بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

ممکن است مثل آدم‌بزرگ‌ها بشوم که به هیچ‌چیز علاقه ندارند، مگر آمار و ارقام.

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

قدرت، اول از همه باید بر پایه‌ی منطق استوار باشد.

«ارزش گل تو به اندازه عمری هست که به پای گلت صرف کردی».

اما مرد خودپسند صدای او را نشنید. آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

این آب به کلی با همه‌ی خوردنی‌های معمولی فرق می‌کرد. شیرینی آن حاصل راه رفتن زیر ستاره‌ها، آواز قرقره و زحمت بازوانم بود. آن آب درست مثل هدیه شفابخش قلب بود...

شاه وقتی چشمش به شازده‌کوچولو افتاد، گفت: «آه! خودش است؛ رعیت»! و شازده‌کوچولو از خودش پرسید: «چطور ممکن است مرا شناخته باشد! او که تا حالا مرا ندیده است»! او خبر نداشت که مفهوم زندگی برای شاه‌ها چقدر ساده و راحت است. از نظر آن‌ها، همه‌ی مردم یک مشت رعیت هستند.

«تقدیم به لئون ورث، زمانی که پسربچه بود...»

آخر، مسأله، مسأله‌ی مرگ و زندگی بود

آدمی که بخواهد خود را زرنگ جلوه بدهد، ممکن است گاهی دروغ بگوید.

محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

روباه گفت: «خدانگهدار و اما رازی را که می‌خواستم بهت بگم، یک راز بسیار ساده است: فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

بالاخره آدم‌بزرگ‌ها همیشه به توضیح بیشتری نیاز دارند.

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است. هرکسی نمی‌تواند یک دوست داشته باشد و اگر من فراموشش کنم، آن‌وقت ممکن است مثل آدم‌بزرگ‌ها بشوم که به هیچ‌چیز علاقه ندارند، مگر آمار و ارقام.

شازده‌کوچولو گفت:‌ «فقط بچه‌ها می‌دانند که دنبال چی می‌گردند. آن‌ها برای پیدا کردن یک عروسک پارچه ای کلی وقت صرف می‌کنند؛ چون برایشان خیلی عزیز است و اگر کسی آن را ازشان بگیرد، می‌زنند زیر گریه». سوزن‌بان گفت: «بچه‌ها خوشبختند».

اگر بخواهم با پروانه‌ها دوست شوم، باید وجود دو سه تا کرم را هم تحمل کنم دیگر.

و راز بسیار مهم برای من و شما که شازده‌کوچولو را دوست داریم این است: هیچ چیز عالم مهم‌تر از آن نیست که در فلان‌نقطه‌ای که نمی‌شناسیم، گوسفندی که هرگز ندیده‌ایم، گل سرخی را خورده است یا نه؟ به آسمان نگاه کنید و از خودتان بپرسید آیا گل هنوز آنجاست یا نه؟ گوسفند گل را خورده یا نه؟

«و وقتی خاطرات تسلا پیدا کرد (زمان؛ تسکین‌دهنده‌ی همه‌ی دردهاست) دوستی‌اَت با من باعث خوشحالیت می‌شه. تو همیشه دوست من می‌مانی. تو همیشه با من می‌خندی و گاهی هم، برای هواخوری، پنجره‌ی اتاقت را باز می‌کنی... دوستانت شاید از اینکه ببینند تو به آسمان نگاه می‌کنی و می‌خندی تعجب کنند! آن‌وقت تو بهشان می‌گویی: بله! ستاره‌ها همیشه باعث خنده‌ی من می‌شوند! و آن‌ها فکر می‌کنند که حتماً دیوانه شده‌ای.

تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی

اگر کسی عاشق یک گل باشد که توی میلیون‌ها و میلیون‌ها ستاره، فقط یک شاخه از آن باشد، برای شاد شدنش کافی است، فقط نگاهی به ستاره‌ها بیندازد و با خودش بگوید: گل من یک‌جایی میان این ستاره‌هاست