بریده‌هایی از کتاب سطح عمیق

توانایی‌های علمی در حصار تنگ نمرات درسی نیست.

آن روزها به این می‌اندیشیدم که عدم موفقیت در انتقال به دانشگاه اصفهان از الطاف خداوند بوده است. چرا که حضور در دانشگاه شریف، هم زمینه آشنایی و ازدواج با همسرم را فراهم کرده بود و هم می‌توانست فرصت‌های شغلی بسیار بهتری را به دنبال داشته باشد.

فهمیده بودم که باید عاقلانه‌تر ریسک کنم و هرگز با دو پایم عمق رودخانه را اندازه نگیرم!

برای ثبت‌نام در پژوهشکده نانو می‌بایست معدل مقطع لیسانس داوطلبین ـ بدون احتساب نمره پروژه پایانی ـ بالاتر از ۱۵ می‌بود. این در حالی بود که من توانسته بودم در این مقطع با معدل ۱۴.۹ فارغ‌التحصیل شوم. همین اختلاف ناچیز مرا در غربال اولیه پذیرش گیر انداخت. همچون کوه‌نوردی که به قله صعود کرده اما پرچم را در کوهپایه جا گذاشته است، مبهوت ماندم.

تجربه همکاری با فنوم به من نشان داد که حداقل در کالاهای فناورانه، صرف مزیت قیمت و یا حضور پراکنده و غیرمستمر در نمایشگاه‌های بین‌المللی نمی‌تواند راهگشای صادرات باشد. بلکه فراتر از تمام عوامل، اثبات اعتبار و قابلیت اعتماد است که می‌تواند رابطه تجاری بلندمدتی را رقم بزند.

حالا می‌شود با احتیاط سر را بالا گرفت؛ اما نه برای تماشای مانور بی‌پاسخ موشکها و جنگنده‌های دشمن در آسمان شهر؛ بلکه برای حس لحظه‌ای که دانشجوی وطنی، سرپوش دستگاه آزمایشگاهی‌اش را برمی‌دارد و در گوشه‌ای از آن، نامی از کشورش را به چشم می‌بیند.

می‌شود کارهای بزرگتری انجام داد؛ مشروط بر آنکه جوانان وارد میدان عمل شوند. به شرط آنکه پیشکسوتان، راهنمایی و پشتیبانی این استعدادها را فریضه خود بدانند

وجود تحریم‌ها هر بار، دست شرکت‌های خارجی را از دست ما جدا می‌کرد و مانع از شکل‌گیری همکاری مستمر می‌شد؛ هر بار که معامله‌ای صورت می‌گرفت، در ارسال محصول و عمدتاً در دریافت پول دچار مشکل می‌شدیم. لذا طرف‌های خارجی، از همکاری با ما منصرف شده و عطایش را به لقای آن می‌بخشیدند.

متوجه شدم اولین تصویری که مشتری از شرکت تولیدکننده به ذهن می‌سپارد، نقش تعیین‌کننده‌ای بر استمرار همکاری‌ها دارد.

آن‌چه همکاری تجاری را تداوم می‌بخشید، تعهد تولیدکننده به رفع دغدغه‌های حال و آینده مشتری بود.