بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

قسمت سخت کار همینه، که همه چیز رو بیاری روی صفحه، چیزهایی بیان کنی که تو رو می‌ترسونه، خرد می‌کنه، و کاملاً در هم می‌شکنه.

اون از اینکه فقط یه سری داستان معمولی که بر اساس رابطه و خشونت هستن بیرون بده تا به فروش برن خوشحال بود. هیچوقت هیچ حسی، هیچ چیزی از خودش توی کارهاش نبود.

اینکه بتونی به یکی دیگه بگی که کجای کارش اشتباهه به این معنا نیست که خودت توانایی انجام اون کار رو داشته باشی.

«نمی‌دونم. استفن ازون آدم‌های خاص و گیرا بود. همیشه خیلی به خودش مطمئن بود. و اون روزها، من از هیچی مطمئن نبودم. این... جذاب بود. و این استفن رو تبدیل به یه جای بی‌عیب و نقص برای مخفی‌شدن کرد.» «مخفی شدن از چی؟» کریستی- لین با بی‌تفاوتی به وید نگاه کرد. «از خودم. و جواب هم داد. روزی که زن استفن شدم، از کریستی- لین پارکر بودن دست کشیدم. واسه مدتی، باهاش مشکلی نداشتم. میگن نادونی مایهٔ سعادته، و فکر می‌کنم که بود، چون من هیچوقت به خودم زحمت ندادم که از خودم بپرسم که من اگه زن استفن نبودم کی می‌شدم.»

«مطمئن نیستم که اصلاً هیچوقت عاشقش بودم،»

حس خاصی نداشتم. نه خوشحال بودم. نه ناراحت. فکر می‌کنم، نشونه‌هایی هم وجود داشت، که زندگی‌مون خیلی دلخواه نیست، اما یه مشکل خاص هم واقعاً وجود نداشت. یه چیز تدریجی بود، متوجه منظورم می‌شی؟ بی‌سروصدا.

خیلی از افرادی که ادعایشان می‌شود که می‌خواهند حقیقت را بشنود درواقع به دنبال هر چیزی هستند به جز حقیقت.

کریستی- لین خیلی صریح گفت: «من خونواده نداشتم. فقط من بودم و مادرم.» «دو تا آدم نمی‌تونن یه خونواده باشن؟»

«آدم دلش واسه چیزی که هیچوقت نداشته تنگ نمی‌شه.»

قشنگه، نه؟ وقت بذاری تا به خاطر بیاری همهٔ این چیزها درمورد چیه، کلماتی رو که بلند خونده می‌شن بشنوی.

وقتی مشغول کار بودند هیچکدامشان حرفی نزدند، کریستی- لین اسفنج ظرفشویی در دست داشت، و وید پارچه، و در عین حال آرامش عجیبی در ریتم کارشان بود، نوعی رقص بالهٔ خانگی که برای وید خوشایند بود، برخورد تصادفی پهلوها، لمس انگشتان خیس یکدیگر. نه یک ارتباط جسمی ـ نه دقیقاً ـ اما به‌گونه‌ای صمیمی بود. لحظه‌ای ساده که به اشتراک‌گذاشته شده بود، آرامش ناشی از ایستادن شخصی دیگر در کنارش.

تو عقلت رو از دست ندادی. تو یه انسانی. و خیلی قوی‌تر از اون چیزی که خودت فکر می‌کنی. شاید دفعهٔ بعدی که خواستی خودت رو سرزنش کنی باید این حرف رو به خاطر بیاری.

تو کالج، کلمات همیشه آزادانه به کار برده می‌شد، اما تو روزنامه‌نگاری از توان نوشتاری کاملاً متفاوتی استفاده میشد.

بعضی وقت‌ها یه دید تازه تنها چیزیه که بهش نیاز داری.

من نمی‌خوام که دست به کار احمقانه‌ای بزنم، اما واقعاً می‌خوام کاری رو که درسته انجام بدم.

شاید باور نکنی، ولی من برای نظرات تو ارزش قائلم، حتی اگه همیشه باهاشون موافق نباشم.

من از اینکه مردم دلشون به حال من بسوزه خسته شدم. راستش، از اینکه انقدر دلم برای خودم هم بسوزه خسته شدم.

حقیقت این بود که وید نمی‌خواست داستان کریستی- لین را بداند. او می‌خواست خود کریستی- لین را بشناسد. بفهد که پشت آن چشم‌های فندقی محزون وقتی که کریستی- لین فکر می‌کرد کسی به او نگاه نمی‌کند چه می‌گذشت.

یادت باشه، اون‌ها فقط چند تا خاطره هستن. تا زمانی که خودت بهشون این اجازه رو ندی نمی‌تونن اذییتت کنن.

وقته اینکه بذاری خاطراتت بهت برسن. تو هیچوقت نمی‌تونی سریع‌تر از اون‌ها شنا کنی. چرا یه کم همراه با جریان آب حرکت نکنی تا ببینی چه اتفاقی می‌افته؟