بریده‌هایی از کتاب اپلای

می‌دونی وحید دربارهٔ شما دوتا چی می‌گه؛ اَنکَحتُ و زَوجت میثم و سوسن! میثم خبری نیست که؟ غلط کرده وحید با تو. شهاب با اذیت‌هایش کمی چراغ قرمز را برایم

سه‌شنبه‌ها با موری فریاد تشنگی روحی انسان است.

ته دل گاهی یک چند قلپی خون است که فقط با انگیزه جابه‌جا می‌شود. اگر همهٔ خون با پمپاژ پر و خالی می‌شود، این چند قلپ فقط گیر چند کلمه، یک نگاه یا یک خوش‌آمد است. جوابش را دادم که: «خوبم.» همین. هرچند قلپ‌های خون را ظاهراً کنترل کردم، اما بابش باز شده بود دیگر.

تحقیق هم‌چنان بود و زمان را ما مدیریت نمی‌کردیم بلکه با مدیریت زمانه پروژه را جلو می‌بردیم.

لذتی که به آغوشی بیاید که خدا نخواهد به خیانتی هم می‌رود.

خودمان باید عاقل باشیم و تن به هر بی‌شعوری ندهیم.

ایران هتل نیست که تا بهت خدمات می‌دن بمونی، نخواستی حساب نکرده یه فحشم بدی و بری، وطنه!

اگر مقابل یک قلدر، ضعیف باشی، می‌بازی. اما اگر قوی ظاهر شوی حتماً خرابش می‌کنی.

اربابی کنید برای عالم، نوکری کنید برای خدا! خدا همه‌چیه بابا جون!

اینا همش برای یکی‌دو ساعتِ

زندگی که فقط راه هموار نیست. نفس‌گیری‌هایش است که ظرفیتت را بالا می‌کشد و آدمیتت را به سنجش می‌گذارد.

زندگی رو سخت بگیری، سخت هم جلو می‌ره!

اگر فیزیک نمی‌خواندم حتماً فلسفه را انتخاب می‌کردم تا فلسفهٔ بودن بگویم، یا شاید هم لوازم آرایشی‌فروش می‌شدم و فلسفهٔ اصالت رنگ‌ها؛ رنگ نگاه‌ها، رنگ کلام‌ها، رنگ هوس‌ها و حس‌ها و رنگ دنیا را می‌گفتم تا بگویم به همین راحتی که با رنگ می‌پوشانید، به همین راحتی رنگتان می‌کنند.

پدر گاهی تذکر می‌داد که هم صبر کردن یاد بگیر. هم کمک بده دیگران صبور بشوند و هم رابطه‌ات را با دیگران خوب کن. دوستانت باید زیاد باشند. باید دوست باشی.

زندگی دو نفره و خانوادگی بر مبنای علم آکادمیک جلو نمی‌ره. بر اساس مرد و زن بودن است.

این‌جا یک پنجره برایت باز می‌کنند تا لذت را نشانت بدهند، اما هیچ‌وقت از در خانه راهت نمی‌دهند. همیشه همان پشت پنجره می‌مانی با همان بهرهٔ اندک. غریبه‌ای همیشه؛ نه اهل خانه!

انسانی به درد خدا می‌خورد که خودش را تربیت کرده باشد!

می‌گویم: یعنی چی که نشستین حرفایی که علیه دار و ندارتون می‌زنن رو می‌خونین. یه روز خدا رو با صد تا شبهه، یک روز قرآن، یه روز توانمندی‌های ایران. این که نشد. تو هم چهار تا سؤال از دین مسیحیت و زرتشت و یهود بکن لااقل ببین اونا چاله چوله‌هایشان را می‌توانند پر کنند که برای من و تو چاله می‌کَنند. بپرس چرا آمریکا پنجاه میلیون گرسنه داره چرا انگلیس نه میلیون از بیست میلیون جمعیتش تنها و افسردن. اونوقت یه جوری کشور ما رو نشون می‌دن و مشکلات رو زیر ذره‌بین می‌ذارند که انگار هر چه بدی است این‌جا است و کل دنیا آباد است. نشسته‌اید این‌جا و از من می‌پرسید؟ وطن ناموس آدمه. هر کره‌خری اومد یه کانال زد و به ایران دری وری گفت باید ریموش کنید نه این‌که مطلبشو بخونید و بهش بال و پر بدید. مشکل رو حل می‌کنند نه جار بزنند. نمرهٔ کوییز رو افتضاح میاری تو همهٔ کانالا می‌زنی و به خودت فحش می‌دی یا؟

آدم باید با آدم مانوس باشد نه با...

دور دور تاریکی‌هاست و سردخانهٔ تاریک آخر همهٔ خوشی‌ها.