بریده‌هایی از کتاب سفر عشق

هر جا دلت گرفت، کمی محتشم بخوان هِی در میان گریه بگو جان، بگو حسین

شیخ محمود می‌گفت: «صاحب منزلی را که در آن آش می‌پختند دیدم، که به مغازه‌دار محل می‌گفت: رشته‌اش رو بزن به حساب. یعنی این‌ها این‌قدر با مرام‌اند که با مقروض کردن خودشان، زائران حضرت (ع) را اطعام می‌کنند».

فضای حسینیه پر شده بود از اشک‌های شوق و آه‌های حسرت. اشک شوق مسافران و زائران و آه حسرت آن‌ها که توفیق زیارت در این موسم را نیافته بودند.

پر از هراس و امیدم که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست!

«سفینه النجاه» حسین (ع) از سایر زورق‌ها امن‌تر و به سوی ساحل نجات، شتابان‌تر است.

«آقا، شما را به خدا قسم سلام ما را هم به حضرت (ع) برسان. بفرمایید که یک عده به زائران شما چای دادند و از آن‌ها پذیرایی کردند.»

حبیب بن مظاهر هنگام رفتن به کربلا در دکان عطاری با مسلم بن عوسجه روبرو شد. از او پرسید: کجا می‌روی؟، مسلم گفت: حنا می‌خرم تا به حمام بروم. حبیب گفت: الان زمان این کارها نیست؛ از سیدالشهداء (ع) نامه رسیده و باید رفت. مسلم تا شنید، حتی به خانه نرفت؛ و راهی کربلا شد!

رسول خدا (ص) به امام علی (ع) فرمودند: «خداوند قبر تو و فرزندانت را از بقعه‌ها و باغ‌های بهشتی قرار داده و قلوب بندگان برگزیده و نجیب خود را به سوی شما متمایل ساخته است، به گونه‌ای که در راه شما شکنجه و آزار و تحقیر را متحمل می‌شوند، ولی قبور شما را آباد می‌کنند و به عنوان تقرب به خداوند و دوستی پیامبرش (ص) فراوان به زیارت آن قبور می‌آیند. آنان اختصاص یافتگان به شفاعت من‌اند و در حوض کوثر بر من وارد خواهند شد و مرا در بهشت ملاقات خواهند نمود».

و شگفتا که آدمی در می‌ماند که به خاک تعلق دارد یا به افلاک؟ به خاکی که از آن سرشته شده، یا به روحی که در وی دمیده شده؟

بهانه و فرصتی برای متحد کردن و یک صدا کردن جمع شیعه، که همیشه از سوراخ تفرقه گزیده شده و می‌شود».