بریده‌هایی از کتاب بازی بی‌نهایت

پرسش «چه چیزی برای من بهتر است»، از یک طرز فکر محدود می‌آید. اما پرسش «چه چیزی برای ما بهتر است»، محصول تفکر نامحدود است.

تداوم مهم‌تر از شدت است.

«مهم نیست چه تیمی می‌برد یا می‌بازد، بلکه مهم این است که چطور بازی کرده‌ایم»

او متوجه شده بود که در بازی نامحدود کسب‌وکار، گاهی اوقات اپل محصول بهتری دارد و گاهی اوقات یک کمپانی دیگر. آن‌ها نمی‌خواستند بهتر از مایکروسافت باشند؛ بلکه می‌خواستند نسبت به گذشتهٔ خودشان پیشرفت کنند.

در بازی‌های نامحدود، «بهتر شدن» بهتر از «بهترین بودن» است.

بازی‌های نامحدود، افق‌های زمانی نامحدودی دارند. و ازآنجایی‌که هیچ خط پایانی وجود ندارد، عملاً نمی‌توان انتهایی را برای بازی‌های نامحدود متصور شد و در آن‌ها، چیزی به‌عنوان «پیروزی» نداریم. در یک بازی نامحدود، هدف اصلی این است که در بازی بمانید و به حضور خود تداوم ببخشید.

چطور می‌توانید در اکثریتِ قابل توجهی از نبردها پیروز شوید و تلفات زیادی به دشمن خود تحمیل کنید، اما کماکان جنگ را ببازید؟!

«بچه‌ای فوت کرد که تنها سه سال داشت. مادرش جسد او را داخل یک شیشه گذاشت و هر روز تکه‌ای از بدن او را می‌برید تا فرزند دومش را سیر کند.»

هیچ کدام از ما دوست نداریم روی سنگ قبرمان تصویری از مانده حساب بانکی‌مان هک شود. بلکه می‌خواهیم به‌خاطر آنچه برای دیگران انجام دادیم به‌خاطر آورده شویم. مادری فداکار. پدری با محبت. دوستی وفادار. خدمت کردن به نفع بازی است. در بازی بی‌نهایتِ زندگی، فقط یک حق انتخاب داریم؛ اینکه چطور بازی کنیم.

همانطور که هنری فورد گفت: «کسب‌وکاری که به جز پول خروجی دیگری ندارد، یک کسب‌وکار ضعیف است».

هر رهبری که خواهان به‌کارگیری یک طرز فکر نامحدود است، باید از ۵ اصل اساسی پیروی کند: - طرح یک هدف آرمانی - تشکیل تیم‌های مبتنی بر اعتماد - مطالعه روی رقبای ارزشمند - کسب آمادگی برای انعطاف‌پذیری وجودی - نمایش شجاعت لازم برای رهبری

یک دیدگاه نامحدود، باعث می‌شود که تمرکزمان صرفاً بر عملکرد سایر کمپانی‌ها نباشد و به یک چشم‌انداز بزرگ‌تر توجه کنیم.

در یک بازی محدود، زمان مسابقه به پایان می‌رسد و بازیکن‌ها زنده می‌مانند تا در روزی دیگر، به بازی خود ادامه دهند (مگر اینکه پای یک دوئل در میان باشد). اما در بازی نامحدود، عکس این موضوع صدق می‌کند. بازی نامحدود ادامه می‌یابد و این بازیکن‌ها هستند که زمانشان به پایان می‌رسد و نه خود بازی.

یکی از مهم‌ترین وظایف رهبر ایجاد رهبران جدید است

بازی کسب‌وکار هیچ خط پایانی ندارد.

داشتن یک روش محدود در فرزند پروری یعنی اینکه هر کاری را که بتوانیم انجام دهیم تا مطمئن شویم که کودک ما نه تنها بهترین چیزها را در اختیار دارد، بلکه در هر کاری هم بهترین است. یک استاندارد تقریبا عادلانه این است که «به کودکمان کمک کند در زندگی پیشرفت نماید». اما اگر استراتژی اصلی طرز فکر محدود باشد، به‌جای اینکه ببینیم آیا فرزندمان واقعا در حال یادگیری یا رشد به‌عنوان یک انسان هست یا نه، بیشتر درگیر جایگاه و موقعیت او خواهیم شد.

رهبرانی که طرز فکر نامحدود دارند، به دنبال کارکنان، مشتریان و سرمایه‌گذارانی می‌روند که همگی برای هدف آرمانی سازمان اشتیاق داشته باشند. دقیقاً به همین دلیل است که می‌گویند در هنگام استخدام کارکنان، «آن‌ها را متناسب با فرهنگ سازمان استخدام کنید، چون برای آموختن مهارت‌ها همیشه وقت هست.»

در سازمان‌هایی که تنها به دنبال اهداف محدود هستند، شاید برخی از روزها از کارمان راضی باشیم، اما هیچ‌گاه عاشق شغلمان نمی‌شویم. اما اگر برای یک سازمانِ با اهداف آرمانی کار کنیم، امکان دارد برخی از روزها از کارمان راضی نباشیم، اما همواره عاشق شغلمان خواهیم بود

بنا به گفتهٔ کارس، ازآنجایی‌که بازیکن‌های محدود به یک نقطهٔ پایان فکر می‌کنند، دوست ندارند غافلگیر شوند و از هرگونه اختلال می‌ترسند. چیزهایی که نمی‌توانند پیش‌بینی یا کنترل‌شان کنند، موجب اختلال در برنامه‌هایشان می‌شود و احتمال شکست آن‌ها را افزایش می‌دهد. اما بازیکن نامحدود انتظار غافلگیری را دارد، حتی از آن لذت می‌برد و آمادهٔ تحولات ناشی از این غافلگیری‌ها است. این بازیکن‌ها شرایط آزاد و بی‌قانون بازی را درک می‌کنند و هرگونه احتمالی که بتواند موجب بقای آن‌ها در بازی شود را می‌پذیرند.

در بازی‌های محدود، همواره یک آغاز، میانه و پایان خواهیم داشت. اما در بازی‌های نامحدود، بازیکنانی معلوم و نامعلوم شرکت دارند. هیچ قانون دقیق یا از پیش تعیین‌شده‌ای وجود ندارد.