بریده‌هایی از کتاب هشیاری

مشخصه فرایندگرایی را می توان بر مبنای راهبرد «شکستی در کار نیست بلکه تنها ناموثر بودن راهکارها مطرح می باشند» توصیف کرد.

افلاطون نوشت «در همه ما، حتی در انسان‌های شریف، طبیعت حیوانی وحشی و سرکشی وجود دارد که در خوابمان ظاهر می‌شود؛ عقلانیت و شرم رنگ می بازند و حیوان وحشی درون ما برای ارضاء خواسته‌های خود به پیش می‌رود.» ناهشیاری مانند ناخودآگاهی چنین ویژگی عحیب و غریبی ندارد و انگیزه هایمان در آن دخیل نمی باشند. هنگامی که ناهشیارانه ذهنیتی در ذهنمان شکل می‌گیرد، صرف نظر از آنکه آن ذهنیت برای ما قابل قبول باشد یا نباشد معمولاً به ندرت پیش می‌آید بعداً درباره آن ذهنیت فکر کنیم. در حالیکه افکار "ناخودآگاه" از ابتدا غیر قابل دسترس می باشند اما افکار ناهشیارانه که در ذهن‌مان شکل می گیرد در ابتدا بطور بالقوه برای پردازش آگاهانه در دسترس مان بوده است.

وقتی احساس می کنیم مقید به یک سری دستورالعمل‌ها و رویه‌های کاری سخت گیرانه هستیم به این نکته ممکن است پی ببریم که این رویه ها توسط عده ای در بُرهه ای از زمان گذشته بر حسب نیازها و تمایلات خاص خودشان تدوین شده اند. بنابراین با درک این نکته اکثر ما به فکر بازنگری در روش‌ها و رویدادهای تدوین شده در گذشته افتاده و به باز طراحی روش‌هائی متناسب با مهارت‌ها و شرایط جدید خود مبادرت می ورزیم

صرف نظر از اینکه چگونه به مرحله هشیاری دست می یابیم از طریق مراقبه و یا مستقیماً با نگاهی نو به پدیده ها و یا با زیر سوال بردن فرضیات ذهنی متداول یا قدیمی، هشیار بودن یعنی در زمان حال بودن و توجه به همه آن چیزهای شگفت انگیزی که در پیش روی ما هستند یا رخ می‌دهند.

وقتی انسان بر حسب انتظار و یا ذهنیت به خصوصی برای خود محدودیت قایل می شود خود به خود تحت تاثیر آن ناتوان‌تر می شود و این ها همه رابطه ذهن و بدن را به خوبی آشکار می سازند.

بدون آنکه متوجه باشیم تحت تاثیر دیگران قرار می گیریم و علاوه بر آن شواهد و مدارک گسترده ای دال بر وجود نگرش های قالبی یا کلیشه ای است که نشان می دهد یک دلیل ساده مانند نوع جنسیت یا نژاد می تواند یک سری فرضیات را شکل دهد و اطلاعات و اَدلّه مخالف آن فرضیه ها را نادیده بگیرد. همهٔ اینها نشانگر این است که مردم منفعلانه براساس محرک های محیط شان رفتار می کنند و نه بر مبنای یک انتخاب هشیارانه.