بریده‌هایی از کتاب سفر عشق

حکمتی دارد از جنس تجدید عهد و پیمان با اهل بیت؛ خاصه با سیدالشهدا (ع)، عبرت گرفتن برای جلوگیری از تکرار تاریخ، یا به نوعی یک آمادگی تشکیلاتی به منظور سامان‌دهی جمع شیعیان و شاید تمهید و مقدمه‌ای برای یک قیام و یا بهانه و فرصتی برای متحد کردن و یک صدا کردن جمع شیعه، که همیشه از سوراخ تفرقه گزیده شده و می‌شود».

حدیث منقول از امام عسگری (ع) که در آن «علامات المومن» را پنج چیز می‌شمرند؛ که یکی از آن‌ها «زیارت اربعین» است

دردی که در راه دوست بر جان عاشق وارد می‌شود از هزار درمان نزد او محبوب‌تر است

عاشقان، هبوط را از عنایات جلالیه معشوق می‌دانند که می‌راند تا بخواند، دور می‌کند تا نزدیک‌تر سازد، رخ در نقاب می‌کشد تا جان دلسوختگان و محبان را شیداتر و آشفته‌تر و بی‌قرارتر نماید؛

ناسوت، عرصه‌ی تزاحمات و تعارضات و ناهمخوانی‌ها و بی‌کسی‌ها و در جمع تنها بودن‌ها و گرفتاری‌ها و ناملایمات و کشاکش‌ها و کشمکش‌ها و قال و مقال‌هاست. راه برون رفت از این ورطه نیز همتی است جانانه و کوششی مجدّانه و عزمی مردانه برای رهایی و بال گشودن در ملکوتی که نسیم روح‌بخش آن، جلای تازه‌ای به جان می‌دهد و در آن خبری از هیاهوها و جیغ و جارهای ناسوت نیست؛ ملکوت یکپارچه سکوت است و بس. سکوتی که سرشار از سخن است. باید از ناسوت وارهید؛ وگرنه در گرداب روزمرگی آن غرق خواهیم شد. ناسوت باتلاقی است که هر آن کس را که اندک تعلقی بدان باشد در کام خود می‌کشد.

آه یک واژه‌ی ساده نیست، یک گرفتگی در مجرای تنفس نیست؛ آه ماحصل دردها و غربت‌ها و شکایت‌هایی است که وقتی در یک کلمه جمع می‌شوند به آه تبدیل می‌گردند

عشق، آزاد می‌کند و گرفتار می‌کند، می‌سوزاند و می‌سازد، شادی می‌بخشد و غم به بار می‌آورد، غم نثار می‌کند و شادکامی از آن به ثمر می‌رسد، با دست پس می‌زند و با پا پیش می‌کشد؛ و این همه از عجایب عشق است.

از کربلا گفتن و از کربلا شنفتن، نه برای تأسف خوردن بر حال «اشباه الرجال» سال ۶۱ هجری و نه برای غبطه خوردن به حال آن ۷۲ تفر، بل برای آن است که عبرت‌های عاشوراء را دریابیم و مگذاریم که ولیّ خدا باز تنها بماند