بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

دلم می‌خواست او را بزنم. دلم می‌خواست بپرم و با مشت توی صورتش بکوبم. دلم می‌خواست اتاق را به هم بریزم و اثاثیه را به دیوار بکوبم. دلم می‌خواست گریه کنم و زوزه بکشم و خودم را در دستانش مدفون کنم.

اما این روند درمان است. بیمار احساسات غیرقابل پذیرشش را به درمانگرش می‌گوید و درمانگر همهٔ چیزهایی را که بیمار را ناراحت کرده در درون خود فرو برده و حس می‌کند. سپس همان‌ها را به آرامی و با روش التیام‌شان به بیمار برمی‌گرداند. روت هم همین کار را کرد.

نخستین باری که درمان را شروع کردم، فهمیدم که گریه کردن کار خیلی سختی است. می‌ترسیدم که با سیلش بروم و غرق شوم. شاید این همان حسی است که تو حالا داری. به همین دلیل برایم مهم است که برایت وقت بگذارم تا احساس امنیت و اعتماد کنی و توی این سیل تنها نمانی. من و تو آب را می‌ترسانیم.»

اما توانایی‌مان در تحویل گرفتن خودمان مستقیماً به توانایی مادرمان در تحویل گرفتن‌مان بستگی دارد و اگر هرگز چنین چیزی را از طرف مادر خود تجربه نکرده باشیم، چه‌طور می‌توانیم آن را یاد بگیریم؟ کسی که هیچ وقت نیاموخته خودش را تحویل بگیرد، در زندگی مضطرب می‌شود. همان احساسی که بیون برایش از عبارت «وحشت گمنام» استفاده می‌کند. چنین فردی همیشه به دنبال تحویل گرفتن‌های بی‌نظیر از سوی منابع خارجی است. مثلاً برای تسکین اضطراب بی‌نهایتش مشروب می‌نوشد یا به شیوه‌ای دیگر خودش را آرام می‌کند. من هم به ماری جوآنا اعتیاد پیدا کرده بودم.

دیروز یک پنکهٔ برقی خریدم. آن را پایین تخت و روی جعبه‌ای گذاشتم. گابریل فوری اعتراض کرد: «صدایش خیلی زیاد است. نمی‌توانیم بخوابیم.» «ما که کلاً نمی‌توانیم بخوابیم. دست‌کم حالا دیگر توی سونا نیستیم.» با این‌که داشت غر می‌زد، اما پیش از من خوابش برد. دراز کشیده بودم و به صدای پنکه گوش می‌دادم. این صدا را دوست داشتم. یک قژقژ نرم. می‌توانم چشم‌هایم را ببندم و در آوایش محو شوم.

او گفت: «درس خواندن به دردم نمی‌خورد. می‌دانی؟ می‌خواهم بروم و اجرایش کنم.» «چه را؟ هنرپیشگی را؟» «نه. زندگی را.»

همان‌طور که وینیکویت گفت، تو نمی‌توانی در یک ساختمان در حال اشتعال عملیات درمانی انجام دهی.»

«نه؟ خب صبر فضیلتی است که می‌توانی به عنوان یک روان‌درمانگر به خوبی در خودت پرورش دهی. می‌دانی، من وقتی جوان بودم، نمی‌دانستم که موزیسین شوم یا کشیش و یا دکتر.» خندید و ادامه داد: «و حالا همه‌شان هستم.»

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود و اغلب هدفی نادرست را نشانه می‌گیرد.