بریده‌هایی از کتاب سطح عمیق

برای برخی دانشگاه‌ها، مرغ همسایه غاز است و آنها به تأمین تجهیزات خود از خارج کشور مشتاق‌ترند. این در حالی بود که در فرایند خریدهای خارجی، هم در انتقال وجه و دریافت محصول، و هم در گرفتن خدمات پس از فروش با مشکلات جدی مواجه می‌شدند.

اولین حضور جدی ما در نمایشگاه نانو درس بزرگی را برای من به همراه داشت؛ این‌که نمایشگاه، دروازه اصلی ورود به بازار است و با هیچ گزینه دیگری قابل قیاس نیست؛ رصد توانمندی رقبا، شناسایی شبکه متخصصان، شناخت مشتریان و ارتقای جایگاه شرکت در نظر آنان، همه و همه تنها با حضور مستمر در نمایشگاه‌های تخصصی امکان‌پذیر بود. لذا از آن به بعد تصمیم گرفتم تا با اهتمام هرچه تمام‌تر، در رویدادها و به‌خصوص نمایشگاه‌های مرتبط حضور داشته باشم.

همه‌جا دفترچه‌ام را به‌همراه داشتم تا اگر ایده جدیدی به ذهنم رسید، بالافاصله آن را ثبت کنم. تا جایی که این دفترچه در میان اهالی فامیل معروف شد! حتی گاهی خواهرزاده‌هایم مرا دوره می‌کردند و به «دفتر نقاشی» دایی‌شان که به زعم آن‌ها جز «دیگ و قابلمه» چیز دیگری در آن ترسیم نشده بود می‌خندیدند. من هم با خنده آن‌ها می‌خندیدم و البته روز به روز به طرح مورد نظرم نزدیک‌تر می‌شدم.

مطابق آیین‌نامه‌های مرکز رشد، شرکت‌های مستقر حدود دو تا سه سال فرصت داشتند تا ایده‌های خود را به مرحله تجاری و بازدهی برسانند. در پایان این دوره، شرایط همکاری شرکت با مرکز رشد بر اساس نتایج به دست آمده تغییر می‌کرد؛ با گذشت هر سال، هزینه دریافتی توسط مرکز رشد افزایش می‌یافت تا شرکتها کم‌کم بتوانند در خارج از مرکز رشد روی پای خود بایستند و در پایان دوره، از مرکز رشد خارج شده و فرصت را در اختیار شرکتهای نوپای دیگری قرار دهند.

شور و شوق دانشجویان حاضر در جلسات، شوق ادامه تحصیل را در من شعله‌ور کرد تا به جای تماشاچی بودن، خود نیز به بخشی از جریان سیال دانش محفل تبدیل شوم.

به این نتیجه رسیده بودم که ارزش زمان، با هیچ چیز دیگری قابل مقایسه نیست. به خصوص برای من که افق‌های بلندتری را در پیش روی خود می‌دیدم و نمی‌خواستم در سطح یک قطعه‌ساز متوقف شوم

شرایط، با زمان ابتدای کار فرق کرده و با افزایش میزان سفارشات، سود حاصل از صرفه‌جویی در زمان، بیشتر از سود حاصل از ساخت قطعات شده بود.

پروژه به من آموخت که در محاسباتم صبور باشم و محتاط‌تر گام بردارم. پس از آن یاد گرفتم ابتدا گلوگاه‌ها و قسمت‌های دشوار هر پروژه را شناسایی کنم. سپس بررسی کنم که در صورت عدم دستیابی به آن قسمت، چه پیش خواهد آمد.

فکر می‌کردم به پختگی کامل رسیده‌ام و می‌توانم تصمیمات درستی بگیرم و راه را از بی‌راهه تشخیص دهم.

در آیینه‌های معمولی، نور باید ابتدا از شیشه عبور کرده و سپس به سطح منعکس‌کننده ـ مانند جیوه یا نقره ـ برخورد کند. سپس دوباره از شیشه عبور کرده و منعکس شود. هر بار که نور از یک محیط به محیط دیگر وارد می‌شود، مقداری از آن در جهتی غیر از جهت مطلوب منعکس می‌شود و درصدی از آن هم جذب می‌شود. اما آینه‌های لیزر باید به صورتی ساخته می‌شدند که نور، مستقیماً با ماده منعکس‌کننده ـ مثلاً طلا یا نقره ـ برخورد کرده و بدون ورود به قطر شیشه، منعکس شود.