بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

چطور می‌شه آدم خوبی بود بی این‌که به چیزی اعتقاد داشت.

برخلاف انتظاراتی که از خانواده‌ی زیبایی که در آن بزرگ شده‌ام می‌رود، من یک آتش‌افروز هستم. یک رؤیابین، یک شیرزن، یک یاغی. از آن دست آدم‌هایی که تاریخ را تغییر می‌دهند. یک مجرم.

ذهنش بی‌قرار بود، بی‌رحم بود. دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند.

اما افسوس همه‌چیز آن‌طور که آدمی می‌خواهد نمی‌شود.

می‌توانستی برای خیلی‌ها نوری در تاریکی باشی. تو نمونه بودی. نمونه. و من تو را به بدترین شکل ممکن ناکام کردم.

من تو را از دست دادم، گت، چون مأیوسانه، مأیوسانه، عاشق بودم.

جانی می‌گوید: «تقصیر تو نیست. منظورم اینه، همه‌ی ما اون کار رو کردیم، همه‌ی ما روانی شدیم، باید مسئولیتش رو هم بپذیریم. تو نباید همه رو به دوش بکشی.» می‌گوید: «ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش.»

دوست‌ات دارم علی‌رغم رنجشم. هرچند که دیوانه هستی. دوست‌ات دارم علی‌رغم آن‌چه گمان می‌برم انجام داده باشی.

اما باید چیزهای بیشتری برای دانستن باشد. چیزهای بیشتری خواهد بود.

فکر می‌کنم این نمی‌تواند پایان باشد. نمی‌تواند حقیقت داشته باشد که ما دیگر هرگز باهم نخواهیم بود، نه زمانی که عشق ما چنین واقعی است. داستان می‌بایست پایان خوشی داشته باشد. اما نه. او درحال ترک‌کردن من است. صد البته، او پیش از این از دنیا رفته است. داستان خیلی وقت پیش پایان یافته است.

علی‌رغم همه‌چیز، ما بهشت‌مان را نجات ندادیم. برای همیشه از بین رفته است، اگر زمانی وجود داشت. پاکی آن‌را از دست دادیم، پاکی روزهایی پیش از آن‌که وسعت خشم خاله‌ها را بدانیم، پیش از مرگ مادربزرگ و زوال پدربزرگ.

او مچ من را با گاز پانسمان سفید بست و باور داشت زخم‌ها نیاز به مراقبت دارند. او روی دست‌های من نوشت و از افکارم پرسید. ذهنش بی‌قرار بود، بی‌رحم بود. دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند.

او فکر می‌کرد زخم‌ها نیاز به مراقبت دارند.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

بخشی از من می‌خواهد سرتاسر کف اتاق نشیمن خونریزی کند یا به چاله‌ای از اندوه بدل شود.

تمام رزهای بوته‌ی غمگین تنهایی را کندم و آن‌ها را یکی پس از دیگری به دریای خشمگین پرت کردم.

بعد کلتی کمری بیرون کشید و به سینه‌ی من شلیک کرد. روی چمن ایستاده بودم و افتادم. شکاف گلوله بازتر شد و قلبم از قفسه‌ی سینه‌ام به بیرون غلتید و روی بوته‌ی گلی افتاد. خون با ضرباهنگ از زخم بازم روان شد، بعد، از چشمانم، گوش‌هایم، دهانم. طعم شوری و شکست می‌داد. شرمِ قرمزِ روشنِ طرد شدن چمن جلوی خانه‌ی ما، آجرهای مسیر، پلکان ایوان را نمناک کرد. قلب من مانند ماهی قزل‌آلایی در میان گل‌های پونی بالاوپایین پرید.

تراژدی آن‌گونه که روی صحنه یا میان صفحات کتاب به پاپان می‌رسد در زندگی پایان نمی‌گیرد

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

دنیا رو اون‌طور که هست ببین نه اون‌طور که آرزو داری باشه