بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

وقتی چیزی وجود ندارد، نباید تعجب کنم. فکر می‌کنم خطر داشتن دفتر خاطرات این است: همه چیز را اغراق می‌کنید، زیر نظر هستید و مرتباً حقیقت را کش می‌دهید.

خاطرهٔ آن روز تا سال‌ها بارها به یادم می‌آمد. انگار بیچارگی برای لحظه‌ای کوتاه در محاصرهٔ آزادی قرار بگیرد و درخشان‌تر شود.

«چیزی به اسم کودک وجود ندارد و شخصیت ما در انزوا شکل نمی‌گیرد. بلکه از ارتباط با دیگران حاصل می‌شود. از طریق نیروهای دیده نشده و ازیادرفته‌ای به نام والدین.»

ما تمام اطلاعات را دربارهٔ خودمان به شکلی غیرارادی بروز می‌دهیم. با رنگ جوراب‌مان، نوع نشستن یا راه رفتن‌مان. فقط با نشستن کنار تو چیزهای زیادی را دربارهٔ خودم آشکار می‌کنم.

صدای حرف زدن رفتار همیشه بلندتر از واژه‌هاست.

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود

گابریل دومین مردی بود که آلیسیا را محکوم به مرگ و آن زخم اصلی را دوباره زنده کرد و به این دلیل او سلاح را برداشت و انتقام از دیرباز به انتظار نشسته‌ای را که روی پدرش خالی نکرده بود، روی همسرش خالی کرد. همان‌طور که فکر می‌کردم، قاتل ریشهٔ عمیق‌تر و کهنه‌تری برای رفتارش داشت.

وقتی کسی می‌خواهد بمیرد، با وجود تمام تلاش‌های شما برای محافظت از او غیرممکن است که مانعش شوید.

پدر نابودم کرد... پدرم مرا کشت

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

واقعاً تحت حمله بوده. اما از طرف روانش نه دنیای خارجی

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند.

عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم.

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود و اغلب هدفی نادرست را نشانه می‌گیرد.

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

صحبت کردن به منظور درمان شدن راه اصلی نجات من بود.

«چیزی به اسم کودک وجود ندارد و شخصیت ما در انزوا شکل نمی‌گیرد. بلکه از ارتباط با دیگران حاصل می‌شود. از طریق نیروهای دیده نشده و ازیادرفته‌ای به نام والدین.»

گریه کردن کار خیلی سختی است. می‌ترسیدم که با سیلش بروم و غرق شوم.

نوشتن یک جور آزادسازی است. یک جور تخلیه که می‌توانی با آن خودت را شرح دهی. به نظرم چیزی مثل درمان.