بریده‌هایی از کتاب سیری در نظریه پیچیدگی

یک مقیاس ساده پیچیدگی اندازه است. برحسب این مقیاس، اگر تعداد جفت‌های بازی را مقایسه کنیم، انسان‌ها ۲۵۰ بار پیچیده‌تر از مخمرها هستند، اما اگر ژن‌ها را بشماریم، تنها حدود چهار برابر پیچیده‌ترند. چون ۲۵۰ عدد بسیار بزرگی است، ممکن است تصور کنید که حداقل در مقایسه با مخمر، نسبتا پیچیده هستید، اما متأسفانه روشن شده است که آمیب، نوع دیگری از ریزاندام‌واره‌های تک‌سلولی، دارای جفت‌های بازی است که تعدادشان ۲۲۵ برابر جفت‌های بازی انسان است، و یکی از گونه‌های گیاه خردل به نام رابیدوپسیس همان تعداد ژن ما را دارد. آشکار است که انسان‌ها پیچیده‌تر از آمیب یا گیاهان خردل هستند، یا حداقل دوست داریم این‌طور فکر کنیم. که این را می‌رساند که اندازه ژنوم مقیاس چندان خوبی نیست؛ پیچیدگی ما باید از چیزی اساسی‌تر از تعداد مطلق جفت‌های بازی یا ژن‌ها ناشی شده باشد.

به دلیل "وابستگی حساس به شرایط اولیه"، پیش‌بینی رفتار برخی از سیستم‌های ساده قطعی در درازمدت، حتی در اصل، غیرممکن است.

طبیعت اندک اندک از چیزهای بی‌جان به حیات حیوانی می‌رسد، به شیوه‌ای که تعیین مرز دقیق تمایز امکان‌پذیر نیست. (۱) ارسطو

فیزیکدانان جیم کراچفیلد" و کارل یانگ" مقدار متفاوتی به نام پیچیدگی ماری را تعریف کردند،( ۱۳) که مقدار حداقل اطلاعات درباره رفتار گذشته یک سیستم را اندازه‌گیری می‌کند که برای پیش‌بینی مطلوب رفتار آماری سیستم در آینده مورد نیاز است.

DNA یک اندام‌واره کارآمد، که از بسیاری نظم‌های مستقل و به هم وابسته برخوردار است، پیچیدگی مؤثر زیادی دارد چون برای توضیح نظم‌های آن قاعدتا به اطلاعات قابل ملاحظه‌ای نیاز است.

گولد منتقد جدی تکامل‌گرایانی است که آنها را "انطباق‌گرایان متعصب" می‌نامد - کسانی که اصرار دارند انتخاب طبیعی تنها توضیح ممکن در مورد سازمان پیچیده زیست است. افزون بر این، گولد و همکاران او با مطرح کردن این‌که برخی از پدیده‌های کلان مقیاس تکامل را نمی‌توان برحسب فرایند ذره‌بینی تغییر ژن و انتخاب طبیعی توضیح داد، بلکه توضیح این‌گونه پدیده‌ها مستلزم در نظر گرفتن تأثیر انتخاب طبیعی در سطوحی بالاتر از ژن‌ها و افراد - شاید تمامی انواع - است، به سومین بنیان ترکیب مدرن حمله می‌کردند.

وقتی یک فرد (یا جامعه مورچگان یا سیستم ایمنی درباره وضعیتی که با آن روبروست اطلاعات اندکی دارد، اکتشاف امکانات به صورتی بسیار تصادفی و شدیدا موازی (بسیاری از امکانات به یک باره در نظر گرفته می‌شود) و نامتمرکز آغاز می‌شود: هیچ اجباری وجود ندارد که یک امکان خاص بیشتر از دیگران جستجو شود. درهمان حال که اطلاعات بیشتر و بیشتری به دست می‌آید، اکتشاف به‌تدریج متمرکزتر می‌شود (منابع بیشتری بر روی تعداد کمتری از امکانات متمرکز می‌شود) و کمتر تصادفی است: امکاناتی که پیش از آن امیدوارکننده تشخیص داده شده‌اند مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد. همچون جوامع مورچگان و سیستم ایمنی، در مقلد، این‌گونه استراتژی‌های اکتشافی از برهم‌کنش‌های بیشمار در میان اجزای ساده پدیدار می‌شود.

"بررسی پلکانی موازی" که در فصل دوازدهم به آن اشاره کردم. در این طرح بسیاری از امکانات به صورت موازی اکتشاف می‌شوند، و به هر کدام مطابق با بازخورد درباره این‌که چقدر امیدوارکننده هستند منابعی اختصاص می‌یابد که تخمین آن به طور مداوم و درحالی‌که اطلاعات جدید به دست می‌آید به روز می‌شود.

مقیاس‌های متعدد دیگری برای پیچیدگی وجود دارد که امکانی برای پرداختن به آن ندارم. هر کدام از این مقیاس‌ها مطلبی را درباره تصور پیچیدگی می‌رساند اما همه آنها، هم محدودیت نظری و هم محدودیت عملی دارند، و تاکنون در توصیف سیستم‌های دنیای واقعی به ندرت مفید بوده‌اند. تنوع مقیاس‌هایی که مطرح شده است نشان می‌دهد که تصوراتی از پیچیدگی که می‌کوشیم به آنها دست یابیم، ابعاد برهم‌کنش بسیار متفاوتی دارند و احتمالا یک مقیاس اندازه‌گیری واحد برای تبیین آنها کافی نیست.

گولد نوشت که "نظریه ترکیبی به رغم سخت‌جانی‌اش در کتاب‌های درسی عملا مرده است." نایلز الدرج و یان تاترسال از این هم فراتر رفتند و ادعا کردند که دیدگاه تکاملی ناشی از ترکیب مدرن "یکی از بزرگترین افسانه‌پردازی‌های زیست‌شناسی قرن بیستم (۲۳)". است