بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

نوشتن یک جور آزادسازی است. یک جور تخلیه که می‌توانی با آن خودت را شرح دهی. به نظرم چیزی مثل درمان.

انگار بیچارگی برای لحظه‌ای کوتاه در محاصرهٔ آزادی قرار بگیرد و درخشان‌تر شود. کورسویی در تاریکی.

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم. واقعیت این است که همهٔ ما وحشت‌زده‌ایم و همدیگر را می‌ترسانیم.

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم

نمی‌خواستم بمیرم. نه هنوز. نه فعلاً که زندگی نکرده بودم.

هر دومان در اولین فرصت خانه را ترک کردیم. اما خیلی زود فهمیدیم که فاصلهٔ جغرافیایی تاثیر کمی روی دنیای درون‌مان دارد. بعضی چیزها به راحتی از یاد نمی‌روند

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. زیگموند فروید

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود و اغلب هدفی نادرست را نشانه می‌گیرد.

عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست

«دربارهٔ عشق. دربارهٔ این‌که چه‌قدر به خاطر آتش‌بازی در عشق مرتکب اشتباه می‌شویم. به خاطر درام و رفتارهای غیرمعمول. اما عشق واقعی خیلی آرام و بی‌حرکت است. و اگر آن را زیاد از جنبهٔ هیجان‌انگیز نبینی، خسته‌کننده است. عشق، عمیق و خونسرد است. و البته پایدار. تصور می‌کنم که تو به معنای درست کلمه به کتی عشق می‌دهی. خواه یا ناخواه او هم می‌تواند به شیوه‌ای دیگر آن را به تو برگرداند.»

دونالد وینیکوت، روان‌تحلیلگر معروف گفته: «چیزی به اسم کودک وجود ندارد و شخصیت ما در انزوا شکل نمی‌گیرد. بلکه از ارتباط با دیگران حاصل می‌شود. از طریق نیروهای دیده نشده و ازیادرفته‌ای به نام والدین.»

هیچ چیز فناپذیری نمی‌تواند رازی داشته باشد. اگر لبانش خاموشند، با نوک انگشتانش حرف می‌زند و راز نگفته از هر روزنه‌اش سر به بیرون می‌زند.

من و تو کودکی مشابهی داشتیم. پدرهای‌مان شبیه به هم بودند. و هر دومان در اولین فرصت خانه را ترک کردیم. اما خیلی زود فهمیدیم که فاصلهٔ جغرافیایی تاثیر کمی روی دنیای درون‌مان دارد. بعضی چیزها به راحتی از یاد نمی‌روند.

تنها راه فراموش کردن یک خواب این است که بیدار شوی تا محو شود. اما من داشتم در کابوس بی‌انتهای بی‌اعتمادی، سردرگمی و حسادت ناخواسته گیر می‌افتادم.

بالای یقهٔ پیراهنش، خالکوبی تریبال داشت.

هفت سال پیش از لاتویا به این‌جا آمدم.

افراد بی‌گناه تمایل دارند که با صدای بلند بی‌گناهی‌شان را فریاد بزنند. آلیسیا نه تنها ساکت بود، بلکه نشانی از پشیمانی هم در او دیده نمی‌شد.