بریده‌هایی از کتاب بیداری قهرمانان درون

اگر مدام کارهایی می‌کنید که دیگران دوست‌تان بدارند یا فکر کنند حال‌تان خوب است و اشکالی ندارید، بدانید که کاملا برای سفر آماده نیستید. نشانه‌های دیگر عدم‌آمادگی شما برای سفر می‌تواند این‌ها باشد: ناتوانی از محول کردن کارها به دیگران و این احساس که همه کارها را خودتان باید انجام دهید، ترس از بیان آنچه می‌خواهید بگویید به این دلیل که شاید کسی عصبانی شود، ناتوانی از ترک رابطه یا شغل‌تان از ترس این‌که نتوانید روی پای خودتان بایستید، یا شاید ببینید که در خانواده یا محل کارتان دارید از همه مراقبت می‌کنید، به‌جز خودتان. هیچ‌یک از این‌ها نشانه نقص شخصیت یا موانعی غیرقابل‌عبور نیستند بلکه فقط نشان می‌دهد که هنوز وظایف یادگیری اعتماد به خودتان و ایستادن روی پای خودتان (اختیار و اقتدار) را کامل نکرده‌اید.

کهن‌الگوی نابودگر به ما کمک می‌کند تا وظیفه ایجاد حس هویت‌مان را کامل کنیم (روند رشد فردیت) و با رها کردن خویشتن‌های دروغین و نقاب‌هایی که تمام بخش‌های شخصیت‌مان را پنهان نگه می‌دارند به فردیت برسیم.

بخشیدن و رها کردن (ترکیب عاشق و نابودگر) از دشوارترین کارها هستند، اما همزمان رهایی‌بخش‌ترین کار نیز هستند. آن‌ها ما را از حمل بار دیگران و عقاید منسوخ خود ما در طول سفر آزاد می‌کنند. هرچند شاید بخواهید کسی را رودررو ببخشید، اما بخشش بنیادی در درون شما صورت می‌گیرد.

این عشق مشفقانه است که قادرمان می‌سازد عزیزان‌مان را به‌خاطر تطبیق نیافتن با تصویر ما از آن‌ها و ناتوانی ناگزیرشان از رفع نیازهای ما، ببخشیم.»

در سفر، ما از خوابی که والدین و جامعه برای ما دیده‌اند بیدار می‌شویم و آگاهانه از یک مرحله، به مرحله دیگر زندگی منتقل می‌شویم

او پیشنهاد می‌دهد که بعد از پایان هر مرحله سخت زندگی، بهتر است وارد یک پیله شویم. این یک واکنش مقطعی است و به ما کمک می‌کند تا از زندگی کناره‌گیری کنیم، آن‌چه واقعآ نیاز داریم را بسنجیم و کشف کنیم که در اصل چه کسی هستیم (هودسون و مک‌لین ۱۹۹۶).

برخی از جاده‌ها را بیش از یک بار نباید پیمود، اما از بعضی راه‌ها می‌توان بارها و بارها استفاده کرد و لذت برد.

جنگجو یادآوری می‌کند که ما مسئول اعمال خودمان هستیم، نه مسئول واکنش‌های دیگران.

پیرسون می‌گوید: «مادام که ما در حالت «من» کودکی هستیم، حدومرزهایی که دیگران با نیت خیر و به صلاح ما تعیین می‌کنند احساس اطمینان و امنیت به ما می‌دهد (مادام که آن‌ها خیلی سرکوبگر نباشند). اما وقتی آماده‌ایم تا مستقل‌تر باشیم، ناگهان همان قواعد و محدودیت‌ها دیگر خیرخواهانه به‌نظر نمی‌رسند».

ما با تصدیق و تجربه عواطف‌مان و قضاوت یا انکار نکردن آن‌ها، از خودمان مراقبت می‌کنیم

یتیم به ما نشان می‌دهد که چطور به دیگران بپیوندیم و تشخیص دهیم که همه ما به نحوی زخم‌خورده، آسیب‌دیده و آسیب‌پذیر هستیم. یتیم ما را قادر می‌سازد تا هم از دیگران حمایت کنیم و هم حمایت دریافت کنیم.

این اصطلاح کارل گوستاو یونگ برای «همزمانی‌های بامعنا» بود. وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

چگونه می‌توانم از دیگران بازخورد بگیرم؛ بدون آن‌که آن را نشانه عیب‌جویی قلمداد کنم؟ آخرین باری که احساس کردم مورد سرزنش قرار گرفته‌ام چه زمانی بود؟ چطور می‌توانم «جنگجو» و «حامی» را فرابخوانم تا به من در ساماندهی واکنش‌هایم کمک کنند؟ چگونه می‌توانم ناامیدی و شکست را بدون مقصر دانستن دیگران بپذیرم؟ ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. آیا من از نیازهای عاطفی خود آگاهم، و آیا می‌دانم این نیازها به دیگران ربطی ندارد؟ نیازهای عاطفی من دقیقآ چه هستند و از دیگران انتظار دارم چگونه با آن‌ها برخورد کنند؟

من چگونه به تنهایی، آسیب‌پذیری و نگرانی‌های خودم پاسخ دادم؟ اگر شخص دیگری را برای کمک و حمایت فراخواندم، آن شخص که بوده است؟ دقیقآ چه چیزی از آن شخص خواسته‌ام؟ اگر درخواست کمک کرده و پاسخ دریافت نکرده‌ام، واکنشم چه بوده است؟ در کدام بخش از زندگی‌ام احساس آسیب‌پذیری می‌کنم؟ ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. چطور می‌توانم همان‌گونه که از دیگران حمایت می‌کنم، از آن‌ها حمایت دریافت کنم؟ مثال بزنید. وقتی دیگران به من پیشنهاد کمک می‌دهند، چگونه پاسخ می‌دهم؟

آخرین باری که احساس یتیم بودن یا طرد شدن کردم کی بود؟ واکنشم به آن تجربه چه بود؟ وقتی وجود یتیم را در دیگران حس می‌کنم چه واکنشی نشان می‌دهم؟ ............................................. ............................................. ............................................. ............................................. آن‌ها در زمان سفر همان اژدهاها هستند. وقتی ما سفر روح را آغاز می‌کنیم ابتدا از نابودگر می‌خواهیم کمک‌مان کند تا با اژدهاها روبه‌رو شویم.

از کجا بفهمم که کی به خودم اعتماد کنم؟ مثال اعتماد کردن به خودم یا اعتماد نکردن به خودم چیست؟ وقتی به خودم اعتماد نکنم چه اتفاقی می‌افتد؟