بریده‌هایی از کتاب شش گوشه

چشم‌هایم را می‌بندم و فقط به صدای همهمه مردم گوش می‌دهم. از صدای گریه بچه گرفته تا صدای زیارت‌نامه خواندن و... را می‌توان در زلال‌ترین شکل آن اینجا دید و شنید.

آه!... چقدر حسین (ع) را دوست دارم.

من کسی نیستم؛ شاعرم. واژه‌ها وقتی به سراغم می‌آیند عطر سیب می‌دهند؛ عطر سیب حسینی.

اصلاً این شش‌گوشه تمام معادلات هندسی عالم را به هم زده است. که گفته است که چهارضلعی موزون‌ترین شکل هندسی است؟ با شش‌گوشه برای همیشه تمام گوشه‌ها و اضلاع عالم تسخیر می‌شود

راستی که چقدر اباعبدالله الحسین (ع) ارباب خوبی است! همه را می‌خرد؛ به بهترین قیمت می‌خرد، به بهترین بها.

روایتی بود از پیامبر اکرم: «الا ان کربلا ارض من ارض الجنه»: کربلا قطعه‌ای از بهشت است.

واقعاً کربلا آخر دنیاست. کربلا برای ما انتهای دنیاست؛ یعنی بهتر از اینجا نیست. بالاتر از این شهر پیدا نمی‌شود. هزار بار هم که آمده باشی، به محض اینکه از کربلا خارج می‌شوی، یکی از رؤیاهای زندگی‌ات رسیدن دوباره به کربلاست و به محض رسیدن به کربلا دلت نمی‌خواهد از آنجا بروی.

سازندگان سقف داخل رسیده‌اند به نصب قطعه‌ای که سوره «هل آتی» و «کوثر» بر آن نقش بسته است. حمید آزادگان می‌گوید: «استاد موحد وقتی این قطعه را می‌نوشتند، پس از تمام شدن خطاطی سوره ‘انسان’ می‌بینند یک متر فضا اضافه می‌آید. به حضرت زهرا (س) متوسل می‌شوند و شروع می‌کنند به نوشتن سوره ‘کوثر’ و دقیقاً در محل اتمام کتیبه این سوره نیز به اتمام می‌رسد.»

نمی‌دانم این خیمه حسین (ع) چه جایی است که هرکسی بیاید داخل، دیگر عاشق می‌شود.

در اینکه در بدنه ضریح برای گوی و ماسوره‌ها از چه فلزی استفاده شود بسیار مطالعه شد. پس از مطالعات گسترده، نقره بهترین گزینه انتخاب شد. مهم‌ترین ویژگی نقره این است که در تماس با هوا خاصیت گندزایی دارد و باکتری‌ها و... نمی‌توانند روی آن اثر بگذارند و خلاصه بهترین گزینه برای محلی است که دائم در معرض تماس با انسان‌هاست. این بهره که پس از یک پژوهش علمی به دست آمد، هیئت امنا را بر آن داشت تا حتماً از نقره به عنوان فلز اصلی ضریح استفاده کنند.