بریده‌هایی از کتاب کلیدهای پرورش مهارت های اساسی زندگی در کودکان و نوجوانان

هنگام خوردن شام یا در اتومبیل. بپرسید: «آیا من به خوبی به حرف‌های دیگران گوش می‌کنم؟» آیا من کمک مؤثری در خانه هستم؟ - آیا من هیچ‌گاه تو را ناراحت می‌کنم؟ چگونه؟ - آیا من تو را خوشحال می‌کنم؟ چگونه؟ درباره دو چیزی که هر یک از شما را خوشحال می‌کند و دو چیز که ناراحتتان می‌کند فکر کنید. حداقل به یک چیز که به‌راحتی می‌توانید انجام دهید تا خانواده‌تان خوشحال شوند فکر کنید. درباره این مسائل و اینکه خوشحال کردن دیگران ساده یا مشکل است با همدیگر صحبت کنید. بعضی کارهای کوچک تأثیر فوق‌العاده‌ای دارند. یک بوسه، یک شیرینی، یک شاخه گل و یک کلمه

علاقه، انسان‌ها را به‌هم پیوند می‌دهد و به ما و فرزندانمان حس اجتماعی بودن را هدیه می‌کند. به‌ویژه در این روزگار، باید بدانیم که چگونه به دیگران توجه داشته باشیم.

بعضی از سخت‌ترین کارها، کارهایی است که به‌نظر هیچ‌وقت انجام نمی‌گیرد. آن‌ها کارهایی هستند که تا حد امکان از انجام آن‌ها سرباز می‌زنیم؛ از جمله حساب چیزی را داشتن یا گذاشتن قطعات یک چیز در کنار هم.

این فصل درباره این موضوع است: چگونه به بچه‌ها یاد بدهیم، عادت کنند هر کاری را آن‌قدر دنبال کنند که به پایان برسانند.

اگر بیش از اندازه منضبط باشیم، ممکن است خطری پیش آید. من در خانه‌های بسیار تمیز و بیش از حد مرتب می‌ترسیدم روی فرش راه بروم. کلاس‌های بیش از حد تمیز و به اصطلاح استریل نیز همین‌گونه‌اند. خانه مکانی است که در آن ممکن است چیزی کثیف باشد؛ حادثه‌ای رخ دهد؛ اشتباهات احمقانه‌ای صورت گیرد؛ برنامه‌هایی لغو شود و یا بچه‌ها در آخرین دقایق، قبل از انجام یک کار، بیمار شوند.

ضرب‌المثل عاقلانه‌ای هست که می‌گوید: «کامل، دشمن خوب است.» پس سعی کنید وقتی فکر خوبی دارید آن را بشناسید.

ابتدا از بچه‌ها بپرسید برای مرتب کردن خانه چه کاری باید انجام داد. هشدار: آن‌ها ممکن است از ریخت و پاش خود راضی باشند. بنابراین والدین باید آماده باشند که به مشکلات واقعی که برای بقیه اعضای خانواده پیش آمده است، اشاره کنند. از فرزندانتان بپرسید ابتدا کدام‌یک از این کارها را می‌خواهند انجام دهند: - ایجاد فضایی برای کار: برای هر یک از فرزندان، فضایی برای کار ایجاد کنید. اندازه آن مهم نیست. این فضا می‌تواند از یک میز زانویی، برای هنگامی که روی رختخواب خود می‌نشینند، تا یک مبل یا صندلی و یا قفسه‌ای روی دیوار، برای برگ‌هایی که افتاده‌اند باشد (درصورتی‌که مقررات آپارتمان اجازه دهد). در قسمتی که کودکتان می‌خواهد در آنجا کار کند، یک قالیچه رنگی روی زمین پهن کنید. این کار مانع از آن می‌شود که بچه‌ها حتی در اتاق‌های بزرگ‌تر، بخواهند کاری انجام دهند.

والدینی که بیرون از خانه کار می‌کنند، به‌ویژه پدران فکر می‌کنند برای جبران اوقاتی که نزد فرزندانشان نیستند، باید خود را فدا کنند، باید کارهایی مثل رفتن به موزه و باغ وحش و سینما انجام دهند. این‌طور نیست. فعالیت‌هایی مانند رفتن به بانک، رفتن به خواربارفروشی، یا حتی رفتن به زیرزمین خانه، ارزش آموزشی بالایی دارد.

خلاقیت، اساس علوم را تشکیل می‌دهد و باعث می‌شود سؤالاتی بپرسیم و به‌دنبال پاسخ آن‌ها برویم. این مهارت، مستلزم تردیدها، حدس‌ها، جست‌وجوی نشانه‌ها، تجربیات، تصمیم‌ها و تشخیص چگونگی کارکرد اشیای مختلف است.

به بچه‌ها بگویید فکر کنند که اگر والدین تصمیم می‌گرفتند که دلشان نخواهد به خرید بروند یا غذا درست کنند؛ اگر راننده اتوبوس در خانه می‌ماند و اگر آپارات‌چی سینما به محل کار خود نمی‌رفت، چه اتفاقی می‌افتاد. آیا مردم باید تنها کارهایی را انجام دهند که دوست دارند؟