بریده‌هایی از کتاب بازی بی‌نهایت

در سال ۱۹۱۲، کُداک به اولین کمپانی دنیا تبدیل شد که بسته به عملکرد کمپانی، سود سهام را در اختیار کارکنانش می‌گذاشت و چند سال بعد نیز امتیاز خرید و فروش سهام را منتشر کرد.

صرف‌نظر از میزان موفقیت‌های ما در دوران حیات، تاکنون پیش نیامده که پس از مرگِ یک فرد، از او به‌عنوان برندهٔ زندگی یاد کنند

رهبران بزرگ همان‌هایی هستند که تفکری فراتر از «کوتاه‌مدت» در مقابل «بلندمدت» دارند، همان‌هایی که می‌دانند موضوع، فصل بعدی یا انتخابات بعدی نیست، بلکه نسل بعدی است. رهبران بزرگ، سازمانشان را طوری پیش می‌برند که موفقیتی حتی طولانی‌تر از طول عمر خودشان کسب کند. و وقتی این‌کار را کردند، مزایای آن –برای ما، برای کسب‌وکار و حتی برای سهامداران– فراتر از حد تصور خواهد بود.

باید درک کنیم که آن‌ها نیز مانند همه انسان‌های دیگر آمال، ترس‌ها، ایده‌ها و نظراتی دارند و در نهایت می‌خواهند احساس کنند که مفید و مهم‌اند.

دلیل وجود حکومت، خدمت به مردم عادی است

اگر یک شرکت بزرگ ورشکست شود، به این معنی نیست که بازی به پایان رسیده یا شرکت دیگری برنده بازی شده است. بازیکنان باقی مانده در زمین بازی، می‌دانند که شرکت‌های دیگری ظهور می‌کنند و جوانترها نیز به این صنعت خواهند پیوست.

خود فریبی ما آدم‌ها هزاران راه هوشمندانه برای توجیه رفتارمان و فریب دادن خودمان داریم به‌گونه‌ای که فکر کنیم تصمیمات غیراخلاقی و سوال‌برانگیزمان منصفانه و منطقی‌اند.

اراده توسط فرهنگ شرکت ایجاد می‌شود. برخلاف منابع که در نهایت محدود هستند می‌توانیم مقدار بی‌پایانی از اراده ایجاد کنیم.

مسئولیت کسب‌وکار این است که از اراده و منابع خود برای پیشرفت در راستای یک هدف بزرگتر از خود استفاده کند، از افراد و محیطی که در آن فعالیت می‌کنند، محافظت کند و منابع بیشتری تولید کند تا بتواند تا آنجا که ممکن است در بازی باقی بماند.

همانطور که هنری فورد گفت: «کسب‌وکاری که به جز پول خروجی دیگری ندارد، یک کسب‌وکار ضعیف است».

در بازی‌های نامحدود، «بهتر شدن» بهتر از «بهترین بودن» است.

هر هدف آرمانی، یک چشم‌انداز ویژه به‌سوی آینده‌ای است که هنوز وجود ندارد؛ آینده‌ای بسیار مطلوب که افراد با کمال میل در راه آن ایثار کنند و به پیشبرد چشم‌انداز تعیین شده یاری برسانند.

در بازی‌های محدود، شرکت‌کننده‌های مشخص و معلومی داریم. این بازی‌ها قوانین ثابتی دارند. و یک هدف از پیش تعیین‌شده هست که در صورت دستیابی به آن، بازی تمام می‌شود.

ما به‌عنوان گونهٔ بشر، به‌صورت طبیعی به‌دنبال راه‌حل‌های فوری برای مشکلات ناخوشایند، و در اولویت قرار دادن پیشرفت‌های سریع در راستای جاه‌طلبی‌های خودمان هستیم. تمایل داریم که دنیا را در چارچوب موفقیت‌ها و شکست‌ها، و برنده‌ها و بازنده‌ها ببینیم.

در بازی‌های نامحدود، بازیکنانی معلوم و نامعلوم شرکت دارند. هیچ قانون دقیق یا از پیش تعیین‌شده‌ای وجود ندارد. اگرچه یک سری رسومات و قوانین کلی دربارهٔ عملکرد بازیکنان وجود دارد، اما در این مرزهای گسترده و نامحدود، همهٔ بازیکنان می‌توانند به دلخواه خودشان عمل کنند. و می‌توانند هر زمان که خواستند، این رسومات را رعایت نکنند.

تمامی این آمارها به این پرسش ختم می‌شوند: چطور می‌توانید در اکثریتِ قابل توجهی از نبردها پیروز شوید و تلفات زیادی به دشمن خود تحمیل کنید، اما کماکان جنگ را ببازید؟!

این کارها را به‌خاطر وعدهٔ پاداش آخر سال انجام نمی‌دادیم؛ بلکه به این خاطر انجامشان می‌دادیم که احساس می‌کردیم در حال مشارکت در چیزی بزرگ‌تر از خودمان هستیم؛

برای ایجاد تیمی که عملکرد بالا داشته باشد، اعتماد مهم‌تر از عملکرد است!

«بخشی از ایمنی، توانایی پذیرفتن اشتباهات و استقبال از یادگیری است

به وجود آمدن حس اعتماد مستلزم این است که برای ابراز کردن افکار و نظرات خود احساس امنیت کنیم.