بریده‌هایی از کتاب سه شنبه ها با موری

عشق یعنی تو در مورد وضعیت دیگران طوری نگران باشی که انگار وضعیت خودته.

موری گفت: «می‌دونی میچ، اشکال اینه که همه عجله دارند. مردم به مفهومی در زندگیشون نرسیدن، به همین دلیل همیشه شتاب دارند که آن را بیابند. به فکر ماشین نو، خونه نو و شغل تازه هستند. بعد می‌بینند که این‌ها تهی و بی‌معنا هستند. برای همین به دویدن ادامه می‌دهند.»

بعضی وقتا که صبح‌ها بیدار می‌شم گریه می‌کنم، و به حال خودم غصه می‌خورم و بعضی روزها به شدت عصبانی و بدخلق می‌شوم، اما این حالتم خیلی دوام نمی‌آورد. از جایم بلند می‌شوم و می‌گویم دوست دارم زندگی کنم... تا به امروز که موفق بوده‌ام. اینکه می‌تونم ادامه بدم رو نمی‌دونم، اما با خودم شرط بسته‌ام که ادامه بدم.»

«فرهنگ ما آن‌طور نیست که در مردم حس خوشبختی ایجاد کند. باید به اندازهٔ کافی قوی باشی که اگه تشخیص دادی فرهنگ به وظایفش عمل نمی‌کند، از آن حمایت نکنی و خودت یک فرهنگ ایجاد کنی.»

اگر استاد موری شوارتز در زندگی فقط یک جمله به من آموخته باشد، آن جمله این است: «در زندگی چیزی به نام خیلی دیر شده وجود ندارد.» او خودش تا لحظهٔ آخر زندگی‌اش مرتب در حال تغییر بود.

عشق یعنی تو در مورد وضعیت دیگران طوری نگران باشی که انگار وضعیت خودته.

اگه حمایت و مهر و عشق خانواده رو نداشته باشی، درواقع می‌شه گفت که هیچی نداری.

«هر جامعه‌ای مشکلات خودش رو داره.

فرهنگ ما درس‌های غلط به ما می‌دهد. باید اونقدر قوی باشی و جسارت داشته باشی که اگر این فرهنگ را نمی‌پسندی ازش حمایت نکنی و خودت فرهنگی جدید بسازی. اغلب مردم این کار رو انجام نمی‌دهند.

موری دوباره گفت: «همه می‌دونند که روزی می‌میرند، اما کسی هنوز به این باور نرسیده. اگر باور می‌کردیم، رفتارمون رو تغییر می‌دادیم.»