بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

خدا را شکر که این دفتر را برای نوشتن دارم. باعث می‌شود عقلم را از دست ندهم. چون کس دیگری نیست که بتوانم با او حرف بزنم. کسی که به او اعتماد کنم..

«مشکل این است که ما خیلی ریسک گریز شده‌ایم و به جای دادن هر شانسی داروها را زیاد می‌کنیم. ما باید آن‌قدر شجاع باشیم که با جنون روبه‌رو شویم، نه این‌که سعی کنیم حبسش کنیم.»

در این سکوت گفت‌وگویی یک‌طرفه و دائمی در ذهنم رخ می‌داد. میلیون‌ها سؤال را با خودم مرور می‌کردم. چرا آن کار را کرد؟

کودکی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته و زجر کشیده، هرگز نمی‌تواند در واقعیت و در شرایطی که بی‌دفاع و ناتوان است، انتقام بگیرد. اما می‌تواند و قطعاً در تصوراتش خشن می‌شود. غضب هم مثل ترس یک واکنش است.

یکی از سخت‌ترین چیزها این است که در بیش‌تر موارد وقتی نیاز به دوست داشته شدن داریم، این اتفاق نمی‌افتد. احساس وحشتناکی است. درد ناشی از دوست نداشته شدن.»

خشم، ارتباط قدرتمندی است

«درمان فقط به حرف زدن نیست. ایجاد فضای امن هم هست. بیش‌تر روابط، غیرکلامی هستند و مطمئنم که خودت هم این را می‌دانی.»

صدای حرف زدن رفتار همیشه بلندتر از واژه‌هاست

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند.

صحبت کردن به منظور درمان شدن راه اصلی نجات من بود

کسی که برای دیدن، چشم و برای شنیدن، گوش دارد، شاید خودش را متقاعد کند که هیچ چیز فناپذیری نمی‌تواند رازی داشته باشد. اگر لبانش خاموشند، با نوک انگشتانش حرف می‌زند و راز نگفته از هر روزنه‌اش سر به بیرون می‌زند.

اگر لبانش خاموشند، با نوک انگشتانش حرف می‌زند

نوشتن یک جور آزادسازی است. یک جور تخلیه که می‌توانی با آن خودت را شرح دهی. به نظرم چیزی مثل درمان.

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم. واقعیت این است که همهٔ ما وحشت‌زده‌ایم و همدیگر را می‌ترسانیم.

کسی که هیچ وقت نیاموخته خودش را تحویل بگیرد، در زندگی مضطرب می‌شود.

اما باید روبه‌روی خودت بنشینی.

. فکر می‌کنم آن‌چه مرا می‌ترساند، ناشناخته‌هاست. دوست دارم بدانم که قرار است به کجا بروم.

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند.

فقط در سکوت روبه‌روی هم نشستیم.

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. ‫زیگموند فروید