بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

البته که منم احساساتی دارم. ولی باید باهاشون چی کار کنم؟ هیچ راهی برای برگشتن به عقب وجود نداره، داره؟ هیچ راهی واسه اینکه همه چی مثل قبل بشه.

«من خودم بیشتر آدمی هستم که کلاً یه چیز رو می‌ذارم کنار. مردم دوست دارن همه چیز رو نبش قبر کنن، برای اشتباهاتشون غصه بخورن. فایدش چیه؟ دیگه کار از کار گذشته. وقتی اتفاق افتاده دیگه کاریش نمی‌شه کرد. تنها کاری که می‌تونی بکنی اینه که رهاش کنی و بری ـ و راه برگشتی هم برای خودت نذاری.»

مانند فیلم روز گراندهاگ که در آن بیل مری هر روز صبح که بیدار می‌شد در همان جهنم قدیمی بود

مردم مجبورن قبل از اینکه بفهمن دارن اشتباه می‌کنن مرتکب اشتباهات خودشون ـ بعضی وقت‌ها اشتباهاتی بزرگ ـ بشن. مشکل اینجاست، که معمولا خیلی دیر این رو می‌فهمن، و همه چیز سر یه نفر دیگه خراب میشه.

خنده‌داره که چه چیزهایی رو میتونی با نگاه‌کردن به گذشته بفهمی.

وجدان کاری چیزی نیست که تو فقط تو یه سری از قسمت‌های زندگی‌ات داشته باشی و در بقیه قسمت‌ها نه. تو یا داریش، یا نداریش.

وقتی داری بر اساس قرارداد نویسندگی می‌کنی، زمانی که در اختیار داری خیلی کمتر از اون چیزیه که بتونی بهترین کلمات رو انتخاب کنی. ضرب‌العجل‌ها واقعی هستند، و اگر تو می‌خوای که همچنان برای نوشتن کتاب بهت پولی بدن، باید با اون‌ها با احترام برخورد کنی. اینجا مسئله پیدا کردن مرز میان بازدهی و وجدان کاریه و بعد رد شدن از اون. دقت بالایی نیاز داره.

«من فقط فکر می‌کنم که اگه آدم قراره صد هزار تا کلمه روی کاغذ بیاره، باید برای انتخاب کلمهٔ مناسب وقت بگذاره، نه اینکه هر کلمه‌ای که دم دستش بود رو سریع بنویسه. تو نویسندگی باید از کیفیت حرف زد نه کمیت.»

نیاز جامعه به لذت بردن از رنج کشیدن دیگرانه. آسیب‌های انسانی مهم تلقی نمیشه.

آدم‌های ناامید دست به کارهای ناامیدانه می‌زنند.

عشق حقیقی و خوشحال بودن تا ابد برای قصه‌ها است - و اینکه گاهی‌اوقات مرز میان قورباغه و شاهزاده بسیار نامشخص است.

هیچ چیزی وجود نداره که یه کم کافئین و یه کم کانسیلر نتونه درستش کنه.

خودش را برای چیزهایی سرزنش می‌کرد که حتی ذره‌ای هم مقصر آن‌ها نبود

«من قضاوت نمی‌کنم، کریستی- لین.» «نمی‌کنی؟» «فقط... با دقت نگاه می‌کنم.»

حقایق ممکنه خیلی تلخ باشن، اما همچنان حقیقتن. وانمود کردن به اینکه وجود ندارن، هیچوقت جواب نمیده.

اون‌ها خیانت می‌کنن چون جای خالی یه چیزی رو توی خودشون احساس می‌کنن، واسه چیزی رو که می‌خوان بدست میارن و مال خودشون می‌کنن، چون نیاز دارن که کل اون جای خالی رو پر کنن.

بعضی وقت‌ها یه چیزایی پیش میاد، چیزایی که دست ما نیستن. چیزایی که حسابی زمینمون می‌زنن. و بلندشدن اصلاً کار آسونی نیست.

«تو همیشه راجع به مردم بدترین حالت ممکن رو درنظر میگیری یا فقط درمورد من اینجوریه؟»

اینکه در میان کتاب‌ها ناپدید شود یک تسکین‌بود، مانند گم کردن خود در جنگل.

فکر می‌کنم ما هممون برمی‌گردیم به چیزای که میشناختیم. کشش بسیار قوی حس دلتنگی نسبت به گذشته.