بریده‌هایی از کتاب اپلای

خودم هم فهمیده‌ام که دو زمانه شده‌ام. گاهی متوکل، گاهی متوقف. زمانه‌های توقفم وقتی است که توکلم را اصلاً به میدان نمی‌آورم

بحث می‌رود سر مشکلات جوان‌ها. انگار غیر از مادیات هیچ وجههٔ دیگری از ما قابل رؤیت نیست. یعنی اگر خانه داشته باشیم و یک ماشین و کار؛ جزء خوشبخت‌ها هستیم. اما اگر مستاجر باشیم و دوچرخه‌سوار و دنبال کار، بدبختیم. این نظریهٔ اومانیست‌ها چه بود که به جان همه افتاد؛ انسان را تعریف کرد در وادی مادیت.

زندگی که فقط راه هموار نیست. نفس‌گیری‌هایش است که ظرفیتت را بالا می‌کشد و آدمیتت را به سنجش می‌گذارد.

خاصیت شوری‌های دنیا همین است. خوشی‌ها را در چشم تو بزرگ می‌کند. تو را بزرگ نمی‌کند! به جای عقل و فهم و عشق، پر می‌شوی از غرور و لذت که زود تمام می‌شود. بی‌مزه هم می‌شود. بی‌چاره می‌شوی و می‌روی دنبال لذت دیگر و لذت دیگر. تهش فقط حسرت و حرص به دلت می‌نشاند.

گاهی در زندگی بایدهایی هست که ضرورت ندارد باشد، یعنی این‌قدر مهم نیست که اگر نبود، نیست و نابود شوی

دارم مطمئن می‌شوم که در دنیا خبری نیست. فقط سر و صداها آن‌قدر زیاد است که تو فرصت نمی‌کنی این را بفهمی!

حس مزخرف به هیچ درد نخوردن را باید از بین برد.

ما براشون بازار مصرفیم!

پست‌فطرت. قبول ندارم فطرت‌ها ایراد دارد. انسان خودش همه‌چیز را مشکل‌دار می‌کند.

سینا می‌گفت برای پروژه‌هایشان، مغز و استعداد ما مغتنم‌ترین فرصت است، اما برای مدیریت کردن عقل بشری، ما جهان سوم محسوب می‌شویم! پشت پنجره نگهت می‌دارند اندازه‌ای که خودشان از وجودت استفاده کنند.

چه حس بدی! وقتی توی موزه‌های اروپایی‌ها، دار و ندار خودت را می‌بینی. آثار تمدن قدیم ما ارزشمند می‌شود، می‌دزدند و در موزه نگهداری می‌کنند و ما بی‌تمدن قلمداد می‌شویم. تمدن ما ناگهان هیچ می‌شود!

لذت باید اختصاصی باشد، انفرادی باشد، هزار چشم او را نظاره نکرده باشند. لذت نباید کوتاه و دم دستی باشد که با دومن آرایش و سه من موی رنگ کرده و هیچ دست لباس التماس کند که توجه ببیند. لذت باید مُشک باشد و عطرش از وجودش تراوش کند. لذت باید مدهوشت کند نه این‌که تازه قوای جسمانی را به هوش بیاورد و گند بزند.

اگر مقابل یک قلدر، ضعیف باشی، می‌بازی. اما اگر قوی ظاهر شوی حتماً خرابش می‌کنی.

روابط درسی دخترها و پسرها روال عادیش را دارد! اما حالا متوجه شده بودم که اصلاً هم عادی نیست. پشت‌بندش خیلی اتفاق‌ها ممکن است بیفتد. حداقل درگیری ذهنی است و زیروبم خودش را دارد و دل‌های زیادی را زیرورو می‌کند

چرا آمریکا پنجاه میلیون گرسنه داره چرا انگلیس نه میلیون از بیست میلیون جمعیتش تنها و افسردن. اونوقت یه جوری کشور ما رو نشون می‌دن و مشکلات رو زیر ذره‌بین می‌ذارند که انگار هر چه بدی است این‌جا است و کل دنیا آباد است.

هرچه بیشتر به دنبال راحتی بروی ناراحت‌تر می‌شوی. چون عادت کرده‌ای به راحتی. یک لحظه که راحتی‌ات برود؛ برای هزار لحظه ناراحت می‌شوی.

همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

به جای این بگه غربیا از اول این نبودند تلاش کردند این شدند. شما هم یه دسته جوون با استعداد ایرونی، برید نیاز کشور خودتون رو دربیارید و برطرف کنید. چه‌طور ما برای آباد کردن کشورمون چلاقیم اون‌وقت برای راه اندازی پروژه‌های اروپا و آمریکا برترین‌هاییم. همون که اون‌جا توی فست‌فودی زمین طی می‌کشه، این‌جا دنبال میز و صندلی اداریه!

بعدم زندگی خودمه می‌خوام به گند بکشمش. من مردهٔ این مدل استدلال‌ها هستم. همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

به اتفاقات تلخ اطرافت گاهی به شکل تفریح نگاه کن تا بتوانی فراموشش کنی. همیشه همهٔ دنیا این‌قدر مهم نیست که به خاطرش خودکشی کنی یا حرص بخوری. بند ناف است؛ قیچی کن و بینداز دور! دنیای جدید بزرگتری هم هست.