بریده‌هایی از کتاب بعد از آنا

«چه می‌شد اگر» ها فکرش را دائم مشغول کرده بود.

نوآ به این موضوع پی نبرده بود که وقت‌هایی در محاکمه قتل هست که هیچ اتفاقی نمی‌افتد، هرچند همه در اتاق دادگاه، در حالت حیات معلق مانده بودند.

تنها چیزی که بدتر از مادر بد بود، مادر فاقد صلاحیت، مثل او، بود. حتی حکم فاقد صلاحیت بودنش نیز از سوی دادگاه صادر شده بود.

«واقعاً می‌خوام وارد زندگی‌م بشه. متنفرم از اینکه نیست. از علتش هم متنفرم.»

«مثل نجیب‌زاده‌ها رفتار می‌کنی.» «مثل شوهرا و پدرا رفتار می‌کنم.»

«پای جونت در میونه.» «فقط که نباید زندگی من رو در نظر گرفت. باید به فکر مگی و کیلب هم باشم.»

نوآ آرزو می‌کرد کاش می‌توانست زمان را به عقب برگرداند و از تمام تصمیماتش تا همان لحظه صرف‌نظر کند. اشتباهات بسیاری را مرتکب شده بود. زندگی‌اش مثل یک رشته ترقه در میهمانی باربکیو، منفجر شده بود، اثاثیه پاسیو را سوزانده و به داخل خانه گسترش یافته بود تا اینکه همه‌چیز که در گلوله آتشین عظیمی گرفتار آمده بود، خارج از کنترل، در آتش شعله‌ور می‌شد. تمام دنیایش نابود شد.

کاش می‌توانست به او بگوید که متأسف است، اما اگر هم می‌گفت، مگی حرفش را باور نمی‌کرد؛ دیگر نه.

او همچنان سرش را پایین گرفته بود و احساساتش را پنهان می‌کرد. طولی نکشید که احساساتش را از خودش نیز پنهان می‌کرد، مثل همان لحظه.

چشمانش را بست و از احساس گرمای خورشید روی صورتش، نشستن کنار خانواده‌اش و احاطه شدن با زیبایی طبیعت شادمان بود. مگی پی برد که اگر می‌دانستیم گنجینه‌های زندگی کجا پنهان شده‌اند، زندگی چندان لذت‌بخش نمی‌بود. گاهی باید آن‌ها را جستجو می‌کردی. گاهی باید بخاطرشان می‌جنگیدی و گاهی درست جلوی پاهایت بودند. درهرحال، آن‌ها منتظر بودند. منتظر تو.