بریده‌هایی از کتاب کلیدهای پرورش مهارت های اساسی زندگی در کودکان و نوجوانان

ساعت‌هایی را که در خواب بوده‌اید، و سپس ساعت‌هایی را که در مدرسه یا محل کار بوده‌اید، هاشور بزنید. چه مدت زمانی باقی مانده است؟ چه مدت زمانی تنها و یا با دوستان بوده‌اید؟ چه مدت زمانی را در راه بوده‌اید؟ چه مدت زمانی را صرف تکالیف یا کارهای خانه کرده‌اید؟ چه مدتی مشغول تماشای تلویزیون بوده‌اید؟ مدت زمان صرف غذا چقدر بوده؟ چه مدت مشغول سرگرمی‌هایتان بوده‌اید؟ مقایسه تصاویر روزهایتان جالب خواهد بود و هر دویتان حرف‌های زیادی برای گفتن در این باره خواهید داشت و حتی ممکن است در مورد آن ناراحت باشید.

شما و فرزندتان به مدت یک روز وقت خود را بررسی کنید. به دو قطعه مقوا (یک قطعه برای هر یک از شما)، یک خط‌کش و یک مداد یا ماژیک نیاز دارید. روی هر یک از مقواها یک دایره بزرگ رسم کنید. می‌توانید این دایره را با استفاده از یک بشقاب و خط‌کشیدن دور آن بکشید. می‌خواهیم دایره را به ۲۴ قسمت مساوی (هر قسمت برای یک ساعت از شبانه‌روز) تقسیم کنیم. ابتدا دایره را به چهار قسمت تقسیم کنید. هر یک از این قسمت‌ها بیانگر شش ساعت است. هر دویتان این چهار قسمت را به شش بخش مساوی تقسیم کنید (مانند برش‌های یک کیک).

گاهی هیچ کاری برای انجام دادن نداریم و گاهی با کوهی از کار مواجهیم. بچه‌ها اغلب با یکی از این دو حالت روبه‌رو می‌شوند و می‌گویند: «حوصله‌ام سررفت. هیچ کاری ندارم تا انجام دهم.» یا «وای، من وقت انجام این کارها را ندارم.» مخصوصآ وقتی این کار یکی از کارهای خانه باشد.

یک ورزش گروهی را برای فعالیت بیشتر در خارج از خانه و تماشای کمترِ تلویزیون پیشنهاد کنید.

در کار گروهی، نه تنها شما مجبورید کارها را با هم انجام دهید، بلکه باید بتوانید به‌صورت گروهی فکر کنید. هدف از این کار این است که به بچه‌ها کمک کنیم افکارشان را مطرح کنند؛ به‌طوری‌که خانواده به‌صورت یک تیم، درک بهتری از موقعیت فکری‌ای که هر کس در آن قرار دارد، به‌دست آورد. با این روش، ما به ایده‌های هرکسی احترام می‌گذاریم.

کاری را انتخاب کنید که چندین قسمت دارد؛ مثل آماده کردن غذا. ابتدا چه کاری انجام می‌دهید؟ بعد چه کاری انجام می‌دهید؟ لیست کارهایتان ممکن است به این صورت باشد: - در مورد غذا تصمیم بگیرید. - خرید کنید. - غذا را آماده کنید. - میز را بچینید. - ظرف‌ها را بشویید و آشپزخانه را تمیز کنید. از هر کسی بخواهید که یکی از کارهای لیست را انتخاب کند. برای این کار باید همکاری کرد؛ درست مانند اینکه خانواده یک تیم فوتبال است که به‌دنبال هدفی است. وقتی هر کسی بخشی از یک کار بزرگ‌تر را به‌عهده بگیرد، روحیه کار گروهی ایجاد می‌شود.

فکر می‌کنم همه ما از انجام فعالیت‌های «با همدیگر» و داشتن روشی دموکراتیک در انجام وظایف، به‌ویژه در ابتدای کار احساس بهتری داریم.

وقتی افراد خانواده می‌خواهند با هم شیرینی بپزند؛ برای همدیگر با صدای بلند کتاب بخوانند، لاستیک اتومبیل را با هم عوض کنند؛ برف را پارو کنند و یا برگ‌ها را جمع کنند، چنین روحیه‌ای وجود دارد. بچه‌های من از کارهای خانه خوششان نمی‌آمد؛ اما وقتی همه ما در یک اتاق مشغول انجام کاری می‌شدیم، آن‌ها نیز تمایل نشان می‌دادند و یکی گردگیری می‌کرد و دیگری خانه را مرتب و یا جارو می‌کرد.

دو نوع کارگروهی وجود دارد. یکی زمانی که ما در کنار هم یا در نزدیکی یکدیگر یک کار را با هم انجام می‌دهیم؛ مانند یک تیپ نظامی که آماده حمله است. دیگری زمانی است که ما هر کدام یک کار را به‌عنوان بخشی از یک کار گروهی انجام می‌دهیم؛ مانند تمیز کردن خانه.

از آنجا که داستان‌های توجه به افراد و عشق و علاقه به آن‌ها در اخبار یافت نمی‌شود، تنها کار مهم این است که اطمینان حاصل کنیم، فرزندانمان می‌دانند که عشق و علاقه وجود دارد و نمونه‌هایی از آن را به عنوان الگوهای کارهایشان دارند.

همیشه چیزی هست که دیگران می‌توانند در مورد آن به ما کمک کنند. اما ابتدا آن‌ها باید بدانند که ما به کمک نیاز داریم. برای انجام این فعالیت نیاز به کاغذ و مداد دارید. دو ستون روی کاغذ رسم کنید. بالای ستون سمت راست بنویسید: «برای... به کمک نیاز است.» در قسمت بالای ستون سمت چپ بنویسید: «چه کسی می‌تواند کمک کند؟» و کاغذ را در جایی بچسبانید. کسانی که می‌توانند کمک کنند، نام خود را خواهند نوشت.

هنگام خوردن شام یا در اتومبیل. بپرسید: «آیا من به خوبی به حرف‌های دیگران گوش می‌کنم؟» آیا من کمک مؤثری در خانه هستم؟ - آیا من هیچ‌گاه تو را ناراحت می‌کنم؟ چگونه؟ - آیا من تو را خوشحال می‌کنم؟ چگونه؟ درباره دو چیزی که هر یک از شما را خوشحال می‌کند و دو چیز که ناراحتتان می‌کند فکر کنید. حداقل به یک چیز که به‌راحتی می‌توانید انجام دهید تا خانواده‌تان خوشحال شوند فکر کنید. درباره این مسائل و اینکه خوشحال کردن دیگران ساده یا مشکل است با همدیگر صحبت کنید. بعضی کارهای کوچک تأثیر فوق‌العاده‌ای دارند. یک بوسه، یک شیرینی، یک شاخه گل و یک کلمه

علاقه، انسان‌ها را به‌هم پیوند می‌دهد و به ما و فرزندانمان حس اجتماعی بودن را هدیه می‌کند. به‌ویژه در این روزگار، باید بدانیم که چگونه به دیگران توجه داشته باشیم.

بعضی از سخت‌ترین کارها، کارهایی است که به‌نظر هیچ‌وقت انجام نمی‌گیرد. آن‌ها کارهایی هستند که تا حد امکان از انجام آن‌ها سرباز می‌زنیم؛ از جمله حساب چیزی را داشتن یا گذاشتن قطعات یک چیز در کنار هم.

این فصل درباره این موضوع است: چگونه به بچه‌ها یاد بدهیم، عادت کنند هر کاری را آن‌قدر دنبال کنند که به پایان برسانند.

اگر بیش از اندازه منضبط باشیم، ممکن است خطری پیش آید. من در خانه‌های بسیار تمیز و بیش از حد مرتب می‌ترسیدم روی فرش راه بروم. کلاس‌های بیش از حد تمیز و به اصطلاح استریل نیز همین‌گونه‌اند. خانه مکانی است که در آن ممکن است چیزی کثیف باشد؛ حادثه‌ای رخ دهد؛ اشتباهات احمقانه‌ای صورت گیرد؛ برنامه‌هایی لغو شود و یا بچه‌ها در آخرین دقایق، قبل از انجام یک کار، بیمار شوند.

ضرب‌المثل عاقلانه‌ای هست که می‌گوید: «کامل، دشمن خوب است.» پس سعی کنید وقتی فکر خوبی دارید آن را بشناسید.

ابتدا از بچه‌ها بپرسید برای مرتب کردن خانه چه کاری باید انجام داد. هشدار: آن‌ها ممکن است از ریخت و پاش خود راضی باشند. بنابراین والدین باید آماده باشند که به مشکلات واقعی که برای بقیه اعضای خانواده پیش آمده است، اشاره کنند. از فرزندانتان بپرسید ابتدا کدام‌یک از این کارها را می‌خواهند انجام دهند: - ایجاد فضایی برای کار: برای هر یک از فرزندان، فضایی برای کار ایجاد کنید. اندازه آن مهم نیست. این فضا می‌تواند از یک میز زانویی، برای هنگامی که روی رختخواب خود می‌نشینند، تا یک مبل یا صندلی و یا قفسه‌ای روی دیوار، برای برگ‌هایی که افتاده‌اند باشد (درصورتی‌که مقررات آپارتمان اجازه دهد). در قسمتی که کودکتان می‌خواهد در آنجا کار کند، یک قالیچه رنگی روی زمین پهن کنید. این کار مانع از آن می‌شود که بچه‌ها حتی در اتاق‌های بزرگ‌تر، بخواهند کاری انجام دهند.

والدینی که بیرون از خانه کار می‌کنند، به‌ویژه پدران فکر می‌کنند برای جبران اوقاتی که نزد فرزندانشان نیستند، باید خود را فدا کنند، باید کارهایی مثل رفتن به موزه و باغ وحش و سینما انجام دهند. این‌طور نیست. فعالیت‌هایی مانند رفتن به بانک، رفتن به خواربارفروشی، یا حتی رفتن به زیرزمین خانه، ارزش آموزشی بالایی دارد.

خلاقیت، اساس علوم را تشکیل می‌دهد و باعث می‌شود سؤالاتی بپرسیم و به‌دنبال پاسخ آن‌ها برویم. این مهارت، مستلزم تردیدها، حدس‌ها، جست‌وجوی نشانه‌ها، تجربیات، تصمیم‌ها و تشخیص چگونگی کارکرد اشیای مختلف است.