بریده‌هایی از کتاب بیداری قهرمانان درون

وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

ما مسئول اعمال خودمان هستیم، نه مسئول واکنش‌های دیگران

«معیار سنجش سفر شما در سال‌های بزرگسالی، سن شما نیست ... معیار حقیقی زندگی شما جایی است که در حالِ تبدیل شدن به یک انسان کامل هستید».

جستجوگری آغاز فرآیند «فردیت» است که در آن ما شروع به کشف خودمان همان‌گونه که حقیقتآ هستیم، می‌کنیم تا معنای زندگی‌مان را بیابیم. نه معنای زندگی؛ بلکه «معنای زندگی خودمان و جایگاه خودمان در نظام هستی»

معصومیت مطلق باعث می‌شود تا استاد را بپرستیم و به‌جای در پیش گرفتن راه خودمان، دنبال استاد بیفتیم.

موهبت یتیم، توانایی تجربه کامل عواطف و احساساتی است که به نوبه خود همدلی با دیگران را برای ما ممکن می‌سازد. یتیم به ما نشان می‌دهد که چطور به دیگران بپیوندیم و تشخیص دهیم که همه ما به نحوی زخم‌خورده، آسیب‌دیده و آسیب‌پذیر هستیم. یتیم ما را قادر می‌سازد تا هم از دیگران حمایت کنیم و هم حمایت دریافت کنیم.

اژدهای کمال‌طلبی اغلب اوقات ما را وادار می‌کند فکر کنیم دیگران هم باید کامل باشند و فکر می‌کنیم وظیفه ما این است که دیگران را مطابق معیارهای خودمان درآوریم.

آمادگی سفر یعنی پرورش قدرت «من» به نحوی که درنهایت ما را قادر سازد تا از وضعیت وابستگی به استقلال برسیم و این وضعیت را در طول سفر حفظ کنیم.

وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.

این کتاب بر اساس ترکیبی از کار کارول س. پیرسون (به‌خصوص بیدار کردن قهرمانان درون و شاخص کهن‌الگوی پیرسون ـ مار) و کار «مؤسسه هودسون» به‌صورتی که در کتاب حرکت زندگی به قلم هودسون و مک‌لین ارائه‌شده استوار است.

کودک برای مستقل شدن از والدین، باید اعتماد و اقتدار را یاد بگیرد. باید یاد بگیرد به‌جای تکیه به دیگران به خودش اعتماد کند. کودکان برای مستقل شدن از والدین باید بتوانند خودشان را تسکین داده و آرام کنند. به‌علاوه وقتی کودکان بزرگ می‌شوند باید یاد بگیرند مستقل و مقتدر باشند و بدانند که می‌توانند از خودشان دفاع کنند، اهداف و حدومرزشان را تعیین کنند و همزمان دامنه اختیارات شخصی خود را بشناسند.

بسیاری از ما «نه» گفتن برای‌مان خیلی سخت است و مربیان و درمانگران اغلب اوقات مراجعان‌شان را موظف می‌کنند که هفته بعد چندین بار «نه» بگویند.

سفر روح چیزهایی است که شما می‌نویسید و در تنهایی خود، درباره خودتان می‌فهمید. هیچ شخص دیگری لازم نیست آن‌ها را بفهمد یا با آن‌ها موافق باشد.

وقتی ما قدرت‌مان را اعمال می‌کنیم، دیگران همیشه خوششان نمی‌آید. اما جنگجو یادآوری می‌کند که ما مسئول اعمال خودمان هستیم، نه مسئول واکنش‌های دیگران. ما همیشه باید این را به‌خاطر داشته باشیم و مثل ذکر تکرار کنیم.

سمت مرحله جدیدی از زندگی است؛ اما در سطح روح، این مرحله جدید لزومآ با دستاورد یا شکوفایی همراه نیست. پیرسون می‌گوید که ما برای به‌وقوع پیوستن یک تغییر واقعی، نیاز به «مُردن خودهای گذشته‌مان» داریم! ما باید «نابودگر» را فرابخوانیم، با اژدهاها مواجه شویم و خود را از شر تمام چیزهایی که از پیشروی سفر جلوگیری می‌کنند و مانع از به «فردیت» رسیدن ما می‌شوند، خلاص کنیم.

روان‌درمانگران با یکی شمردن همه قربانیان و وابسته کردن طولانی‌مدت مراجعان به درمانگر و اجازه ندادن به آن‌ها برای دسترسی به منابع درونی‌شان، دوباره آن‌ها را قربانی می‌کنند.

برای بسیاری از مردم، بخشش آسان‌تر از دریافت کردن است و بخشیدن به دیگران بسیار آسان‌تر از بخشیدن به خود است.

همان‌طور که جوزف کمپبل هشدار می‌دهد، افراد به سختی از نردبان موفقیت بالا می‌روند تا سرانجام (معمولا در اواخر عمرشان) دریابند که نردبان را به دیواری اشتباه تکیه داده بودند!

معصوم، یتیم، جنگجو، حامی، عاشق، جستجوگر، آفرینشگر، نابودگر، حاکم، فرزانه، جادوگر، دلقک

معصومیت کامل کافی نیست. معصوم نامتعادل به‌جای اعتماد کردن به خودش، به دیگران اعتماد می‌کند و حقایق را نادیده می‌گیرد. کافی است معصومیت شخصیت کارتونی چارلی براون را به‌خاطر بیاورید که سال‌های متوالی به لوسی اعتماد کرد و سال‌های متوالی خیانت دید. آیا شما هم بارها و بارها دچار وضعیت مشابهی شده‌اید و باز اعتقاد دارید که این بار فرق می‌کند؟ آیا حتی وقتی عمل دیگران با گفته‌های ظاهرآ صادقانه‌شان مطابقت نمی‌کند باز هم به آن‌ها اعتماد می‌کنید؟ در این صورت مکث کنید و معصوم را بشناسید و پس از آن، کار کردن با حقایق را آغاز کنید و صرفآ به ایمان تکیه نکنید.