بریده‌هایی از کتاب وقتی اضطراب حمله می کند

براساس الگوی در معرض قرار گرفتن، باید به استقبال هراس بروید و از آن فرار نکنید.

الگوی احساس پنهان مبتنی براین نظریه است که «خوب ظاهر شدن» علت همه اضطرابات است. اشخاص مستعد اضطراب تقریبآ همیشه مهرطلب و تأییدطلب هستند. می‌خواهند دیگران را راضی کنند. از این‌رو، احساساتی مانند خشم را پنهان می‌کنند. وقتی احساس ناراحتی می‌کنید، مسائلتان را زیر فرش جارو می‌ک

الگوی در معرض قرار گرفتن مبتنی براین نقطه‌نظر است که «اجتناب» علت اضطراب است. به عبارت دیگر، از آن جهت احساس اضطراب می‌کنید زیرا از آنچه می‌ترسید، اجتناب و دوری می‌کنید. اگر از بلندیها بترسید، احتمالا از نردبان فاصله می‌گیرید، به کوه نمی‌روید و یا از سوار شدن در آسانسورهای شیشه‌ای خودداری می‌ورزید. اگر خجالتی هستید، از مردم فاصله می‌گیرید. براساس این نظریه، به محض اینکه این اجتناب کردن را رها کنید و با تحولی که از آن می‌ترسید روبه‌رو گردید، برهراستان غلبه می‌کنید. مثل این می‌ماند که به زورگوی متجاوز بگویید: «هر کاری که می‌توانی بکن، من از تو واهمه‌ای ندارم.»

عملا همه می‌دانند که نگرانی و مشوش شدن یعنی چه، وحشت کردن و ترسیدن چه معنایی دارد. اغلب اوقات اضطراب صرفآ یک اختلال و گرفتاری است. اما در مواقعی می‌تواند شما را فلج کند و نمی‌گذارد آن کاری را که با زندگی‌تان می‌خواهید بکنید، انجام بدهی

در آیین بودایی آمده است که درد و رنج ما ناشی از یک واقعیت نیست، بلکه ناشی از برداشتی است که از این حقیقت داریم. بوداییها می‌گویند چیزی به نام شکست یا موفقیت وجود ندارد، نقطه قوت و ضعفی در کار نیست، اینها برچسبهایی هستند که برای داوری تجارب خود از آنها استفاده می‌کنیم.

وقتی مشوش هستید، همیشه علتش این است که از چیزی اجتناب می‌کنید که از آن می‌ترسید. وقتی با آن غولی که از او می‌ترسید روبه‌رو می‌شوید، هراسهایتان را مغلوب می‌سازید.

می‌بینید که با چهار نظریه متفاوت درباره علل اضطراب و روشهای درمان آن مواجه هستیم. کدام یک از این نظریه‌ها درست هستند؟ براساس الگوی شناختی، باید طرز فکرتان را عوض کنید. براساس الگوی در معرض قرار گرفتن، باید به استقبال هراس بروید و از آن فرار نکنید. براساس الگوی احساس پنهان، باید احساسات خود را ابراز کنید. و بالاخره، براساس الگوی زیست‌شناختی، باید دارو مصرف کنید. هر چهار نظریه طرفداران خود را دارند. به اعتقاد من، سه نظریه اول درست هستند.

در مواقعی من اضطراب را بیماری خوب بودن می‌نامم. اگر یکصد نفر انسان مشوش را به من نشان دهید، برایتان ثابت می‌کنم که با یکصد نفر از بهترینها و خوب‌ترینها روبه‌رو بوده‌اید.

جای اینکه از آنچه می‌ترسید اجتناب کنید، به عمد و قصد خود را در معرض آنچه از آن واهمه دارید قرار می‌دهید و می‌گذارید تا در اضطراب غرق شوید. با اضطراب خود نمی‌جنگید و سعی برکنترل کردن آن ندارید، بلکه تسلیم آن می‌شوید. سرانجام، اضطراب از میان می‌رود و ناراحتی شما درمان می‌گردد.

هراس سالم ناشی از برداشت درست از خطر است. بعضی از هراسهای سالم ممکن است شما را زنده نگه دارند. اما اضطراب عصبی هیچ اقدام مفیدی برای شما دربرندارد زیرا در رابطه با هیچ خطر واقعی نیست.

شناخت‌درمانی مبتنی براین نظریه است که هرنوعی از اندیشه یا شناختاحساسات معینی را صورت خارجی می‌بخشند.

در واقع، در مواقعی من اضطراب را بیماری خوب بودن می‌نامم. اگر یکصد نفر انسان مشوش را به من نشان دهید، برایتان ثابت می‌کنم که با یکصد نفر از بهترینها و خوب‌ترینها روبه‌رو بوده‌اید.

فرض الگوی احساسات پنهان براین است که «خوب بودن» علت همه اضطرابات است. در واقع، در مواقعی من اضطراب را بیماری خوب بودن می‌نامم. اگر یکصد نفر انسان مشوش را به من نشان دهید، برایتان ثابت می‌کنم که با یکصد نفر از بهترینها و خوب‌ترینها روبه‌رو بوده‌اید.

دکارت، فیلسوف فرانسوی، زمانی گفت: «فکر می‌کنم، پس هستم.» روشها و فنون ارائه شده در این کتاب مبتنی برنقطه‌نظری متفاوت از سخن دکارت هستند. «فکر می‌کنم، پس می‌ترسم.» به عبارت دیگر، اضطراب، ناشی از اندیشه یا شناختهای شما هستند.

اگر انتقاد مشخص باشد، هرگز نمی‌تواند شما را افسرده یا مضطرب سازد. زیرا یا کاملا معتبر و درست است، یا به کلی بی‌معناست

کیم با غولی که از آن می‌ترسید روبه‌رو شد و دانست که این غول دندان ندارد.

من از روشی استفاده کرده بودم که به آن اصطلاحآ غرقه‌سازی می‌گویند. به جای اینکه از آنچه می‌ترسید اجتناب کنید، به عمد و قصد خود را در معرض آنچه از آن واهمه دارید قرار می‌دهید و می‌گذارید تا در اضطراب غرق شوید. با اضطراب خود نمی‌جنگید و سعی برکنترل کردن آن ندارید، بلکه تسلیم آن می‌شوید. سرانجام، اضطراب از میان می‌رود و ناراحتی شما درمان می‌گردد.

مرحله شماره ۱. حادثه ناراحت‌کننده. در بالای برگه روحیه روزانه حادثه‌ای که شما را ناراحت می‌کند، بنویسید. می‌توانید هرلحظه که از چیزی یا کاری مضطرب شدید، این کار را بکنید. مرحله شماره ۲. احساسات. دور کلماتی را که احساس شما را در لحظه توصیف می‌کند، دایره بکشید. به هر احساس براساس مقیاس صفر درصد (ابدآ) تا ۱۰۰ درصد (خیلی زیاد) امتیاز بدهید و آن را در ستون «% قبل» بنویسید. مرحله شماره ۳. افکار منفی. به افکار منفی مرتبط با هراحساس اشاره کنید. قبلا از خودتان بپرسید: «وقتی احساس گناه می‌کنم، در چه فکری هستم؟ چه فکری از ذهنم عبور می‌کند؟» یا «وقتی مشوش هستم، به خودم چه می‌گویم؟» برای مثال، اگر احساس کنید که افسرده هستید، ممکن است به خود بگویید که من بی‌ارزش و دوست نداشتنی هستم.