بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

بله، زنان عموماً کم‌تر از مردان ریسک‌پذیرند. اما درحالی‌که شما ممکن است از کلمهٔ «ترسو» استفاده کنید، من از کلمهٔ «احتیاط هوشمندانه و متفکرانه» استفاده می‌کنم.

اگر منتظر هستید همه‌چیز هماهنگ شود، تا آخر عمر منتظر خواهید ماند.

همهٔ برنامه‌ها قابلیت دوباره‌نویسی دارند، ازجمله آن‌هایی که تعیین‌کنندهٔ این هستند که شما راه کمال و بی‌عیبی را انتخاب می‌کنید یا راه شجاعت را.

بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم. برای برخی دختران مانند روث، این راه ازدواج‌کردن و بچه‌دارشدن بود؛ برای دیگران این راه تلاش خستگی‌ناپذیر برای پیشرفت‌کردن است.

موفق‌شدن طبق قوانین دیگران چه معنایی دارد؟ ما باید رویکرد خود را تغییر دهیم و همهٔ کار را بااصالت انجام دهیم. مانند زنان شجاع بودن به‌معنای تصمیم‌گیری برمبنای خواست‌های ما و اموری است که ما را خوشحال می‌کنند، نه آن‌چه دیگران از ما انتظار دارند و از ما می‌خواهند

یک مثال خوب: گزارش‌های شرکت معروفی که نشان دادند مردان با شصت درصد صلاحیت برای یک شغل درخواست می‌دهند؛ اما زنان تنها در صورت صلاحیت صد درصد درخواست شغل می‌دهند.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم.

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

قدم چهارم: مرور کنید، دوباره ارزیابی و دوباره اصلاح کنید وقت رفتن است. در این‌جاست که مانند بیانسه آن لیموی مثالی را به لیموناد تبدیل می‌کنید. ابتدا مرور و بازبینی کنید. کلید انجام این مرحله گفتن یا نوشتن داستان وقایع رخ‌داده با کم‌ترین میزان واردکردن عقاید شخصی در متن است. وقایع عینی را بیان کنید، بدون تقصیر و تفسیر؛ گویا روزنامه‌نگاری هستید که در عینی‌ترین شرایط در حال گزارش‌دادن هستید. از خود بپرسید: - چه اتفاقی افتاد؟

سپس، تنها زمانی که حال‌تان خوب است و آمادگی دارید، بلند شوید، ظروف خالی بستنی را دور بیندازید و به مرحلهٔ دو بروید.

توانایی برآمدن از عهدهٔ تمامی این امور مستلزم کمال نیست؛ نیازمند شجاعت است. باید شجاع باشید تا کنترل را به کس دیگری واگذار کنید؛ که هدف صد درصد را داشته باشید، اما اگر به نود درصد هم رسیدید، با آن مشکلی نداشته باشید؛ تا مرتکب اشتباه شوید و بدون شرم آن‌را بپذیرید. شجاعت لازم است تا از خود مراقبت کنید و به صدای داخل سرتان که به شما می‌گوید همه‌چیز را قربانی شغل و خانواده‌تان کنید، (و دوستی که شش بار در هفته برای توصیهٔ ارتباطی با شما تماس می‌گیرد... و انجمن اولیا و مربیان فرزندتان... و همسایه‌ای که از شما خواست هنگام مسافرتش سگ او را به بیرون ببرید) نه بگویید. شجاعت لازم است تا به خود استراحت دهید و اجازه دهید فرزندان‌تان ببینند که ارتکاب اشتباه بد نیست و برای آن‌ها الگوی شفقت با خود باشید. شجاعت لازم است تا دختر بی‌عیب‌ونقص درون خود را بازنشسته کنیم و او را با الگوی زن شجاع جدید معاوضه کنیم. اما ارزشش را دارد.

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است

شجاعت همان چیزی است که ما را تشویق می‌کند علاقهٔ خود را به حرفه تبدیل کنیم.

شجاعت تضمین نمی‌کند که همه‌چیز به‌خوبی پیش خواهد رفت. فقط تضمین می‌کند که ایرادی ندارد اگر به‌خوبی پیش نرفت. مهم نیست با چه مشکلاتی روبه‌رو شویم؛ شجاعت کمک می‌کند مستحکم بایستیم و به راه خود ادامه دهیم.

تصور کنید بدون ترس از شکست‌خوردن و واجد شرایط نبودن زندگی می‌کردید. تصور کنید دیگر بدون احساس نیاز به سرکوب‌کردن افکار و بلعیدن حرف دل‌تان جهت خوشحالی و رضایت دیگران زندگی می‌کردید. تصور کنید می‌توانستید از سرزنش بی‌رحمانهٔ خود به‌دلیل خطاهای انسانی دست بردارید و احساس گناه و فشار خفقان‌آور بی‌نقص‌بودن را کنار بگذارید و نفس بکشید. اگر در مقابله با هر تصمیم، گزینهٔ شجاعانه‌تر را انتخاب می‌کردید و راه جسورانه‌تر را پیش بگیرید چطور؟ آیا خوشحال‌تر خواهید بود؟ آیا آن‌طور که آرزو داشتید، دنیا را تحت‌تأثیر قرار خواهید داد؟ من باور دارم پاسخ هر دو پرسش مثبت است.

ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

«به قدردانی از هر اتفاق خوبی که برای‌تان رخ می‌دهد، عادت کنید و همیشه شکرگزار باشید و چون همهٔ این موارد در پیشرفت شما سهمی داشته‌اند، باید همه‌چیز را در شکرگزاری خود در نظر بگیرید.»

کلید بخشش خود تمرکز بر کاری است که درست انجام داده‌اید، همچنین به‌یادداشتن این واقعیت که هیچ‌کس بی‌عیب‌ونقص نیست، حتی خود شما.

چیزی به‌نام کمال بدون دردسر وجود ندارد. هیچ‌کس با ظاهر بی‌عیب‌ونقص از خواب بیدار نمی‌شود. هیچ زوجی بدون دعوا زندگی نمی‌کند. فرزند هیچ‌کس فرشته‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ‌کس بدون زحمت و پسرفت به مقام مدیریت یا رهبری مجموعه‌ای نرسیده است. فیلترهای اینستاگرام با موفقیت ما را قانع می‌کنند که هر عکس بی‌عیب‌ونقصی تصویری از یک زندگیِ به همان اندازه بی‌عیب‌ونقص است؛ اما خودمان بهتر می‌دانیم قضیه این‌طور نیست. همه، منظورم همهٔ انسان‌هاست، عیب‌ونقصی داریم. همه درگیری دارند. همه افتضاح به بار می‌آورند. همه حرف‌های احمقانه می‌زنند یا سر فرزند خود فریاد می‌زنند یا پرداخت مالیات سه‌ماههٔ خود را فراموش می‌کنند. همه اسراری دارند که با شرم پنهان می‌کنند؛ چه دیدن روان‌پزشک باشد و چه این‌که گاهی به‌دلیل استرس پرخوری می‌کنند یا این‌که در سرویس بهداشتی محل کار گریه می‌کنند.

صاف بایستید... موهای خود را مرتب کنید... مِن‌مِن نکنید... ولی صبر کنید؛ اگر ما به دریافت چنین راهنمایی‌هایی در کودکی عادت کرده‌ایم، پس چرا وقتی در بزرگ‌سالی بازخوردهای کم‌تر از درخشان دریافت می‌کنیم، از درون خرد می‌شویم؟ چرا آن نغمه‌سرایی انتقادی منجر به ثبات و استحکام نشد؟ احتمالاً به‌دلیل این‌که در سن بسیار کم چنین راهنمایی‌ای دریافت می‌کنیم و آن‌را چیزی جز نکوهش نمی‌دانیم. ما آن‌را توصیهٔ سازنده‌ای ازجانب پدر یا مادرمان نمی‌دانیم که سعی می‌کند به ما بیاموزد چگونه خود را عرضه کنیم، بلکه آن‌را نکوهش می‌دانیم. پس طبیعتاً بعدها کوچک‌ترین انتقادها را سند محکومیت شخصیت خود می‌دانیم.