بریده‌هایی از کتاب سه شنبه ها با موری

آیا همهٔ آن کارهایی را که انجام می‌دهی ضروری هستند؟

بهترین راه اینه که بدونی روزی می‌میری و باید برای این مردن آماده باشی. این طوری بهتر می‌تونه راهگشای زندگی باشه.

همه می‌دونند که روزی می‌میرند، اما کسی هنوز به این باور نرسیده. اگر باور می‌کردیم، رفتارمون رو تغییر می‌دادیم.

یک معلم در جاودانگی تو اثر می‌گذارد؛ و هرگز نمی‌توانی بگویی که این تاثیر چه وقت پایان می‌پذیرد.

موری با خود عهد دیگری بست که تا آخر عمر به آن وفادار بود: هیچ کاری که باعث بیگاری گرفتن از دیگران می‌شود را انجام ندهد و هیچ‌وقت به خودش اجازه ندهد که از حاصل دسترنج آن‌ها کسب درآمد کند.

به نظر من نوارها، مانند عکس‌ها، و ویدیوها، تلاشی مذبوحانه برای به سرقت بردن چیزی از چمدان مرگ هستند.

اگه به همسرت احترام نگذاری، به دردسر می‌افتی. اگه ندونی چطور باهاش به سازش و تفاهم برسی، با مشکل روبه‌رو می‌شی. اگه نتونی آشکارا دربارهٔ روابطت با او حرف بزنی، مشکل پیدا می‌کنی. و بالاخره داشتن ارزش‌های مشترک هم اهمیت داره، اگه ارزش‌های مشترک نداشته باشید، با مشکل روبه‌رو می‌شوید. ارزش‌هایتان باید مشترک باشد. می‌دونی مهم‌ترین این ارزش‌ها چیه میچ؟» - «چیه؟» - «اعتقاد به اهمیت ازدواجت.»

تصور کن هر روز پرنده‌ای بر شانه‌ات می‌نشینه و می‌پرسه: ««آیا امروز همان روز است؟ آیا آماده شده‌ای؟ آیا همهٔ آن کارهایی را که انجام می‌دهی ضروری هستند؟ آیا همان کسی هستی که باید باشی؟»

چرا از سکوت خجالت می‌کشیم؟ مگر در شلوغی و هیاهو چه چیز راحتی پنهان شده؟

مرگ، حتما پیوند دهندهٔ قلب‌هاست، همان وسیله‌ای که اشک آدم را درمی‌آورد و سبب می‌شود تا غریبه‌ها برای هم اشک بریزند.