بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند.

ما از بخش‌های مختلفی ساخته شده‌ایم. از چیزهای خوب و بد. یک ذهن سالم این تعادل نداشتن‌ها را تحمل می‌کند و در یک زمان بخش‌های بد و خوب را با تردستی کنترل می‌کند. بیماری روانی دقیقاً به معنای ناتوانی در این نوع تلفیق است و در نتیجه تماس‌مان را با بخش‌های غیرقابل پذیرش خود از دست می‌دهیم.

ما در دوران نوزادی مثل اسفنجی تمیز یا لوح نانوشته‌ایم که فقط نیازهای مبنا را بروز می‌دهیم. خوردن، دفع کردن، عشق ورزیدن و دوست داشته شدن. اما گاهی یک چیز خوب پیش نمی‌رود که به شرایط به دنیا آمدن‌مان و خانه‌ای که در آن بزرگ می‌شویم، بستگی دارد. کودکی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته و زجر کشیده، هرگز نمی‌تواند در واقعیت و در شرایطی که بی‌دفاع و ناتوان است، انتقام بگیرد. اما می‌تواند و قطعاً در تصوراتش خشن می‌شود.

وینیکوت گفته، هیچ نوزادی نمی‌تواند از مادرش متنفر باشد، مگر این‌که ابتدا مادر از او متنفر شده باشد.

اثر احساسی زخم‌های روانی بر کودکان و آشکار شدن‌شان در بزرگسالی

گرفتن دانه‌های برف و ناپدید شدن‌شان مثل گرفتن شادی بود. مثل حس مالکیتی که راهی به جایی نداشت. به خاطرم می‌آورد که دنیای خارج از این خانه هم وجود دارد؛ دنیایی با زیبایی غیرقابل تصور و دنیایی وسیع و با عظمت. دنیایی که حالا خارج از دسترسم است. خاطرهٔ آن روز تا سال‌ها بارها به یادم می‌آمد. انگار بیچارگی برای لحظه‌ای کوتاه در محاصرهٔ آزادی قرار بگیرد و درخشان‌تر شود. کورسویی در تاریکی.

خطر داشتن دفتر خاطرات این است: همه چیز را اغراق می‌کنید، زیر نظر هستید و مرتباً حقیقت را کش می‌دهید.

انگار هیچ پیشرفتی نداشتم. شاید امیدی نیست. کریستین حق داشت که گفته بود موش‌ها در کشتی در حال غرق شدن گیر می‌افتند. هر قدر دست و پا می‌زدم و خودم را به تیرک می‌چسباندم که فرو نروم، باز هم در حال غرق شدن بودم.

یک مرد هیچ وقت زن مورد علاقه‌اش را ترک نمی‌کند. اگر دوستش داشته باشد.

گابریل مرا در آغوشش گرفت و در کمال تعجبم چیزی گفت. «آلیسیای عزیزم گوش کن! چیزی توی سرم است که می‌خواهم درباره‌اش با تو حرف بزنم.» حالت حرف زدنش عصبی بود. بدنم را منقبض کردم و ترسیدم. «بگو.» «می‌خواهم بچه‌دار شویم.» لحظه‌ای مکث کردم. آن‌قدر جا خورده بودم که نمی‌دانستم چه بگویم. «اما... تو بچه نمی‌خواستی. خودت گفته بودی.» «فراموشش کن. نظرم عوض شد. می‌خواهم بچه‌دار شویم. خب؟ چه می‌گویی؟» گابریل نگاه امیدواری به من انداخت و منتظر پاسخم شد. حس کردم چشمانم پر از اشک شده است. «بله... بله... بله... بله...» همدیگر را در آغوش گرفتیم. گریستیم و خندیدیم. حالا که او روی تخت خوابیده، باید جیم می‌شدم و این‌ها را می‌نوشتم. می‌خواهم تا آخر عمرم امروز را به یاد داشته باشم. تک‌تک ثانیه‌هایش را. غرق لذتم. غرق امیدواری.

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

. من تنها شدم.

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

ترجیح می‌دهم که تنها باشم تا گیر آدم نامناسب بیفتم.

این یک حقیقت است. یک مرد هیچ وقت زن مورد علاقه‌اش را ترک نمی‌کند. اگر دوستش داشته باشد.

تنها راه فراموش کردن یک خواب این است که بیدار شوی تا محو شود.

هیچ فردی شیطان به دنیا نمی‌آید. همان‌طور که وینیکوت گفته، هیچ نوزادی نمی‌تواند از مادرش متنفر باشد، مگر این‌که ابتدا مادر از او متنفر شده باشد.

ما در دوران نوزادی مثل اسفنجی تمیز یا لوح نانوشته‌ایم که فقط نیازهای مبنا را بروز می‌دهیم. خوردن، دفع کردن، عشق ورزیدن و دوست داشته شدن. اما گاهی یک چیز خوب پیش نمی‌رود که به شرایط به دنیا آمدن‌مان و خانه‌ای که در آن بزرگ می‌شویم، بستگی دارد. کودکی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته و زجر کشیده، هرگز نمی‌تواند در واقعیت و در شرایطی که بی‌دفاع و ناتوان است، انتقام بگیرد. اما می‌تواند و قطعاً در تصوراتش خشن می‌شود.

عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.

«برای این‌که درمانگر خوبی باشی، باید دریافت کنندهٔ احساس بیمارانت باشی. اما نباید آن‌ها را برای خودت نگه داری. چون مال تو نیستند و به تو تعلق ندارند.»