغ‌تر می‌شوند، حس‌شان نیز تیزتر می‌شود. در همین سنین کم‌کم متوجه می‌شوند که مادرشان خود را با بقیه مقایسه می‌کند («کاش من هم وقتی شلوار لی می‌پوشیدم، همچین ظاهری داشتم») یا منتقدانه راجع‌به دختران و زنان دیگر صحبت می‌کند («نباید همچین لباسی می‌پوشید»). به‌این‌ترتیب آن‌ها ناگهان گرفتار مقایسه می‌شوند و حواس خود را به درون متمرکز می‌کنند تا بفهمند در کدام یک از گستره‌های زیبا یا زشت، باهوش یا معمولی و ناشناس یا دوست‌داشتنی قرار گرفته‌اند.

امروزه دختران با سنینی در حدود هفت سال در اینستاگرام، فیس‌بوک و اسنپ‌چت حضور دارند و کم سن‌وسال‌تر از آن هستند که راهی برای مقابله با قضاوت موجود در این فضا برای خود فراهم کرده باشند.

زمانی که سیزده سال داشتم و کلی مک گیلس را در فیلم متهم دیدم که همه را گوشمالی می‌داد، تصمیم گرفتموکیل شوم. این اولین باری بود که می‌دیدم شخصیت زن بدون درگیری فیزیکی با مردان مقابله کرده است. درحالی‌که من و پدرم از سینما خارج می‌شدیم، رو به‌سویش کردم و پرسیدم: «بابا، من می‌خوام مثل اون باشم.» به همهٔ دختران کم‌سن‌وسالی فکر کنید که به‌خاطر فیلم ارقام پنهان کاترین جانسون را می‌شناسند و اکنون دانشمند ناسا شدن را شدنی و ممکن می‌دانند؛ این افراد الگوهای واقع‌بینانه‌ای هستند که ما برای دختران‌مان لازم داریم.

ایمی شامر کمدین با انتشار عکسی در صفحهٔ اینستاگرام خود از مجله‌های زندگی دختران و زندگی پسران که در کیوسک روزنامه‌فروشی کنار هم قرار داشتند، تفاوت‌های نمایان پیام‌هایی را که دختران و پسران دریافت می‌کنند روشن کرد. روی جلد مجلهٔ زندگی پسران با حروف درشت نوشته شده بود «در آیندهٔ خود کاوش کنید» و از عکس هواپیماها، کلاه آتش‌نشانی، میکروسکوپ، کامپیوتر و مغز انسان پوشیده شده بود. جلد مجلهٔ زندگی دختران دختری نوجوان و موطلایی را نشان می‌داد که اطرافش شعارهایی ازاین‌قبیل قرار داشت: «زیبا بیدار شوید!»، «مد پاییز که دوست خواهید داشت؛ بیش از صد راه برای بی‌نظیربودن در روز اول» و «بهترین سال تابه‌حال؛ چگونه خوش‌گذرانی کنید، دوستان جدید پیدا کنید و نمرات عالی بگیرید». این‌ها ممکن است تیترهای قدیمی متعلق به دههٔ ۱۹۵۰ به نظر برسند؛ اما نه، با افتخار و بدون اندکی طنز آشکار در سال ۲۰۱۷ به تصویر کشیده شده بودند.

تحقیقی مرتبط نشان داد که زنان بالغ که با پرنسس‌ها همسان‌پنداری می‌کنند به کارکردن علاقهٔ کم‌تری دارند، در چالش‌ها آسان‌تر تسلیم می‌شوند و برای ویژگی‌های مصنوعی مانند ظاهر، ارزش بیش‌تری قائل هستند.

فرهنگ ما در تلاش برای گردآوری دختران است تا به آن‌ها بگوید که می‌توانند هرکاری که علاقه دارند انجام دهند و هر آن‌که تمایل دارند باشند. البته که ما می‌خواهیم دختران‌مان بدانند که می‌توانند به هرچه در ذهن دارند، دست یابند. مگر غیر از این است؟

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.