بریده‌هایی از کتاب فرمول

مهم نیست که ریچارد پیِرس نیوزیلندی اولین پرواز برقی را نُه ماه قبل از برادران رایت انجام داد. ظاهرا آخرین نفری که کشفی می‌کند، مهم است، نه نفر اول!

علم در درجه اول باید نوعی تفریح محسوب شود و هر زمانی که از تفریح خارج شود، باید از آن کناره گرفت

امروزه تحقیقات به طور معمول در تیم‌هایی انجام می‌گیرد که اعضای آن با همکاری یکدیگر کار می‌کنند و هر عضو مهارت خاص خودش را ارائه می‌دهد. جوایز مهم ازجمله نوبل به دستاوردهای فردی گرایش دارد؛ مدلِ قرن بیستمی. جایزه نوبل به بیش از سه نفر نمی‌تواند برسد. همین امر باعث پیچیده شدن فرآیند تخصیص جایزه در دوره‌ای شده که مقالات فردی اساسا گمنام هستند و مسئله همکاری بسیار مهم است.

عملکرد محدود است، اما موفقیت نامحدود.

می‌توانیم فراتر از شعارهای خودیاری حرکت کنیم که بیش از حد بر تقویت عملکرد تاکید دارند و در عوض با استراتژی‌هایی به آینده خود نزدیک شویم که با اهداف و نیازهایمان تطابق دارد. می‌توانیم از قوانین موفقیت برای بهتر شدن نتایجمان استفاده کنیم، دقیقا مثل این است که می‌توانیم از قوانین حرکت برای مهندسی بهتر هواپیماها استفاده کنیم.

افرادی که آن‌ها را بیشتر تحسین می‌کنیم، همان‌هایی هستند که می‌دانند که درست است که زندگی ممکن است محدودیت‌هایی داشته باشد، اما سن و گذر عمر، چیزی جز مجموعه‌ای از فرصت‌ها برای جشن گرفتن با دوستانمان نیست.

ارزش هنر، در شبکه است. بدون شبکه، هر اثری، از مونالیزا گرفته تا بی‌اسمِ بسکوئیات، مثل کالایی بنجلی که سر خیابان می‌گذارند تا رهگذران آن را بخرند.

حقیقت این است که هیچ‌کس نمی‌تواند شاهکارهای هنری را تنها با نگاه کردن به خودِ هنر قیمت‌گذاری یا ارزش آن‌ها را ارزیابی کند. در عوض، باید به شبکه نامرئی سرپرستان نمایشگاه‌ها و موزه‌ها، مورخان هنری، صاحبان گالری، دلالان، کارگزاران، حراجی‌ها و مجموعه‌دارهایی نگاه کنیم که تعیین می‌کنند چه چیزی وارد موزه‌ها شود و تعیین کننده قیمتی هستند که مایل به پرداخت آن هستیم. این شبکه‌ها نه تنها تعیین می‌کنند که چه کارهایی روی دیوارهای موزه‌ها آویزان شود، بلکه تعیین می‌کنند که در صفِ دیدن کدام‌یک از کارهای هنری بایستیم.

موفقیت، پاداشی است که از جانب اجتماعاتی که به آن‌ها تعلق داریم به دست می‌آوریم.

موفقیت یک سنجش جمعی است که نشان می‌دهد چگونه افراد به عملکرد ما واکنش نشان می‌دهند. به عبارتی دیگر، اگر بخواهیم موفقیت خود را بسنجیم یا بفهمیم که چطور در نهایت تشویق می‌شویم، نمی‌توانیم فقط به عملکردها یا دستاوردهایمان نگاه کنیم. در عوض، باید اجتماع خود را مطالعه کنیم و واکنش آن اجتماع را به سهم خودمان در هر زمینه‌ای بررسی کنیم.

در یک بازار رقابتی، زمان گوهر نایابی است که معمولا آن را نداریم؛ کتابی جدید، بیشتر خوانندگانش را در اولین هفته‌های پس از انتشارش به دست می‌آورد؛ یک تحقیق علمی در دو سال اول پس از انتشارش، استنادهای بسیاری به دست می‌آورد؛ یک شرکت نوپا، شش ماه فرصت دارد تا ارزش خودش را نشان دهد، در غیر این صورت حامیانش را از دست می‌دهد. محصولات، افراد و ایده‌ها، باید ارزش خود را در یک چارچوب زمانی بسیار کوتاه نشان دهند، وگرنه ناپدید خواهند شد.

«شانس موفقیتتان ارتباط اندکی با سن شما دارد. میلِ شما به تلاش بی‌وقفه برای رسیدن به یک دستاورد مهم است که موفقیت را شکل می‌دهد.»

سرمایه‌گذاران خطرپذیر جمله‌ای کلیشه‌ای دارند که زیاد بازگو می‌کنند: ایده‌ها به تنهایی، ارزشی ندارند. توانایی شما برای تبدیل آن ایده به محصولی مفید تعیین کننده مبلغ چکی است که یک سرمایه‌گذار مایل است برای شما بنویسد.

وقتی استعدادها را گلچین می‌کنیم و دستاورد فردی را به دستاورد گروهی ترجیح می‌دهیم، به ندرت به نتایج مورد انتظارمان می‌رسیم. در حقیقت، کسی که با خیالِ برتری نسبت به دیگران، تک‌روی می‌کند، نمی‌تواند روی کار مدنظر تمرکز کند؛ این رویکرد نسبت به کار گروهی، صرف‌نظر از نوع آن، زیانبخش است.

سال ۲۰۱۴، محققان طی مطالعه‌ای اثر «استعدادهای بیش از حد» را در ورزش‌های حرفه‌ای بررسی کردند. این تحقیق حاکی از آن بود که در فوتبال و بسکتبال، استعداد به نفع تیم‌هاست، اما فقط تا اندازه‌ای. جای تعجبی نیست که دسترسی به استعدادِ بهتر منجر به بردهای بیشتری می‌شود. باوجود این، وقتی یک تیم مملو از بازیکنان برجسته باشد، آن تیم به خوبی کار نمی‌کند. در فوتبال و بسکتبال، بازیکنان کاملا به یکدیگر متکی هستند، بنابراین داشتن چندین رهبر، همکاری و عملکرد را خراب می‌کند.

انسان‌ها ذاتا مراقب خطرها هستند. بنابراین، همیشه به حمایت‌های قبلی می‌نگریم؛ یعنی به دنبال نظرات دیگران درباره چیزهای اطرافمان هستیم. ما به «افرادِ شایسته پاداش»، پاداش می‌دهیم. برای نمونه، شخصی که قبلا برنده جایزه اسکار بوده را دوباره نامزد دریافت اسکار می‌کنیم؛ به یکی از دوستان شایسته خود که قبلا برنده یکی از رقابت‌های موسیقی شده، پیشنهاد می‌کنیم تا وارد رقابت موسیقی ملکه الیزابت شود؛ به کمپین‌هایی کمک مالی می‌کنیم که پیش از این به آن‌ها کمک مالی شده است. طبق تعریف قبلی ما، موفقیت یک پدیده جمعی است. همه ما در موفقیت دیگران مسئولیم. مخصوصا در حوزه‌هایی که روشی برای سنجش استعداد، کیفیت و عملکرد نداریم، به احتمال زیاد به دانش ادراک شده افراد تکیه می‌کنیم. بااین‌حال، چنین کاری پیامدهای وسیعی دارد و بی‌عدالتی‌های موجود در زمینه نحوه توزیع موفقیت را افزایش می‌دهد.

تصور ما این است که غیبت ناگهانی یک سوپراستار باعث برابر شدن رقابت‌ها در زمین بازی می‌شود و به افراد زیر دست اجازه می‌دهد تا موفق شوند؛ اما در واقع عکس این مطلب اتفاق می‌افتد، چون هم دوره‌ای‌های این سوپراستار قادر نیستند تا از آزادی عمل جدیدی که به دست آمده استفاده کنند. در عوض، عدم حضور سوپراستار باعث افول نتیجه کاری دیگران می‌شود. این امر نشانه نقش حیاتی سوپراستارها در علم است.

اگرچه ثروت ممکن است با سوپراستار شدن همراه باشد، اما سوپراستار شدن نیازی به ثروت ندارد. زیرا اگر به اطرافیانتان نگاه کنید و ببینید چطور به عملکردتان واکنش نشان می‌دهند، آنگاه سوپراستارها همانند صور فلکی ظاهر می‌شوند که در لنزهای تلسکوپی جدید و قدرتمندتر برق می‌زنند. منظورم این است که شاید برجسته‌ترین کارگزار کتاب، معمار یا مهندس باشید اما شانس زیادی برای میلیاردر شدن ندارید.

به یاد داشته باشید که «عملکرد» را باید با «فرصت» توانمند ساخت. باید این تصور بسیار رایج را که «رسیدن به هدف یعنی پیشرفت از پایین‌ترین نقطه به بالاترین نقطه»، اصلاح کرد.

شبکه چیزی است که واکنش جمعی را به عملکرد شما منتقل می‌کند.